Auteur: toniescolumns

‘Dat kan anders’, dacht ik op het moment dat ik weer zo’n makkelijke voorverpakte pizza uit de supermarkt in mijn winkelwagentje deponeerde.

Dit was het begin van het ‘kant-en-klare’ pizzabodems bewerken, door deze zelf creatief te beleggen en in de oven naar een fijn resultaat toe te laten werken.

‘Dat kan anders’, dacht ik op het moment dat ik weer zo’n makkelijke voorverpakte bodem uit de de winkel in mijn winkelwagentje deponeerde.

Dit was het begin van mijn eigen pizza resort onze tuin.

Het idee van Toniespizza’s was geboren.

Maar eerst moest er nog veel creatief denk- en voorwerk gedaan worden.

Houtgestookte oven

Een echte houtgestookte  pizza steenoven werd gekocht. In de tuin reserveerden we een grote ruimte, dusdanig opgesteld dat de namiddag zon er kan stralen op de plek waar de pizzaoverkapping met grootbetonnen werkblad, terras en andere horeca benodigdheden was gepland.

Corona periode

In maart 2020 was alles in gereedheid. De stenen oven was door de tuin gemanoeuvreerd en op het betonnen blad van de pizzaoverkapping getakeld.

Mijn verjaardag en tevens opening van het pizza resort werd groots aangekondigd. 

Het italiaanse deeg werd  ‘s ochtends door ons gemaakt en vervolgens gerold tot mooie bolletjes om in een donkere ruimte te kunnen gaan rijzen. 

Italiaanse wijnen, hapjes en andere drankjes werden ingeslagen en  …. Uiteraard werd de houtgestookkte  oven ‘s middags al op tijd aangestoken om de stenen bodem op temperatuur te krijgen. Dit proces duurt minimaal enkele uren.

En juist op dat moment kwam de corana aankondiging met maatregelen, waaronder het verbod om met een groep mensen bij elkaar te komen.

In dit beruchte weekend van half maart 2020 liet ik alle vrienden en familie weten dat wij weliswaar het pizzafeest door lieten gaan en dat iedereen voor zichzelf te rade mocht gaan of ze nog durfden te komen.

De helft kwam en alsof het zo moest zijn, de regen en onweer ook en dus verplaatsten  we ons met elkaar naar binnen, naar de woonkamer.

Ondertussen buiten onder de pizzaoverkapping besteedden we als pizza team onze eerste uren aan de kunst van het pizzabakken. 

Nu

Regelmatig houden wij pizzaretreats voor kleine groepen familie en vrienden. Meestal buiten aan de lange tafel. Soms met vuur, soms met parasols en tarpen om alle weersomstandigheden te kunnen tackelen of te omarmen.

Wij, de cabin crew van gedreven familie leden hebben ondertussen behoorlijke ervaring in het maken van heerlijke pizza’s, kennen de kunst van het juiste gebruik van de oven en hebben een variatie aan heerlijke pizza’s en weten mooie bijpassende wijnen.

‘Kan dit nog anders’, dacht ik, want het is heel veel werk voordat uiteindelijk de pizza’s op tafel rond kunnen gaan.

‘Ik wil het niet anders’, besluit ik en geniet van de gezelligheid, de vriendschap en het samen delen.

Ik draai met een pizzaschep de pizza nog een keertje en haal het eruit ter controle door Jael, want zij gaat altijd voor extra kwaliteit.

Na een goedkeurend knikje, of soms met nog een bemoedigende aanwijzing delen we met de groep de volgende pizza.

Wat is jouw culinaire specialiteit en met wie deel je dit?

Luistertip: Fantastico amor, Eros Rammazottihttp://eros/rammazotti/musica/e

‘Wat is hierover door de eeuwen heen onvoorstelbaar veel over geschreven, gepraat, gezongen, ruzie gemaakt, aangezet tot mooie dingen en afschuwelijke dingen. Waarschijnlijk zal dit ook altijd zo blijven doorgaan.

Automatisch speelt mijn geheugen direct het liedje ‘in the name of love,’ van U2 zich in mijn hoofd af.

