Categorie: 2023

Mijn lichaam heeft het even overgenomen van het denken, willen en sturen. Voelen is wat er overblijft. Ik lig ineengedoken onder mijn dekbed in stabiele zijligging en kreun. Zelfs de extra deken kan niet voorkomen dat ik lig te trillen in bed. Dit keer geen ontspannen ‘voor het slapen gaan ritueel’ met rustige bewuste ademhaling, vergezeld door een rustgevend muziekje. ‘Ik moet iets met ademhaling doen’, mompel ik in de hoop dat ik daarmee het nare gevoel van koorts en spierpijn kan bezweren.

Ik val even in slaap. Even later ben ik weer wakker. Ik heb dorst en het glas op het nachtkastje is leeg. ‘Acceptatie en hopen dat het rotgevoel snel voorbij gaat’, denk ik en bemerk mijn eigen tegenstrijdigheid. ‘Ziekte is een positieve reactie van het lichaam op weg naar herstel’, had ik gelezen en toch neem ik nu twee pijnstillers om hopelijk wat langer te kunnen slapen, om even te kunnen ontsnappen aan dit ellendige ‘herstel’ gevoel.

Colombia

Ooit lag ik een week lang met hoge koorts in een subtropisch gebied ergens buiten Bogota te Colombia. Een prik van een mug gaf mij de beruchte el denque, ook wel knokkelkoorts genoemd. Elke avond hoorde ik het publiek van het dichtbijgelegen immens grote voetbalstadion juichen. Ook kwam een week lang elke dag een verpleegster in wit uniform mij een injectie geven. Later bleek er geen voetbalstadion in de buurt te bestaan en het ‘gejuich’ was afkomstig van pauwen die rond het vakantiehuisje hun nadrukkelijke aanwezigheid  in de tuin lieten horen. Er was slechts één keer een verpleegster langsgekomen. Zij  was in mijn koortsdromen mijn heldin en trooster geworden. Ze zong geruststellende slaapliedjes en wiegde mij liefdevol in haar armen richting slaap.

Verdrongen angsten

Weer word ik wakker en loop toch maar naar de badkamer voor een glas water. Ik besef dat ik alweer naar gedroomd heb. De koorts werkt als een rechtstreekse snelweg naar plekken in mijn onbewuste, waar nog overgebleven en diep verdrongen angsten ronddolen. Ik check ‘s ochtends toch maar even bij mijn partner of ze een ander heeft en of ze bij mij weg wil. ‘You give me fever darling’ (Fever, Nancy Sinatra/ Peggy Lee) zingt ze liefdevol en ik moet even glimlachen. 

De koorts is gelukkig weer iets gezakt en het hoesten staat nu op de voorgrond. Deze  ‘griep’ gaat geheel volgens het irritant precieze ‘boekje’, geen fase wordt ruimhartig overgeslagen. ‘Het wachten is op de hoofdpijn’, denk ik gelaten en val in een nieuwe koortsdroom;

Ik krijg dit keer zelfs een titel mee de droom in; ‘het reinigingsritueel’. We rijden naar een mooie plek. Het lijkt een uitgestrekte vlakte van een woestijn, maar kan ook de Vliehors op Vlieland zijn. We maken met de groep een groot vuur en gaan in kleermakerszit (Sukhasana) rondom het vuur zitten. ‘Wat je NIET meer wil in je leven mag het vuur in en tegelijkertijd noem je wat je meer wil gaan doen met je leven en wie je daarbij kan helpen’, zegt de stem.

Ik neem afscheid van oorlog, jaloezie en haat

Ik neem afscheid van hebzucht, van wegkijken 

Ik neem afscheid van beter weten, van oordelen 

Ik neem afscheid van mij boven iemand anders  plaatsen 

Ik neem afscheid van macht en onmacht 

En dit alles mag in het heilige vuur

‘Wat neem je WEL mee’, vraagt de stem. ‘Vrede in mijzelf, met veel liefde, compassie en moed’, hoor ik mijzelf zeggen. ‘Wie kan je daarbij helpen’, vraagt de stem. ‘Jullie allemaal’, zeg ik en voel nu bevrijdende emoties opkomen. Want, Iedereen is Ik en Ik is iedereen, besef ik. Ik word eindelijk wakker. De koorts is vertrokken.

