‘Herinner jij je nog wat je mij beloofd hebt’, riep Angie vertwijfeld.

Ze was boos, dat kon ik merken. Ik kende haar nu al vanaf december vorig jaar. We hadden toen openhartig met elkaar gesproken en goede afspraken gemaakt over haar rol als hoofdpersoon voor mijn roman. Ook spraken we over de verschillende verhaallijnen. We brachten in december drie weken dag en nacht samen door in hetzelfde huis in Vries. Sindsdien kenden we elkaar goed.

Ik legde haar toen enthousiast uit dat binnen deze tijd het boek klaar kon zijn. Het verhaal zou zich al schrijvend ontwikkelen. Met het laatste ging ze akkoord, maar gaf aan het niet eens te zijn met de deadline van drie weken. Ze legde uit dat haar persoonlijkheid de tijd moest krijgen om te groeien. We besloten samen dat de nieuwe deadline kerst 2025 werd. 

Het bleek een goede afspraak. Dit was veel realistischer. Ik had als nieuweling op dit gebied het creatieproces en het vele werk behoorlijk onderschat. Dankzij de nieuwe deadline kreeg haar persoonlijkheid ruim de tijd om zich verder te ontwikkelen.

Daarnaast bleek haar gecreëerde problematiek dusdanig ingewikkeld, dat we zeker een jaar nodig zouden hebben. 

Conflict 

Deze afspraak stond nog steeds, maar ze zat momenteel in een behoorlijke dip. Ze had ook het gevoel dat ik er momenteel niet honderd procent voor ging. ‘Het heeft vooral met jouw columns te maken’, zei ze. 

Ik moest bekennen dat ze hierin gelijk had. Ik verdeelde de aandacht voor haar elke week weer met de wekelijkse column. Soms was dat lastig.

‘Ik stop niet met toniescolumns’, riep ik geëmotioneerd, want ik werd ondertussen bang dat het die kant op zou gaan. Ze boog zich voorover, dichter naar mij toe. Ik zag de spanning in haar gezicht.

‘Sta jij er eigenlijk wel bij stil hoe het voor mij is om wekenlang in onzekerheid gelaten te worden? Hoe het voor mij is om in jouw verhaal alleen boven op een berg te zitten en te moeten afwachten totdat jij weer tijd hebt om het verhaal verder te schrijven? Ik moet elk hoofdstuk steeds maar weer in spanning afwachten hoe het verder gaat. Daarnaast hou jij alle opties nog steeds open. Ik wil duidelijkheid’, riep ze vertwijfeld.

Spijt

Ik zag tranen bij haar omhoog komen en besefte nu pas dat het zo niet meer kon. Mijn hoofdpersoon raakte mij diep in mijn ziel.

‘Sorry, Ik heb er niet goed bij stilgestaan. Het spijt me’, vulde ik schuldbewust en met trillende onderlip aan. Ze zag dat ik het meende en gelukkig zakte daarmee direct haar woede.

Compromis 

‘Ik begrijp ook heus wel dat toniescolumns ook belangrijk voor jou is’, zei ze snotterend en veegde met haar handpalm zoveel mogelijk haar tranen weg.

‘Als je jouw columns vanaf nu om de week gaat plaatsen, dan heb je meer tijd voor mij en kun je ook doorgaan met de columns. Jouw lezers zullen het begrijpen’.

‘Wat een briljant idee Angie’, zei ík opgelucht en veegde ondertussen ook mijn opkomende tranen weg. Wat was ik blij met deze krachtige, intelligente en lieve vrouw uit mijn eigen verbeelding.

Tegelijkertijd stonden we op en gaven elkaar een dikke knuffel. ‘Je mag me trouwens in het verhaal wel iets minder laten huilen’, zei ze lachend.

Ik zwaaide naar haar, toen ze weer vertrok naar de binnenwereld van mijn fantasie en overdenkingen.

Luistertip: the promise you made https://youtu.be/fDQImyHJQtA?si=qw-R3qhd7YtE6QXC

Quote: Check regelmatig vaste patronen en realiseer  je dat verandering de enige constante is.