Ik leg het artikel over ‘nieuwe woorden voor de liefde’ uit de krant (Trouw van vrijdag 26 juli) aan de kant om te gebruiken bij mijn overdenking over dit onderwerp.

Liefde & angst

‘Want waar hebben we het over als we zeggen dat liefde het antwoord is op alle problemen’, vraag ik mijzelf af.

In mijn opleiding familieopstellingen, waarin het systemisch denken en handelen centraal staat, heb ik geleerd dat uiteindelijk alles terug te herleiden is tot twee uitgangspunten.

Leef je vanuit angst of leef je vanuit liefde. Systemisch uitgelegd; reik je uit naar het leven, (plezier, zingeving, flow, zelfvertrouwen, gezonde grenzen stellen etc) of trek je jezelf vooral terug uit het voluit durven leven. (zorgen maken, controle, wantrouwen, down, moedeloos depressief voelen, zinloosheid etc)

Vakantieliefde

In het artikel wordt ook stilgestaan bij het belang en de impact van de woorden die je gebruikt als je het over liefde hebt.

Een mooi voorbeeld is het woord ‘vakantieliefde’.

Als je dit woord gebruikt bij een verliefdheid relativeer je hiermee gelijk je gevoelens voor een ander en plaats je het in de context van de sfeer van het tijdelijke avontuur.

‘Na de vakantie zal het waarschijnlijk weer anders zijn’, zeg je hier impliciet mee. Zo sta je er geheel anders in , dan als je het ‘liefde’ noemt.

‘Welke woorden gebruik ik eigenlijk voor de liefde en spreek ik ze ook uit’, vraag ik mijzelf nu af en neem me voor om er de komende tijd op te letten.

Wat is liefde

‘Ik ben benieuwd wat Chat Gpt erover te melden heeft’ en klik op de app om de vraag ‘wat is liefde’ te stellen.

Het razendsnelle antwoord komt erop neer dat het een complex en veelzijdig gevoel is, dat vaak moeilijk te definiëren is.

‘Tot hier kan ik er niet zoveel mee’, besluit ik.

Verderop krijg ik een onderverdeling van de liefde voorgeschoteld, wat wel weer handig is, om allerlei verschillende soorten liefdes te kunnen onderscheiden.

Liefde als genegenheid en toewijding, romantische liefde, ouder- kind en andere familiale (onvoorwaardelijke) liefde, vriendschappelijke liefde, zelfliefde en universele liefde.

Zelfde soort liefde

Liefde is fijn als de door jouw ervaren liefde overeenkomt met de ervaring van de ander en vooral ook matcht met de andere liefde.

Zelfonderzoek en communicatie hierover voorkomt verwarring en teleurstelling. Een duidelijk voorbeeld hierbij is de ‘onbeantwoorde’ romantische liefde die door de ontvanger als vriendschappelijke liefde wordt ervaren.

Twee vragen tot slot; Wat voor betekenis heeft liefde voor jou en leef jij vanuit liefde of vanuit angst?

Liefs, Tonie

Luistertip: Froukje, same love https://youtu.be/AXAjP7pgjvc?si=2EXdwuTYzqz-O0Ulhttps://youtu.be/AXAjP7pgjvc?si=ZZdXbmp6qHSa6Wi1

Quote: Liefde….bedenk er zelf eentje die bij jou past

‘Mag ik alvast betalen ?’, vraagt mijn vriendin aan de ober. Ze heeft haar portemonnee alvast naast haar kopje koffie met appeltaart op de tafel gelegd. We zitten nog maar net op het terras bij hotel van der Werff in het dorp.

Vanochtend zijn we met de 09.30 uur boot op Schier aangekomen voor een dagje ontspanning.

‘S ochtends besloten we bij het opstaan spontaan om het vakantiegevoel nog even te verlengen.

Onderweg

Het prachtige weer werkt hieraan enthousiast mee. Onze spontane impuls zorgt ervoor dat we binnen een half uur met een tas met extra kleding, broodjes, drinken en de fietsen in de auto zitten. Onderweg naar Lauwersoog voor een eiland dagje.