Luistertip: Lean on me, Bill Withershttps://www.youtube.com/watch?v=fOZ-MySzAac 

Quote: Nu in de aanbieding ‘uniek zijn en tegelijkertijd één met elkaar’

Mijn schoonmoeder Agaath las jarenlang trouw mijn wekelijkse columns. Bijna altijd kwam het even ter sprake en vertelde ze dat ze het gelezen had en ‘het niet begreep’. Vooral als ik gebeurtenissen wat bij elkaar fantaseerde, zoals een gezamenlijke autorit met haar, waarbij ik schreef over het samen bij een wegrestaurant nuttigen van een ‘hoogpolig gebakje’ (dat is helemaal niet gebeurd!, zei ze dan met verontwaardiging, of als ik schreef over ‘mijn partner’, want dat was toch mijn vrouw. (ook al is het geen huwelijk) Etc.

Zij ging een discussie niet uit de weg, sprak zich altijd duidelijk uit en bleef wel altijd in contact en dat is heel knap! Zij is en was vaker onderdeel van mijn verhalen en ik wil een klein en relevant stukje voorlezen uit mijn column ‘De laatste appeltaart’

Mijn schoonmoeder had mij enkele dagen eerder al op het filosofische gedachtenspoor van ‘keuzes maken’ gezet. Het nieuws bereikte mij in de zomer van 2019 op een zaterdagmiddag toen ik via het tuinhekje haar zonnig domein aan de Bilderdijklaan binnenkwam en gelijk mee kon genieten van de koffie met eigen gemaakte appeltaart onder het zonnescherm. ‘Dit was haar laatste appeltaart’, vertrouwde zoon Hermen mij schor fluisterend toe. Ik keek mijn schoonmoeder verbaasd aan. ‘Het klopt’, legde zij mij uit. Ze had besloten om geen appeltaart meer te bakken. Ik voelde mij nogal overvallen door deze mededeling; want werd zij niet altijd bejubeld om haar onnavolgbare appeltaart? Door mijn verwarring vergat ik haar te vragen, of dit ook het einde van het boterkoek tijdperk betekende. Dat zou ik namelijk verschrikkelijk vinden. Bezoek bij mijn schoonmoeder betekende namelijk altijd koffie met boterkoek en moet altijd zo blijven, dacht ik koppig tegen beter weten in.

Haar appeltaart was ook subliem. Dit overtrof met gemak de finale van ‘Heel Holland bakt’ en zette de winnaar van ‘the Great British Bake Off’ genadeloos ver naast het erepodium. Hier zat zoveel liefde, passie, kennis, kunde en vakmanschap in. Dit was haar finale. Pas later begreep ik haar briljante ‘stoppen’ keuze, terwijl ik eerst dacht ‘waar gaat dit over’. Meestal verwacht je uitspraken in de trant van ‘dit is onze laatste nieuwe auto’, of onze laatste hond, of onze laatste fietsvakantie. Of ik stop met deze baan, of dit huwelijk, of ik ga wonen in het verpleeghuis.

Kaizen

Nee, dit was een subliem doordachte minuscuul kleine afbouw van handelingen. Een meesterzet. Een soort ‘omgekeerd doelen stellen in kleine stapjes’. Het boek ‘Kaizen’ leert ons om doelen te stellen en te halen in kleine stapjes. Mijn schoonmoeder leerde ons hiermee de kunst van het langzaam afbouwen van handelingen, omdat het niet meer gaat, zodat het leven fijn en overzichtelijk blijft zolang het nog kan, want onze tijd is beperkt. Ik maakte in gedachten een buiging in respect voor haar wijsheid en wijze les.

Dankjewel

Dankjewel Agaath voor je appeltaart, je boterkoek die naast dat het heerlijk was, vooral symbool stond voor de spil zijn van de familie en tegelijkertijd jezelf wegcijferen, voor familie gezelligheid, de gastvrijheid, alle contacten met of zonder discussie, het thuiskomen gevoel en de vele gesprekken bij altijd een kopje koffie met of zonder boterkoek

Dankjewel Agaath, Goede reis, reis met het licht. Ik zal je missen.

Luistertip:Traveling light, Leonard Cohenhttps://www.youtube.com/watch?v=okaqXB6Ns5s

Quote: doe vooral Nu wat te vaak vooruitgeschoven wordt naar Later.

Al een tijdje probeer ik mijzelf zoveel mogelijk te beschermen tegen het teveel binnenlaten van negativiteit. Niet dat ik ‘mijn ogen sluit’ voor datgene wat er in de wereld gebeurt, maar er zijn gewoon teveel negatieve prikkels op een dag.  Daarnaast zijn er gebeurtenissen waar ik geen invloed op heb.

