Een ontroerend mooie theatervoorstelling.

Omdat een vriend van ons onlangs met pensioen ging (lees hiervoor de spannende column ‘pensioendilemma’s’, van 10 januari 2025) hadden we onze vrienden en onszelf tickets cadeau gedaan voor de muzikale theatervoorstelling Coming of age van drie operazangeressen op leeftijd.

Ze boden ons door middel van zang en dialogen een inkijkje in de opera cultuur en deelden hun ervaringen in deze wereld vol glitter en glamour, maar ook van hiërarchie, bloed, zweet en tranen.

Tijd 

We volgen hen op de reis door hun professionele muzikale carrière, waarin ze vooral stilstaan bij de invloed van leeftijd en de verwachtingen en reacties van hun omgeving. Ze durven zichzelf te laten zien, inclusief de kwetsbaarheden die het ouder worden met zich meebrengt.

Want hoe kijk jij? Hoe kijken wij naar de oudere medemens? Worden zij nog steeds serieus genomen? Of kijk je (nog) liever niet in deze onontkoombare spiegel?

Oosterpoort 

We staan tamelijk opeengepakt in een lange rij voor de ingang van ‘de kleine zaal’ in het evenementencentrum de Oosterpoort te Groningen.

We zijn zelf (bijna) al zestig (plus) en maken onderling jolige opmerkingen over deze grijze golf van aanwezigen. Alleen, …we horen er zelf ondertussen ook al bij. In het publiek zijn trouwens geen jongeren te bekennen, behalve bij de garderobe en achter de bar.

De deuren gaan allereerst alleen open voor de oudere medemens met rollator en andere hulpstukken.

Een kwartier voor aanvang van deze zondagmiddagvoorstelling gaan de brede toegangsdeuren naar de zaal eindelijk open. De snelheid waarbij de aanwezigen hun stoelen opzoeken is opvallend hoog. 

Waarschijnlijk omdat de voorstelling geheel is uitverkocht en iedereen toch een goede plaats wil bemachtigen. ‘Uiteraard is er voor iedereen plek’, weet ik en loop extra rustig naar beneden.

Een uur lang zit ik geobsedeerd te kijken en geniet van hun enthousiasme, humor en diepgang.

Respect 

Enige tijd later zitten we in de bar bij een biertje na te praten over deze voorstelling. Wat bij mij blijft hangen is een gevoel van respect voor deze vrouwen. Uiteraard zijn het vakvrouwen die nog steeds (jazeker ook op hogere leeftijd) prachtig kunnen zingen en optreden. 

Maar de diepere boodschap raakt mij veel meer, namelijk dat we onoverkomelijk allemaal ouder worden en dat we ons leven dus vooral mogen koesteren om vanuit dit besef voluit te durven leven ongeacht de leeftijd.

Opdat we aan het eind van ons aardse bestaan kunnen zeggen: ‘ik heb een leven geleid trouw aan mezelf, in plaats van te leven naar de verwachtingen van anderen’.

Carpe diem (Horatius).

Luistertip: forever young, Bob Dylan https://youtu.be/Frj2CLGldC4?si=ZyM01mrzhK82vQvf