Auteur: toniescolumns

Deze week ben ik solo aan het fietsen door Nederland. Basic tentje, handige kliktassen mee en een ‘ongeveer’ route door Nederland en Duitsland. Dit keer geen handige Garmin die mij met piepjes naar de verschillende richtingen dirigeert. Ik volg een combi van eigen inzichten en fietsknooppunten. Hierdoor kom ik soms op de mooiste plekken, maar ook langs snelwegen en af en toe ben ik even helemaal de weg kwijt. Google Maps en contact met behulpzame mensen helpen mij dan weer op weg. ‘Dit avontuur is ontspannen, vermoeiend, prachtig en soms lelijk’, bedenk ik mij. In de AH van Ommen kreeg mijn week een filosofische inslag.

Koffie

Ik ben moe en voel de honderd km fietsen in m’n lijf. Tot mijn vreugde zie ik een koffieautomaat midden in de winkel, inclusief koffietafel en stoelen. Een oudere meneer zit geconcentreerd in zijn notieblokje te schrijven. Na even geïnformeerd hebben naar mijn (fiets) welzijn, gaat hij helemaal los op zijn eigen filosofische beschouwingen over het leven in het nu. ‘Er is geen verleden en geen toekomst’, legt hij mij uit. ‘De kunst is om deze los te laten en in het Nu te leven’.

Ontspannen

Hij geeft mij een rijtje tips om dit te realiseren en deze krijgen een ietwat dwingender karakter, als ik vertel vaak te oefenen met zintuigelijk waarnemen om uit het hoofd en in het moment te komen. ‘Omdat ik wil ontspannen’, voeg ik er behulpzaam toe. ‘U moet helemaal niets willen’, legt hij enigszins belerend uit. Want dan gaat u weer naar uw hoofd’.

‘U bent een filosoof’, zeg ik en benoem dat ik moe ben en dus niets meer van de conversatie kan opnemen. Ik wil namelijk uit ‘deze Nu situatie’ om straks op mijn matje bij mijn tent te kunnen liggen. Daarvoor is nog aardig wat werk te doen. ‘Dan mag u het laatste woord’, zegt hij toegeeflijk. ‘Succes met het schrijven van uw boek’, zeg ik en sta op.

Op de camping

Even later ben ik op een heerlijk rustige camping aan de Vecht. Mijn tentje staat en ik geniet van de ruimte, de stilte en het kunnen rusten van mijn vermoeide lichaam. ‘Wat een bijzondere ontmoeting’, denk ik en neem nog een slok van mijn koffie.

Door het gesprek ben ik even meer de observant van mijn eigen gedachten geworden en besef dat ik vol verhalen zit die of in het verleden zich afgespeeld hebben, of in ‘dat wat eventueel komen gaat’ mij bezighouden. Zijn aanwijzing om alles te accepteren van datgene wat zich aandient is een prachtige oefening. Ik begrijp nu beter zijn ietwat voor mij irritante opmerking ‘U moet niets willen meneer’.

De zadelpijn (last van mijn billen), de hongerklap (te weinig eten bij me), de moeheid. Maar ook de tegenwind, de tegenvallende camping en andere uitdagingen kan ik accepteren zoals het is en daarmee wordt het veel meer ontspannen. ‘Uiteraard is het wel goed om te evalueren’, praat ik tegen mijzelf. Dus er komt een met gel gevulde zadeldek en kijk ik in het vervolg toch van te voren of er leuke campings voor de sportieve fietser in de omgeving voor mijn doel van de dag aanwezig zijn.

Het Nu

‘Het voordeel van mijn heftige vermoeidheid is dat ik even heel makkelijk in het Nu ben’, en val als een blok in slaap.

Luistertip: the living years, Mike & The Mechanicshttps://www.youtube.com/watch?v=P1eG6tGXRxQ

Quote: Als je in het heden leeft, is elk moment een wonder

Kan ik nu alweer schrijven over het klimaat’, vraag ik mijzelf wat aarzelend af. Ik las namelijk een artikel in de krant (Trouw zaterdag 27 april) over klimaatpaniek en hoe deze te tackelen. En weer ben ik mij even volop bewust dat we dit aandacht moeten blijven geven, ook al is soms irritant, gedoe en ligt het vooral aan de manier waarop de maatschappij functioneert. Alleen zijn wijzelf deze maatschappij.