Journaal

‘Nog even het journaal zien?’, vraagt mijn vriendin. Even later hebben we ons met een kopje koffie op de bank geïnstalleerd om het nieuws in geluid en beeld te ontvangen. Eerder had ik al besloten dat ik nieuws via (digitale) krant en radio indringend genoeg vind. Ik doe de tv aan en ben al enigszins op mijn hoede, omdat ik eerder op de dag enkele berichten over de oorlog tussen Israël en Hamas had gehoord. De traumatische beelden van deze mensonterende escalatie komen keihard de huiskamer binnen. Er wordt ingezoomd op de gevolgen van de slachting en kidnapping van jonge mensen die op een festivalterrein aan het dansen waren.

Het festival stond in het teken van vrede en verdraagzaamheid, hoe wrang is dat?

De surrealistische beelden van dansende jonge mensen in het ochtendgloren en de daarop gefilmde chaos en ontreddering gaat alle voorstelling te boven. Ondanks de afstand voelt het emotioneel opeens heel erg dichtbij, want het hadden ook mijn kinderen kunnen zijn. Niet echt, maar zo voelt het. Hier worden onschuldige mannen, vrouwen, kinderen, baby’s afgemaakt of gekidnapt als ruilmiddel.

Ook zijn er al dagenlang te heftige beelden in de Gazastrook met hetzelfde effect op mij. Ook hier worden vele onschuldige mannen, vrouwen, kinderen, baby’s koelbloedig afgemaakt. We doen de tv maar weer uit, na deze beelden voelt een luchtig programma zien als ongepast en immoreel. De beelden blijven echter gewoon in mij doorgaan, alsof ik een interne tv ben. Ik bevind mij wederom in het ‘niemandsland’ tussen gewoon doorgaan met mijn leventje, wat even fout voelt en iets willen doen, maar niet goed weten wat en hoe.

Machteloos?

Een tijd geleden had de foto van het aangespoelde jongetje, op het Turkse strand en dat symbool stond voor de vluchtelingencrisis, eenzelfde effect op mij. Het gaf een machteloos gevoel vermengd met woede en verdriet. Na dit  reflectiemoment ga ik toch maar weer de focus verleggen naar mijn eigen bestaan. Ik denk na over wat ik wel ‘de wereld in kan slingeren’. Depolarisatie en liefde zijn de woorden die bij mij opkomen.

Ware helden

Ik heb diep respect voor de moedige hulpverleners en voor de hulpverleners van ‘Artsen zonder Grenzen’.  Zij zijn al jaren actief in de Gazastrook. ‘Een woordvoerder benadrukt dat de hulporganisatie neutraal en onafhankelijk werkt en geen kant kiest in dit conflict’.  Joden en Palestijnen en mensen van andere  nationaliteiten werken samen om getroffen mensen te helpen. Zij zijn de ware helden.

‘Als we nu eens beginnen met het fabriceren van wapens strafbaar te maken, fantaseer ik. Daarmee dooft het bezit en gebruik ervan snel uit. Geweld zal er blijven, alleen de impact veranderd enorm. 

Het is donker geworden. Ik steek kaarsen aan en sta een moment stil bij de slachtoffers. Er zijn geen winnaars.

Quote: Het heilige vuur van woede is liefde

Luistertip: is’t a pity, Cowboy Junkies https://www.youtube.com/watch?v=JbvKZXMENyg

Vannacht had ik een bijzondere droom. Geen mooie ontspannen droom, want ik werd meegenomen naar diep verborgen gevoelens en emoties. Hier werden diep in mijn lichaam angst, verdriet en eenzaamheid liefdevol en confronterend aangeraakt.

Ontspan, zegt de stem Accepteer, zegt de stem

Ik lig, kronkel, schop, kreun, schud en verdrink in de donkere diepte van datgene waar nog nooit eerder het licht op had geschenen. Er zijn geen tranen. Dit is de rauwe emotie van onverwerkte gezonde woede en gestold verdriet. Hier is het aambeeld waarop onverwerkte stukken uiteen worden geslagen, eruit geramd uit zijn geharnaste giftige kooi. Dit heeft te lang geduurd, vastgeklonken en vastgeroest aan de tijdloze ketting in de donkere kelders van keuzes en overtuigingen gebaseerd op angst.