Inspannen en ontspannen

Met de boot reizen ervaar ik altijd als erg ontspannend. Ik krijg dan gelijk het heerlijke vakantiegevoel van vertraging. Op de heenweg ook vermengd met blije verwachtingsvolle gedachten over het avontuur waar we middenin zitten. Terug meestal met lichte melancholie over dat wat nu toch weer voorbij is. De trage tred van de boot op de terugweg werkt verzachtend en masseert langzaamaan de komende andere realiteiten, opdat ik mij er geleidelijk aan in kan berusten.

De enige ‘tijdsdrempel’ nu is het halen van de boot.

Ik tackel dit door altijd ruimschoots op tijd te vertrekken met extra tijd voor eventuele pech, zoals files en andere ongemakken en tijd om de auto te parkeren.

We zijn mooi op tijd en kopen onze bootkaartjes voor onszelf en de fietsen.

‘Ontspan eerst maar eens en geniet van je kopje koffie en het taartje schat’, antwoord de ober vriendelijk.

Mijn vriendin bergt haar portemonnee weer op en de ober vult aan;

‘Haast doen we hier op het eiland niet aan, dat mag op het vasteland blijven’ en loopt vriendelijk verder naar het volgende tafeltje.

We kijken elkaar aan en schieten in de lach, want wat heeft deze ober gelijk en zo treffend met een metafoor verwoord.

Dit is toch weer de valkuil van ‘haasten’, terwijl het niet nodig is.

Ooit kwam in een meditatie bij mij het volgende naar boven; ‘Geniet, Ontspan en Accepteer’. ‘Nu heb ik de uitspraak van de ober als mantra ook nog bij me’, denk ik met een glimlach en neem nog een slokje van deze heerlijke koffie.

We genieten nu heel bewust van het ochtendzonnetje, de koffie, de taartjes en elkaars gezelschap.

Pas daarna wachten we op de impuls om verder te gaan fietsen op dit mooie eiland van rust, natuurschoon en ontspanning.

Bij vertrek zwaaien we nog even naar de ober die bij een tafeltje verderop staat. Hij ziet ons niet, maar ik zie wel zijn glimlach….

Luistertip: Sunny days, Armin van Buuren, Josh Cumbeehttps://youtu.be/Nt4fp43U2ys?si=xKsAJINs2nQq6SE0

Quote: De eeuwigheid bestaat alleen in het Nu

De gitaar en kampvuur besluiten

‘Wat is het hier intens stil’, fluister ik naar mijzelf. Het is avond en de schemering heeft de vogels ondertussen doen zwijgen. Wat blijft is het heerlijke geluid van stilte. Tenminste in eerste instantie, want de natuur leeft volop.

Ik bevind me ergens diep in de outback van Vancouver Island. Er is hier in de wijde omgeving geen bereik en geen internet, zelfs niet om te bellen of gebeld te worden.

Ik ben het niet meer gewend en even voelt het unheimisch. ‘Stel dat m’n kinderen mij nodig hebben’, is de eerste gedachte die in mij opkomt.

Voor de rest vind ik het wel prima om letterlijk even afgesloten te zijn van alle digitale leukigheden.

Gitaar

We hebben net aan de picknicktafel gegeten en installeren ons nu met een kopje koffie in een U vorm rondom ons kampvuur. Het is windstil en we hoeven daarom geen ‘stoelendans’ bij het vuur uit te voeren om eventuele rook te ontwijken. Ik kijk tevreden naar het mooi knappend vuur van rode en goudgele kleurencombinaties.

Ik heb ‘m’n gitaar’ meegenomen en probeer uit mijn hoofd enkele liedjes te spelen.

Dit gaat nog niet zo makkelijk, want ik ben gewend om de songs met de akkoorden uitgeprint voor mij te hebben, of anders de gitaar akkoorden app te gebruiken.

‘En dat laatste kan dus niet’, constateer ik droog en besluit direct om in het vervolg mijn map met liedjes altijd samen met de gitaar mee te nemen. ‘Ik wil de afhankelijkheid van internet drastisch verkleinen’, beloof ik mijzelf plechtig.