De woorden en de artikelen over ‘het klimaat’ breiden zich ondertussen ook steeds meer uit. We hebben het nu ook al over klimaatdepressie. Want op dit moment (en al langere tijd sluipend) raken steeds meer mensen klimaat moedeloos tot depressief. Er zijn trouwens ook steeds minder mensen die de dreiging voor de aarde bagatelliseren, echter we gaan desondanks vooral gewoon door met een levensstijl die de dramatische opwarming zal versnellen. Ik moet denken aan de uitspraak ‘Na mij de zondvloed’ (het zal mijn tijd wel duren) en voel een steek in mijn maag, want ik zie in gedachten mijn kinderen en kleinkind, want wanneer het dichtbij is, wordt het pas diep gevoeld.

We leven nog steeds ons gewone luxueuze (en te vaak) vervuilende leventje; vanuit machteloosheid, moedeloosheid, boosheid op de grote vervuilers, of gewoon uit gewoonte, omdat het gewone leven ogenschijnlijk gewoon doorgaat. Ik moet eerlijk bekennen dat er af en toe ook een ‘klimaatmoeheid’ over mij heen komt.

Wakker

En toch moeten we wakker worden en blijven, elkaar wakker schudden, het erover hebben, bespreekbaar maken, ook al schuurt het, ga je zelf toch ook weer met het vliegtuig. (zoals ons geplande familiebezoek in Canada) of met die cruise, of rij je nog altijd je auto op fossiele brandstof etc. etc.

Een gesprek over het klimaat moet vooral aan de orde van de dag zijn, tot vervelends toe en verder. Zo gewoon worden als de ‘hoe is het’ vraag. Bijvoorbeeld ‘Hi hoe is het met je en nog klimaat gedachten en acties gehad vandaag’?

Heeft dit zin? Ja, dit heeft zin. Want het heeft alles met bewustwording te maken en dwingt ons om te blijven nadenken over de stappen of stapjes die we zelf kunnen zetten.

Vlinder

Hierbij moet ik denken aan de metafoor van de vlinder, die door zijn vleugels te bewegen een piepklein zuchtje wind veroorzaakt, die onderweg steeds meer aanzwelt en uiteindelijk een storm aan de andere kant van de wereld veroorzaakt of in ieder geval kan veroorzaken (uit de chaos theorie). Het heeft dus zin om grote en zeker ook kleine stappen te zetten. Alles heeft namelijk effect;

Als ik een snoeppapiertje laat vallen en raap het niet op. (Raap het op)

Als we het over onze fijne vakanties hebben en we bespreken niet de impact ervan. (Sta in ieder geval even stil bij je gevoelens en benoem dit)

Als ik vlees uit de winkel koop wat ten koste gaat van het dierenwelzijn.(koop tenminste geen vlees wat ten koste gaat van dierenwelzijn)

Als ik de tuin aan het besproeien ben met leidingwater en besef dat ik een regenton kan aanschaffen. (Dat moet ik zelf nog steeds doen)

Tippingpoint

Ik lees over het akelige tippingpoint dat steeds dichterbij komt en dan zijn maatregelen om de versnelde opwarming tegen te gaan, onomkeerbaar en is het dus jammerlijk te laat.

Goed nieuws

Besef vooral ook dat ogenschijnlijke kleine positieve acties ook een tippingpoint hebben met kans op mega positieve effecten.

Blijf dus denken en handelen in mogelijkheden.

Fijne zomer allemaal.😎

Luistertip: the climate change songhttps://www.youtube.com/watch?v=k3yL_1L85Mk

Stel jezelf dagelijks de vraag: is datgene wat ik doe helpend of beschadigend?

‘Alweer is het zaterdag’, denk ik anti – berustend. Automatisch moet ik ook weer denken aan de uitleg van schrijver Douwe Draaisma over ‘waarom de tijd sneller gaat als je ouder wordt’.

Ik kan het nooit goed uitleggen en daarom zoek ik het nogmaals op. ‘Je lichaam kent een aantal interne klokken, die met het stijgen der jaren langzamer gaan lopen. Daardoor lijkt de rest van de wereld te versnellen’. Aldus de professor.

Ik lees het en begrijp er geen snars van. ‘Dat de interne klok langzamer gaat, moet toch juist vertragend werken en dus positief zijn’, overpeins ik. Het klinkt als een ‘dubbele binding’, waarbij een individu tegenstrijdige berichten ontvangt en in verwarring achterblijft.

Enigszins koppig doe ik de test die ik allang wilde doen; ik zet de wekker voor mij op tafel, zo eentje met seconde wijzer, inclusief irritant tik geluid. Stel het alarm over zestig minuten en ga aan tafel zitten wachten. Geen afleiding, alleen de wekker en ik gezeten aan de lege tafel. Ik staar naar de secondewijzer die consequent de seconden en minuten wegtikt.