Ontspan zegt de stem Accepteer, zegt de stem

De stem wil nog iets zeggen, maar verdwijnt in het wakker worden van mijn eigen gekreun. In deze tussentijd van slapen en waken stokt mijn adem even. Zij neemt mij in deze retentie mee naar nieuwe inzichten. Focust vanuit donkerte richting meer lichtheid voor mijn bestaan.

‘There is a crack in everything, that’s how the light gets in’ zegt leonard Cohen dit keer speciaal tegen mij.

Ik word wakker. Ik voel opluchting, dat vergelijkbaar is met de tot zojuist vastzittende onderbonkelaar die samen met het vijzelwiel weer langzaam in beweging komt. De wind zorgt voor onderstroom, wat steeds bovenstroom was. Het wordt weer licht. Mijn diepe zucht is het startschot voor energie dat mag gaan stromen. ‘Ontmoet weer eens het kind dat jij ooit was en is weggestopt’, schreef ik eerder en ik besef nu met een schok dat ik het tegen mijzelf had. Mijn jongere ik in mij wil de emoties nu wel opzoeken om te kunnen ontladen in expressie.

In dit moment van inzicht besef ik dat er verandering nodig is en begin de mantra’s op te schrijven.

Ontspan zegt de stem Accepteer, zegt de stem

Automatisch schrijf ik door, want intuïtief voel ik dat er nog een element mist.

‘Geniet’, zegt een stem en in een trance van geluk omcirkel en onderstreep ik het woord. Want je kunt je gehele leven in gevecht blijven met je verleden. Eigenlijk ben je dan consequent in conflict met jezelf en je omgeving. ‘Pak je kansen’, hoor ik mijzelf zeggen. Ik staar naar mijn drie opgeschreven mantra’s en realiseer mij dat ik een hele wijze droom heb mogen ontvangen.

Luistertip: tijd om te gaan leven, Stef Boshttps://www.youtube.com/watch?v=uLZkG3mZF0o

Quote: Geniet, Ontspan en Accepteer als vertrekpunt en je leven krijgt engelenvleugels

‘Nog tien minuten en dan is het bedtijd ‘, zeg ik met gespeelde strengheid in mijn stem. Ook al is het morgen vrijdag, het is wel een schooldag en de dag start vroeg. (06.15) Het is om 19.30 uur bedtijd. Het moment om in bad te gaan, omkleden en tandenpoetsen zit al heel handig in het schema verwerkt (18.30 uur). Wij zijn door onze neef en nicht gevraagd om bij hun thuis op Liam en Emma te passen. Dit is dus inclusief slapen en opstaan met alle bijbehorende rituelen, acties en uitdagingen.

Spelen

De kinderen liggen bij mijn partner uitgeteld op de XL bank. We hebben net op een ‘Bert Visscher- achtige’ manier (je kan ook adhd zeggen) achter elkaar aangerend, gegild en al slalommend langs tafels, stoelen en over bankstellen geklommen. Om de rust terug te laten keren, start ik een zit meditatie. Dit gaat al snel over in een hilarisch kussengevecht, waarbij zelfs knuffel Bob niet wordt ontzien.

Even later zijn we uitgeraasd en maken dankbaar gebruik van het ‘vrijetijd halfuurtje’, dankzij het strakke schema.

Liam zapt erop los om nog een Walt Disney film te kunnen vinden. ‘De oriëntatie in tijd is bij hun nog niet helemaal op orde, of het is een slimme strategie’, overdenk ik. ‘Dit gaat natuurlijk nooit meer passen in het schema’, zeg ik tegen mijn vriendin. Zij grijpt vervolgens op een oplossingsgerichte manier in en komt met het Jeugdjournaal. Ik vraag mij af of dat nou wel zo’n goed idee is zo vlak voor het slapengaan.

Aardbeving

Wel knap hoe de jeugdnieuwslezer de meest vreselijke en schokkende drama’s van ver weg en dichtbij met een geruststellende toon aan ons vertelt. Met een luchtigheid alsof het een sprookje is waaruit voorgelezen wordt. De aardbeving met bijbehorende ingestorte gebouwen en intens verdrietige mensen komen wel enigszins binnen. ‘Of onze huizen dan wel veilig zijn’, vraagt de oudste, want hij legt ons uit dat er ook aardbevingen in Groningen voorkomen. We kunnen hem geruststellen en het onderwerp ‘Groningen’ laat ik maar even, vooral omdat wij zelf midden in de bureaucratie van procedures, versterking en beoordelingen zitten.

