Op de ‘rommelmarkt’

De telefoon gaat en mijn neef Ton is ‘aan de lijn’. Hij vraagt of we zin hebben om gezamenlijk spullen te gaan verkopen op Koningsdag in Vries, op de binnenplaats van hun huis. 

Ik verruil mijn passieve ‘bankhangpositie’ van later op de avond naar een actieve en betrokken zithouding. Ik ben gelijk weer alert. ‘Ik heb er zin in’, zeg ik tegen Ton.

Allereerst bedank ik hem dat hij mij belt. Het is ook wel weer eens prettig om een stem te horen en met elkaar te converseren in plaats van heen en weer te typen op een klein schermpje en te wachten tot de definitieve tekst van ‘… schrijft’ in het scherm zichtbaar wordt.

Ik leg enthousiast uit dat ik ‘toevallig’ onlangs net bezig was om mijn kantoor thuis eens op te gaan ruimen. Ik ben namelijk aan het ontspullen. 

Wie wil ik zijn

Binnen een kwartier had ik al veertig boeken aan de kant gezet. Te koop, te geef, het maakt niet zoveel uit, wat maar op mijn pad komt. Het zijn allemaal boeken over teamcoaching en veel bemoedigende zelfhulpboeken. Als coach heb ik er veel gebruik van gemaakt. Uiteraard ook voor mijzelf, want wat je geeft is vooral datgene wat je zelf wil (leren), denk ik met tegeltjes wijsheid. Alleen ben ik ondertussen al langere tijd niet meer werkzaam als (team) coach en leidinggevende. Ik besef dat het niet meer past bij wie ik wil zijn. Het sorteren zelf al geeft een prettig gevoel van definitief kunnen afsluiten. Het wegdoen is het allerlaatste zetje om definitief afscheid te nemen van een rol, een functie, een identiteit van weleer.

De opruimadviseur Marie Kondo  zou mij complimenteren voor deze innerlijke ordening.

Ik heb ooit een opruimboek van haar gelezen en het allerbelangrijkste advies uit dit boek vond ik ‘Maakt het mij gelukkig als ik dit voorwerp vasthoud?’

Het boek heb ik niet meer; de vraag gaf het antwoord. Het had zijn werk gedaan.

Vriendin

Ik probeer mijn lief ook te enthousiasmeren voor een boeken opruimsessie. ‘Ik heb een band met alle boeken’, spreekt zij bondig en met overtuiging uit.

Ik sta voor de grote imposante boekenkast in onze woonkamer, klim op een stoel en grijp bovenin naar het meest stoffige boek.

Leerboek der opvoedkunde (1970) en lees zomaar  een zin hardop aan haar voor waar mijn blik op valt.

‘Bedenken wij dan, dat het pasgeboren mensenkind zich niet eens van de ene zij op de andere kan keren, dat het aan de borst gelegd moet worden, dan is zijn hulpeloosheid werkelijk verbazingwekkend’.

Ik stel haar de wondervraag van Marie Kondo.

Het blijft even heel spannend stil en dan verdwijnt het boek in de doos om mee te nemen naar de rommelmarkt.

Luistertip: Let it go, James Bayhttps://youtu.be/GsPq9mzFNGY?si=bR3H_iadxEo3TxVr