‘Wat ben je aan het doen’, vraagt mijn vriendin, die met een mand vol wasgoed de kamer binnenkomt. ‘Ik probeer me te concentreren’, antwoord ik met lichte irritatie. Eigenlijk voel ik me schuldig omdat zij actief is in onze huishouding en ik alleen maar zittend aan de tafel naar een wekker staar, dus vul ik het aan met ‘ik probeer de tijd te doden’. ‘Ok’, zegt ze zoveel mogelijk neutraal en ik laat het maar los, want mijn aanvulling, die ík letterlijk bedoel, klinkt helemaal niet aardig. Het wordt er alleen maar mistiger van. Door de irritatie is de tijd ondertussen al wel lekker opgeschoten. ‘Wat is de oogst van dit experiment’, hoor ik de betweterige groepstrainer in mijzelf vragen.

‘Dat nietsdoen en alleen staren naar zo’n K.. wekker van de HEMA de tijd langzamer doet gaan. ‘Het wordt er alleen niet leuker van om met leegte  tijdswinst te creëren’, antwoord ik mijzelf retorisch. Ik accepteer dus liever dat alles in het leven toch allemaal in een rap tempo voorbij gaat. Dan maar vooral de focus op het doen wat ik graag wil en ervan genieten en de weemoed van het voorbij gegane accepteren.

Ondertussen is het Zaterdagavond geworden

Nico Dijkshoorn en zijn band (Hank5) speelden hun rock en roll afgewisseld met vlijmscherpe verhalen en andere briljante kleinkunst.

En ik was erbij.

Ik zag een grijze man met baard en zekere leeftijd op een klein knus podium met schemerlicht. Gekleed in een ruim zittend verschoten Tshirt en dito spijkerbroek, die zo uit de kledingbak van de inbrengwinkel van het leger des Heils gehaald kon zijn. En dat boeide hem dus helemaal niet, want ik zag een ‘jonge’ levenslustige enthousiaste man op gympies die de sterren van de hemel speelde en ons in Westeremden meenam in zijn onnavolgbare creatieve eigenzinnige tijdloze gedachten die hij middels korte verhalen ‘voor bij de kachel’ de zaal in slingerde.

Indrukwekkend was ook zijn vertraagde rap vertolking ‘Don’t look back’, van Mick Jagger en Peter Tosh, een Lou Reed song, een song van the Band en een eigen bewerking van een Bob Dylan song. Al mijn favorieten op een rij. Mijn avond kon niet meer stuk.

Pauze

Ik complimenteerde Nico met deze prachtige uitvoering die we eerst niet herkenden vanwege de vertraging. ‘Oorspronkelijk is dit nummer van The Temptations’, legde hij uit en complimenteerde ons met zo’n fijne eet – en concert gelegenheid hier in de Parel van het noorden.

‘Ik ga weer verder spelen, want de avond is altijd te kort zoals jij als geen ander weet’, knipoogde hij naar mij en gaf mij een bierviltje met zijn telefoonnummer erop gekrabbeld. ‘Voor als je er verder over wil praten’. ‘Je kunt me altijd bellen’ , riep hij nog net hoorbaar bovenuit het gezellige kroeggeluid en zette vervolgens met de band het krachtige ‘Rock ‘n’ Roll’ van Lou Reed in.

Eetcafé Roode Haan eten & drinken 

Ik nam het laatste hapje van de te overheerlijke homemade waddenmix sinsappelkwark taart en verwerkte nauwelijks dat het alweer op was. Godzijdank schoof Joke liefdevol haar laatste stukje taart naar mij, wat het afscheid nog even uitstelde.

‘Dit is het laatste nummer’, legde Nico uit. Gelukkig deed hij dat inclusief een uitgebreid verslag over zijn innige vriendschap met Lou. 

Ze speelden onroerend mooi. Lou zou hem feliciteren met deze schitterende vertolking en hem vervolgens uitnodigen om met hem mee te spelen bij een volgend concert in New York. ‘Misschien in de hemel’, dacht ik, want Lou is helaas al sinds 27 oktober 2013 niet meer onder ons.  

Ik bleef aan het einde nog even doorklappen, maar de band was al geheel eigenzinnig z’n eigen ding aan het doen; namelijk onderweg naar morgen, want de wereld draait door.

Luistertip: there is no time, Lou Reedhttps://www.youtube.com/watch?v=_ZuSKJ4Q38w

Uitgaanstip: https://www.roodehaan.com