Er moet wel binnen schematijd ontspannen geslapen worden denk ik licht gespannen en check de te langzaam lopende oude oma Agaath klok. De klok loopt trager dan de tijd en wordt door Liam consequent met vaste regelmaat weer op het juiste moment gezet. ‘Deze handeling zou ook prima in het schema meegenomen kunnen worden’, bedenk ik mij. Liam en ik vinden beiden ‘het schema’ erg interessant. Ook geeft het ons duidelijkheid. Het hangt als een baken van Rust, Regelmaat en Reinheid, op de koelkast.

‘Ik lees alvast het ‘programma’ van de volgende dag en visualiseer de ochtend met de vele activiteiten. Onder andere de kinderen uit bed zien te krijgen, wassen, tandenpoetsen, kleren uitzoeken (oh gelukkig, al door mamma klaargelegd) ontbijten, broodjes en fruit (volgens strikte aanwijzingen en afmetingen) klaarleggen, om vervolgens om 08.15 uur de deur achter ons dicht te kunnen trekken. Vervolgens hebben we 15 minuten om met ontspannen en doelgerichte pas de 1200 meter te wandelen naar school.

Schemaloos

De kinderen liggen in bed. Het schema voor vandaag is afgewerkt. Je weet hierdoor steeds waar je aan toe bent. Soms liggen we iets voor op de tijd, wat weer winst oplevert voor het volgende onderdeel. Tot morgen 06.30 uur leven we even schemaloos. Ik moet denken aan de president van de USA. Ik las een keer een artikel over president Bidon, dat zijn gehele dag van opstaan tot naar bed gegaan gepland is in blokken variërend van vooral tien tot zestig minutenlang. Hoe zou hij zich voelen in de ‘in between time’, vraag ik mij af. We gaan ook maar naar bed. Ik pas het klok ritueel van Liam nog even toe en glimlach. Want wat is het een feest om even met Liam en Emma te mogen optrekken.

Op het schoolplein nemen we afscheid

Het voelt zo vertrouwd en even sta ik weer op het schoolplein mijn eigen kinderen uit te zwaaien. ‘Dat was ooit’, denk ik met een opkomend klein verdrietmomentje en gebruik oma’s klok als metafoor dat je de tijd uiteindelijk niet kan stilzetten. Dankjewel lieve Liam, dankjewel lieve Emma voor de speelsheid, lichtheid, de eerlijkheid, het enthousiasme, de liefde en het plezier. Opdat je deze waarden altijd, ongeacht je leeftijd, je gehele leven mee mag nemen, waar je ook heengaat.

Liefs, Tonie 

Luistertip: De hemel op het Plein, Ralph van Manen & Stef Boshttps://www.youtube.com/watch?v=r-aSUi4aPFo

Quote: Ga terug in de tijd en laat het kind in ons weer vrij

We waren het afgelopen zonnige weekend aan het wandelen en kregen het over ‘datgene wat je motiveert’, en vooral waar dit vandaan komt. Opnieuw besefte ik de enorme impact van overtuigingen en waarden en hiermee je patronen en gewoonten voor het dagelijks gedrag. Het dicteert vaak onbewust je leven in positieve en helaas ook vaak in minder positieve zin.

Kompas

Als ik in mijn training aandacht besteed aan kwaliteiten, waarden en overtuigingen, weet ik ondertussen dat bijna iedereen dit een lastig onderwerp vindt. Het sluimert wel ergens, maar het ligt vaak goed opgeborgen ergens in je onderbewustzijn. Dat is in mijn optiek een gemiste kans, want bewust-zijn verhoogt je kwaliteit van leven van jezelf en anderen. Waarden geven zin en betekenis aan je bestaan. Daarnaast werkt het als een krachtig kompas en anders weet je in ieder geval wat je nog te doen hebt. Meestal maak ik als hulpmiddel gebruik van een voorbeeldlijst met kwaliteiten en waarden. Het valt mij op dat mensen hierdoor vaak een beetje verdwalen. 