Het is trouwens ook niet mijn gitaar. Voordat we gezamenlijk vertrokken uit het huis van onze familie in Cowitchen Bay om te gaan kamperen, opperde ik om in een tweedehands zaakje een oude gitaar ‘op de kop te tikken’. De prijzen zijn hier echter beduidend hoger en mijn ‘paar tientjes’ idee lag mijlenver verwijderd van wat de mevrouw van de inbreng winkel vroeg.

‘Probeer de gitaarzaak iets verderop de straat’, Zei ze en nieuwsgierig geworden deden we dat vervolgens.

Uiteindelijk vertrokken we uit dit walhalla voor de gitaarliefhebber met de goedkoopste akoestische gitaar uit de reeks (Made in China), gekocht door mijn zwager. Er is nl een dertig dagen terugbreng garantie, zo legde Kyle de verkoper ons uit, nadat we ons plan hadden gedeeld om tijdens onze trip wat te kunnen spelen.

‘Wil je ook eens proberen’, vraag ik mijn zwager. Ik vond het al heel verassend dat hij in de winkel zelf de gitaar ‘kocht’ en aangaf deze misschien zelfs te willen houden.

Rolf slaat zijn eerste door mij aan hem aangeleerde akkoord aan en zingt hierbij de bijbehorende zin ‘and nothing else’ uit ‘nothing else matters’ van Metallica.

We kijken elkaar ‘als door de bliksem getroffen’ aan.

Wat een prachtig vol stemgeluid en wat een intens liefdevol geluid produceert hij bij het vertraagd aanslaan van de snaren. Hij is in dit moment even helemaal 1 met z’n gitaar.

We zijn stomverbaasd en Rolf reageert zelf ook wat geëmotioneerd.

‘Mij was vroeger thuis altijd verteld dat muziek en zang niets voor zo’n technische jongen als ik was’, zegt hij met lichte trilling in zijn stem.

Oude beelden

Opnieuw wordt ik geraakt dat niets perse vaststaat, dat je jezelf gevangen kan houden in

oude beelden, overtuigingen en verhalen. En het goede nieuws is dat je altijd ook nieuwe keuzes kan maken en beseft dat wat je vroeger blijkbaar hebt besloten en daarna bent gaan leven, een illusie blijkt te zijn. Want er is veel en veel meer mogelijk.

Guitarman

Hoe het verder ging?

We zijn weer thuis. Rolf heeft zich aangemeld voor gitaarles, speelt en zingt de sterren van de hemel en heeft met behulp van Kyle uit de musicstore een prachtige akoestische Yamaha gitaar aangeschaft.

Luistertip: Nothing else matters, Metallicahttps://youtu.be/tAGnKpE4NCI?si=RRvvCQl_UazSKwH3

Quote: We stoppen niet met spelen omdat we oud worden. We worden oud omdat we stoppen met spelen (Paul de Blot)

Nature knows

Ik zit in het vliegtuig terug naar huis. Onze vakantie in Canada, Vancouver Island zit er na drie weken alweer op. Wat als een lange tijd verblijf voelde, vervliegt als we opstijgen van airport Vancouver op woensdag 10 juli, namiddag 1800 uur. We moeten letterlijk weer de geleende tijd inleveren, we kregen negen uur cadeau in Canada, nu word het ergens onderweg teruggegeven naar negen uur later.

Ook zal mijn Iwatch het op een gegeven moment doorkrijgen en de oude tijd weer aangeven.

‘Knap hoe dit kan’, denk. Net zoals bv de communicatie via de whatsapp. Vanuit Vancouver Island had ik vandaag in een split second contact met onze goede vrienden ergens in Zuid Frankrijk. Bijna 9000 km van elkaar verwijderd en we vinden het eigenlijk allemaal heel gewoon. Maar weinigen kunnen uitleggen hoe het werkt.

Ik zit hier op bijna tien kilometer hoogte en maak via deze whatsapp gedachtengang mijn ‘bruggetje’ naar datgene wat in deze vakantie enorme indruk heeft gemaakt.

