Dit jaar is het dertien jaar geleden dat mijn moeder overleed. Ze had Alzheimer. Ze is toch nog 89 jaar geworden, waarbij het alzheimer proces zes jaar eerder begon. Gelukkig had ze al een lang en gezond leven achter zich.

Mijn moeder was altijd zeer sportief en hield ook van reizen, wandelen, zingen en fietsen. Ook hield ze veel van gezelligheid. Toen haar man, oftewel mijn vader, op een te vroege leeftijd ruim voor zijn pensionering overleed, heeft zij een lange en zware tijd gehad. Na ruim tien jaar ontmoette ze haar vriend Jens, waarmee ze innig bevriend raakte. Het plezier en de lichtheid kwam gelukkig weer terug in haar leven. Ze hadden het heel goed samen en ondernamen veel. Samen reisjes maken, wandelen en fietsen en genoten van alle contacten met elkaar en met beide families met hun kinderen en kleinkinderen. Het waren twee sportieve pensionado’s die nog langere tijd konden liefhebben en het leven ten volle vierden.

Alzheimer

Vanaf haar 82e levensjaar werd haar wereldje steeds kleiner. Eerst onopvallend, behorend bij haar leeftijd, zo dachten wij. Gaandeweg veranderde ook haar gedrag en werd ze opvallend vergeetachtig en paniekerig, totdat we moesten doorpakken omdat het alleen wonen niet meer veilig was. Vier jaar lang heeft mijn moeder nog in een verpleeghuis gewoond. Geheel tegen haar zin en met intense opstandigheid, want ze wilde naar huis. Ook heeft ze alzheimer altijd ontkent. Ze wuifde het standaard weg met de opmerking dat haar vader haar als kind al aansprak op haar vergeetachtigheid. Hoe mooi zou het geweest zijn als ze wel erover had kunnen praten?

Het zou voor haarzelf en voor ons (kinderen) in de beginfase zoveel meer ontspannen geweest zijn, om er met elkaar over te kunnen hebben, om samen te kunnen rouwen, om elkaar te kunnen ondersteunen, om van daaruit het leven te mogen vieren.

Podcast over Alzheimer met Willem-Jan en Leny

Alles kwam weer even terug toen ik onlangs een podcast over omgaan met alzheimer mocht opnemen. Ik sprak met Leny en Willem-Jan. Zij hebben er dagelijks mee te maken en waren bereid om met mij in gesprek te gaan hoe zij beiden omgaan met alzheimer. Willem-Jan heeft tweeënhalf jaar geleden de diagnose gekregen. Zijn gevleugelde uitspraak is ‘ik word steeds beter in vergeten’. Hij staat open voor een persoonlijk en intiem gesprek over zijn ziekte, om anderen hiermee ook te kunnen ondersteunen en te adviseren. Zijn uitspraak staat ook voor zijn flegmatische persoonlijkheid en humor. Hij is een voorbeeld voor ons, hoe het lot te kunnen accepteren en om te kunnen gaan met alzheimer.

‘En hoe kijken jullie naar de toekomst’, vraag ik tot slot enigszins beschroomd.

‘Uiteraard zal het ook zwaarder worden, maar we leven en genieten vooral nu’, is hun wijze antwoord. Ik ben onder de indruk en blij en trots dat we dit mooie, openhartige en inspirerende gesprek de wereld in mogen slingeren.

Dankjewel Willem-Jan en Leny.

(Voor mijn moeder, die door alzheimer werd getroffen maar nooit vergeten zal worden.)

Luister en kijktip: De podcast met Willem-Jan en Lenyhttps://youtu.be/Ezx0fOGatwI?si=qamAyg1-FfPTAIuS