Je top 5

Je kwaliteiten en waarden top 5 kennen doe je niet zomaar en vraagt oprechte aandacht. Kwaliteiten kunnen we vaak nog wel benoemen. Al vind de gemiddelde Nederlander het een beetje schaamtevol om kwaliteiten van zichzelf te benoemen. Ik zeg dan vaak met een glimlach dat ik de kwaliteit ‘bescheidenheid’ constateer. Je kwaliteiten worden vervolgens weer aangestuurd door je waarden en diep daaronder zitten je (beperkende) overtuigingen. Als je het zelf niet makkelijk vind, kun je je familie of vrienden vragen hoe zij jou ervaren. Een andere manier om je waarden te achterhalen is om te beseffen waar je boos van wordt. Neem het tegenovergestelde hiervan en je hebt vervolgens weer een waarde van jezelf te pakken.

Meegekregen waarden en overtuigingen

De meeste waarden, normen en overtuigingen heb je van huis uit meegekregen. Sta er eens bij stil of ze nog nuttig zijn, of dat ze meer passend waren toen je kind was en kopieerde wat je ouders je meegaven. Ik vraag mij af welke overtuigingen en waarden er in jouw leven kunnen ontstaan als er in de vroege hechtingsperiode (tot 7 jaar) ontbroken heeft aan de basis; nl 

Veiligheid, Liefde, Erkenning. Deze drie zijn de basis voor een authentiek en moedig leven.

Leef je of overleef je?

Luistertip: Beware My love, Wingshttps://www.bing.com/videos/search?pglt=2081&q=beware+my+love+%2c+wings&cvid=8ce95936d24d4d2eaa7f9bff7c7528dc&g

Quote: geef jij jezelf, of geef jij jezelf weg?

De piek van de vakantieperiode loopt alweer teneinde. In september wordt echter nog volop gekampeerd, alleen is het stukken rustiger. ‘Wanneer is het nog kamperen en wanneer wordt het luxe verblijven op de camping of glamperen’, vraag ik mijzelf af. Tegelijkertijd denk ik na over het gegeven dat velen naar een camping gaan om naast het avontuur van het onbekende, vooral ontspanning, rust, ruimte en privacy hopen te vinden. Het liefst een camping waar je ook nog een vuurtje mag stoken. Bijna elke keer blijkt dit een desillusie, omdat we als kampeerders vaak (te) dicht bij elkaar staan, het sanitair tegenvalt en de indringende geluiden van anderen horen, wat vooral ‘s nachts nogal irritant kan zijn als je wil slapen en de ander nog zijn feestje viert.

Onweer en regen

Waarschijnlijk zagen we het niet aankomen, maar plotseling wordt de lucht boven de bergen gitzwart. De check op Frankrijk Buienradar laat ons weten dat er heftig weer op komst is. We liggen in onze tent op de handige basic matjes. Een beetje schuin weliswaar en we rollen dan ook langzamerhand van ons matje naar de harde grond. ‘Morgen maar de tent een beetje verplaatsen op een vlak stuk’, zeg ik bemoedigend. De regen komt gecombineerd met harde windstoten en ik constateer opgelucht dat de tent het nog steeds houdt en lekvrij is. Even later begint het te rommelen en te donderden. ‘We moeten eruit’, zegt mijn vriendin, ‘want het is niet veilig zo liggend op de grond’, heeft zij gegoogled.

Alleen wij zijn wakker

‘Maar ik lig net zo lekker’, mompel ik. Even later zitten we midden in de nacht in onze auto te wachten totdat het onweer ons weer verlaat. Om mij heen zie ik, opgelicht door de bliksemflitsen, de chalets en campers in allerlei soorten en maten en alles en iedereen lijkt in diepe rust. ‘We zijn een van de weinige tent kampeerders en ook bijna de laatste fietsers zonder hulpstukken’, constateer ik met gemengde gevoelens. 

Ik weet dat in de bergen de donder lang kan blijven hangen. Gelukkig kunnen we toch al na een uurtje weer terug in de scheefstaande tent om te slapen. We hebben twee tenten bij ons; de grote waarin je nog ruim in de tent voor de slaapcabine kan zitten en het kleintje voor als we op doorreis zijn. Met mooi weer is er niet zoveel aan de hand, maar als het nat is, is het een uitdaging om ondanks de behendige rek- en strek bewegingen uit deze tent proberen te komen. Het lukt bijna nooit om een natte rug te ontwijken tegen het doorweekte buitententdoek. 