Niet alle super technische ontwikkelingen, niet het vliegen op tien kilometer hoogte in een volgeladen vliegtuig, niet het gegeven dat we naar de maan kunnen en straks ook naar mars.

Allemaal heel knap, alleen is er altijd een grote ‘maar’ aanwezig, nl … het is nooit genoeg, we willen alsmaar meer, beter, sneller, mooier, indrukwekkender. Maar dat is het nooit en dat is onze valkuil.

Stil

We arriveren in Tofino beach. Rolf &Linzi nemen ons op de fiets mee naar het strand en daar word ik een moment diep getroffen door de schoonheid van deze omgeving.

Ik voel de zee, het omringende bos en de eeuwenoude rotsen, die haar grootsheid en kracht laat zien en hier met ons deelt. De avondzon kleurt het strand met vertragende pennestreken in een surrealistische beleving. ik voel tranen van ontroering opkomen. Even verblijf ik in mijn eigen heilige stilte tussen een in – en uitademing.

Dan vraagt mijn ‘hoofd’ zich alweer af of ik misschien bij het ouder worden sentimenteler aan het worden ben en gelukkig kan ik deze ‘intern normerende criticus’ herkennen en met een glimlach laten gaan.

Want hier leert de natuur mij waar het om gaat;

Zij is het medicijn om onze ratelende ego’s tot rust te brengen en connectie met de natuur, met jezelf en met elkaar te vinden.

First native

En de man legt ons uit:

Bedank het water, bedank de bomen, bedank het gras onder je voeten, bedank de lucht, de zon, de maan.

Zeg vaker bewust dankjewel.

Luistertip: dinner at the sugar bush, Brent Lewishttps://youtu.be/bHsLivMgRv8?si=0YW_nhhZ7S_ifS6i

Welkom in berenland

We lopen achterelkaar op het steile smalle kronkelige pad in het grote donkere oerbos ergens in Canada, Vancouver Island.

Op advies heb ik een waarschuwingsbelletje aan mijn rugzak vastgebonden.

‘Welcome in bearland’, staat er bij het begin van de wandeling. Ik lees een lange lijst van wat je allemaal moet doen voor het geval een beer je pad kruist. ‘Stay on the trail’, staat er ook met extra grote letters bijgeschreven.

Ik had me al eerder laten voorlichten en weet dat er 440.000 zwarte beren en zo’n 25000 grizzlyberen vrij rondlopen in Canada, waarvan zo’n 7000 hier op het eiland rondlopen, waar ik momenteel verblijf. ‘Berenteller lijkt mij een avontuurlijk beroep’, denk ik en vraag mij af of er ook gegevens zijn van omgekomen berentellers.

900 jaar oud

We lopen in een adembenemend prachtig bos, waar bomen tot aan de hemel groeien waarvan sommige stammen en takken oranje kleuren. Ook zien we in een oerbos ceder en douglas bomen van meer dan 900 jaar oud. Hun afmetingen in hoogte en breedte geven mij een nietig gevoel en even leg ik mijn hand tegen een eeuwenoude stam om iets van hun wijsheid en grootsheid te mogen voelen en probeer in dit ritueel een pact te sluiten dat ze ons mogen beschermen, want wij komen alleen maar in vrede en hebben respect voor flora en fauna.

Op de top aangekomen krijgen we fantastische uitzichten voorgeschoteld over ‘een van de vele grootse baaien van dit magnifieke eiland.

Mijn schoonzus vertelt ons iets meer over het gedrag van zwarte beren die hier vrij rondlopen. Ze had twee weken geleden nog eentje tijdens een solo wandeling met haar hond op de trail ontmoet. ‘Er lopen hier ook grote katachtige wezens rond’, legt ze uit en ik constateer dat ze bij deze mededeling zo neutraal mogelijk probeert te kijken.

Poema’s

Cougars (of vertaald poema’s) zijn dieren waarvoor je ook terdege moet oppassen en waar ook op bepaalde plekken uitgebreide waarschuwingsborden staan. ‘Ze verblijven hoog in de bomen en vallen je van achteren aan, lees ik en krijg het plotseling afwisselend koud en warm, voel mijn maag krimpen en merk dat ik een droge mond heb.