De laatste camping

Op de laatste camping schoot het in mijn rug en kreeg ik kramp in mijn linkerbeen, terwijl ik op handen en voeten en met yoga achtige capriolen uit de kleine tent kroop omdat ik moest plassen. De tweehonderd meter naar de toiletgroep om 03.30 voelde erg lang, zo langs de campers, chalets en caravans.

Opeens schoot mij een uitspraak van mijn vader te binnen; ‘kamperen is creperen’, zei hij altijd. 

‘Dit is de laatste keer dat ik kampeer’, roept mijn vriendin bijna op hetzelfde moment. Er waren ondertussen ook nogal luidruchtige mensen naast ons op de rustige (charme) camping komen te staan.

‘Misschien toch escaleren naar een andere vorm van kamperen’, vraag ik voorzichtig, maar ze is al weggelopen.

Luistertip: Disturbed, the sound of silencehttps://www.youtube.com/watch?v=u9Dg-g7t2l4

Bike for Parkinson 2023

Dit keer ben ik al ruim een week voor de start van de Bike for Parkinson toertocht 2023  in Zuid-Limburg. We hebben vakantie en wandelen en fietsen veel door de glooiende heuvels en bossen. Gecombineerd met het mooie zachte nazomerse weer geeft het aangename zachte zonlicht een haast surrealistische beleving. ‘Het buitenland gevoel in eigen land’, overdenk ik en we fietsen na het oversteken van een openbare weg weer zo’n typisch Zuid-Limburgse uitgesleten holle weg in. Of eigenlijk meer een natuurlijk pad, ontstaan door eeuwenlange erosie, regenwater en gebruik door mensen. Hierdoor zijn er langzamerhand natuurlijke hellingen aan beide zijden ontstaan. Deze smalle paden ingesloten tussen beide kanten maken dat ik opeens in een andere wereld terecht kom, vergezeld door aangename verkoeling en stilte. Er is hier alleen zicht op het pad en het de verschillende tinten groen. Boven  ons is afwisselend een strookje blauw te zien.

Uit mijn hoofd

De vergezichten zijn ver weg en laten mij even met rust. Hier is een weelderige begroeiing van allerlei plantensoorten, struiken en bomen aan weerskanten. In deze ‘beneden natuur’ kom ik, door het ontbreken van de gebruikelijke overdaad aan indrukken, automatisch in een ontspannen sfeer en ben meer ‘uit mijn hoofd’. ‘Onze derde keer Bike for Parkinson alweer’, realiseer ik mij en kijk bovengekomen over alweer zo’n prachtig verstild ‘ansichtkaart’ vergezicht.

Hier in de stille weidsheid van de heuvels voel ik opeens mijn sluipend gevoel van onbehagen en kan er woorden aan geven. We gaan weer het fietsevenement ‘Bike for Parkinson’ beleven en ik besef de reden waarom we aan juist deze wielertocht meedoen. Samen met onze familie en vrienden en al die andere mensen fietsen we voor het goede doel, nl geld inzamelen voor onderzoek om Parkinson de wereld uit te krijgen. 

Daarnaast is het altijd heel gezellig, alleen wordt het op dit moment voor mij overschaduwd door sombere en verdrietige gedachten. ‘Hoeveel keer mogen en kunnen we dit nog met elkaar doen’, vraag ik mij ongerust af. Mijn broer heeft Parkinson en fietst nu nog goed. Eerder op de racefiets en ondertussen, gedicteerd door de Parkinson, ingeruild voor een Ebike toerfiets. Dit keer gaat hij meedoen met zijn allernieuwste Ebike met een lage instap, omdat het gevaar van vallen toeneemt. 

Denken en doen vanuit mogelijkheden

Hoe mooi is het, dat hij hiermee mij impliciet op afstand even ‘de les leest’, omdat hij zich vooral richt op wat wel mogelijk is in plaats van zich een slachtoffer te voelen. ‘Dankjewel broer’, zeg ik in gedachten en voel me alweer een beetje beter. Daarnaast weet ik als geen ander dat alle perceptie een projectie is van mijzelf. Ik, die zich daar op die heuvel in Zuid-Limburg even weemoedig en verdrietig voel over alle mooie dingen die toch weer voorbij zullen gaan.

Tijd om te gaan leven

Het prachtige lied ‘Tijd om te gaan leven’ van Stef Bos speelt zich op het perfecte moment af, aangereikt vanuit de geheugenbank van mijn hoofd en raakt me diep in hart en ziel. ‘Het wordt weer een mooie dag met elkaar’, besluit ik.