Ik constateer nu aan den lijve dat het onbewuste geen verschil kent tussen fantasie en werkelijkheid, want ik heb nu al alle Fight, Flight en Freeze kenmerken, terwijl er geen zwarte beren, poema’s, grizzlyberen (hiervoor gelden extra waarschuwingen) ons pad kruisen en ook nergens te bekennen zijn.

Maar ons uitzicht is vaak beperkt tot enkele meters voor ons tot aan een donkergroene waas van overweldigende natuur.

kamperen in de wildernis

Ik merk bij mijzelf dat ik mij niet aldoor prettig voel, bij al dat Wildlife en de goedbedoelde borden met uitleg.

Don’t worry’, zegt Linzi bemoedigend. ‘It will be fine’.

Ik kan alleen maar denken aan het gegeven dat ‘stay on the trail’ dus ook niet altijd bearproof werkt en rammel extra hard met het belletje, wat moet werken als een soort bezwerende waarschuwing voor beren dat we eraan komen en dat ze dus moeten wegblijven.

Rolf legt uit dat ‘stay on the trails mede bedoeld is om niet hopeloos te verdwalen. ‘Er zijn vaker mensen gaan wandelen buiten de gebaande paden en nooit meer teruggevonden’ zegt hij waarschuwend. Ik ben extra alert en zelfs het onderweg plassen doe ik net naast de trail, maar niet ontspannen, want er zou maar juist op dat moment een beer uit de bosjes komen.

Vancouver Island

Dit eiland heeft een oppervlakte van ruim driekwart van Nederland (454 km lang, 100 km breed) en er wonen maximaal 800.00 mensen. Dit betekent dat er hier bossen zijn, groter dan meerdere Nederlandse provincies bij elkaar, waar nooit iemand komt en geen ‘Veluwse’ knusse fietspaden kronkelen waar mensen zich op hun fiets met of zonder hulpmiddelen van knooppunt tot knooppunt begeven om ergens halverwege een koffie met appeltaart te doen, tijdens de welverdiende pauze met of zonder oplaadtijd van hún vervoersmiddel.

Beregezellig

Ik heb respect voor de natuur en focus mij op al het moois en de gezelligheid met onze familie die hier op het eiland wonen en ons zoveel mogelijk mooie plekken willen laten ervaren.

Ik loop naar de vergrendelde container waar álle afval dient te worden gedeponeerd. Ook mag niets van voedsel in of bij de tent worden bewaard om beren niet aan te trekken.

Ook hiervoor bestaat weer een waarschuwings bord ‘a fed bear is a dead bear’, oftewel dan moeten de beren afgeschoten worden als ze te brutaal de camping gaan bezoeken.

‘Op een of andere kronkelige wijze vind ik dit ook nog geruststellend’, denk ik en op hetzelfde moment kronkelt een geelzwart gestreepte slang de zandweg over.

Donker

Als ik even later in onze gehuurde vouwwagen in m’n mummy slaapzak lig ben ik blij dat dat we in ieder geval een meter boven de grond liggen.

‘Zou een beer de rits van de tent kunnen openritsen?’ vraag ik mn partner, quasi jolig en probeer beren in een ander perspectief te gaan zien door positieve semantiek mbt beren toe te passen. Om in slaap te kunnen vallen begin ik ze op te noemen;,

‘Beregezellig, beregoed, zing het liedje van ‘zag twee beren broodjes smeren’ en probeer ik mij zo sterk als een beer te voelen. Deze laatste houdt mij toch weer uit m’n slaap. Voor het eerst in 55 jaar mis ik mijn teddybeertje.

‘Of zie ik nou beren op de weg’, vraag ik mijzelf af en val uiteindelijk in een droomrijke slaap.

Luistertip: Wildlife, Wingshttps://youtu.be/mANTaSTDGv4?si=UERSOdYWek_9CZ-d

Quote: a fed bear is a dead bear