Dutch mountains

‘Wat sta je daar nou weer te dromen jongen’,  roept mijn vriendin lachend en koerst met haar vertrouwde glimlach richting diepte, naar beneden. ik stap weer op mijn fiets en ga achter haar aan de heuvel af, vergezeld door het stralende september zonlicht. Het heerlijke genieten van het suizen naar beneden wint het van de laatste ‘donkere wolken gedachten’.

‘Dankjewel Eddy, dankjewel Stef’ fluister ik en concentreer mij volop op het moment.

Luistertip: tijd om te gaan leven, Stef Boshttps://www.youtube.com/watch?v=uLZkG3mZF0o

BikevoorParkinson is hét jaarlijkse unieke fietsevenement waar mensen met parkinson(isme), naasten, zorgverleners en iedereen die deze mensen een warm hart toedraagt samenkomen. Met dank aan mijn broer Eddy Roerdink, mijn familie en vrienden.

Liefs Tonie 

Een overdenking

We leven in een tijd, waarin individuele vrijheid en streven naar optimaal geluk centraal staat. Op zich is het heel mooi om te streven naar geluk en welbevinden. Ik besef mij dat beide denkbeelden container begrippen zijn en op legio manieren uitgelegd en begrepen kunnen worden.

Gevoelens accepteren?

Voor mij staat individuele vrijheid en geluk voor persoonlijke groei. Hier horen alle gevoelens en emoties bij, niet alleen de lichte en vrolijke, maar ook de zwaardere en sombere. Ik besef dat ik de ander hard nodig heb. Als ik wil ‘groeien’ in mijn leven, doe ik dat door een balans te vinden in geven en nemen. Respect, liefde en compassie zijn hierbij voor mij de bouwstenen. 

Mij lukt het (ook) lang niet altijd om alle gevoelens toe te staan. We hebben in onze maatschappij  en opvoeding geleerd welke gevoelens geaccepteerd zijn en welke we moeten ‘inslikken’. Hiermee hebben we volgens mij ‘de afslag gemist en zijn jammerlijk verdwaald geraakt’. Met allerlei mentale en lichamelijke spanningen en kwalen tot gevolg.

Want, juist door het uiten van je emoties gaat de energie weer stromen en raak je uiteindelijk weer op koers. Je lichaam geeft je wel (mayday) signalen.

Vrijheid

Daarnaast ben ik mij ook terdege bewust dat ik in een land woon, waar ik mijzelf mag zijn en mijn mening in alle vrijheid mag uiten. 

Soms staat dit haaks op wat een ander vind. Helaas verleren we steeds meer om met elkaar in dialoog te gaan. In plaats daarvan ‘bekogelen’ we elkaar regelmatig met eigen meningen en overtuigingen en helaas ook met (ver) oordelen. En meestal over de persoon in kwestie in plaats van in een eerlijk gesprek met de ander.

Het is tegenwoordig zo makkelijk om je mening via social media te verkondigen. Alleen moeten we ons bewust blijven dat we altijd met elkaar te maken zullen hebben. Want je kan bijvoorbeeld nachten wakker liggen van opmerkingen van de ander, zonder dat diegene daar bewust van is (en dus lekker slaapt).

Juist als we het niet met elkaar eens zijn, ligt polarisatie op de loer. Immers je ziet en hoort de ander vaak niet. Jij bent bijvoorbeeld alleen met het scherm van je device, waarop je je mening etaleert. Ook al heb je nu tientallen, honderden, duizenden ‘vrienden’, ‘volgers’ of miljoenen ‘streams’, op het moment dat je je device afsluit, is er helemaal niemand meer en ben je alleen.

Contact

Laatst zag ik een foto uit de zeventiger jaren van toeristen op een strand. Het viel mij op dat velen vooral in contact waren met elkaar, of samen strandactiviteiten ondernamen. Er waren alleen wind- schermen en nog geen device schermen. Nu zijn ze er wel en dat is soms ook reuze handig.

Laten we devices slim en toch ook beperkt gebruiken en vooral contact met elkaar houden. Leer het verhaal achter het gedrag van de ander kennen. Met een open mind, compassie, respect en nieuwsgierigheid. 

This is the moment.

Liefs, Tonie

Luistertip: Human, Rag’n Bone Manhttps://www.youtube.com/watch?v=L3wKzyIN1yk

Quote: Je kan de ander niet zien, behalve het verhaal wat je in je hoofd creëert over de ander