Ik roep altijd tegen iedereen dat de decembermaand zo gezellig is. Vanochtend vraag ik me dat af. Ik voel me grijs en als ik naar buiten kijk nog grijzer. Ik weet dat je hiertegen afzetten zinloos is en laat het maar toe, opdat het weer mag gaan.

We doen al heel lang niet meer aan sinterklaas en de kerstdagen vieren we helaas meestal niet met de kinderen in verband met hun andere verplichtingen.

Dat is dan ook de reden dat we vaak in december halverwege de maand met z’n allen een weekendje weg gaan, meestal naar een eiland. Dit keer is het Schiermonnikoog. 

Het is heel gezellig, maar dan is het opeens alweer zondagmiddag en is de jeugd vertrokken. We hebben gelukkig elkaar en het eiland nog. Onverbiddelijk komt te snel de maandagochtend en is het checkout tijd om de boot van 10.30 uur te kunnen halen.

Thuis

Ik zit weer thuis en probeer het eilandgevoel nog even vast te houden, alleen vervaagt deze vibe toch te snel door alle thuiskom activiteiten en andere geplande programma’s.

Ik observeer mijn eigen gedachten die leiden tot dit melancholische gevoel. Ik sta even stil en herken weer het zware gevoel van gemis. 

Missen

In deze laatste donkere weken van het jaar komt het overlijden van mijn oudste broer dit voorjaar weer sterk terug. Op weg naar huis hoef ik er bij Groningen Zuid ook niet meer af. Mijn schoonmoeder is namelijk alweer langer dan een jaar niet meer onder ons, dus geen koffie afslag en ik rijd dan maar rechtstreeks door naar huis.

Grijs 

Ook al ben ik meestal een positivo, momenteel heb ik het even zwaar. Het is een naar gevoel, waarbij de aloude vraag van zingeving weer boven komt drijven. Ik besef dat het grijze weer nog een extra duwtje richting afgrond is.

We gaan ondertussen snel richting een nieuw record van grijze en dus zonloze dagen. Alleen staat 6 t/m 19 februari 1959 nog steeds aan kop. Ik ben van maart uit dat jaar en had met deze kennis graag mijn moeder nog willen vragen welke interne boodschappen zij naar mij, in haar baarmoeder, in die grijze weken uitzond. ‘Misschien komt daar ook wel mijn goed ontwikkeld gevoel voor melancholie vandaan’, overdenk ik.

Zelf de slingers ophangen

Ja ik weet het, het leven kan een feestje zijn, maar je moet zelf de slingers ophangen.

Zelfs onze poes is momenteel van slag, hij piept steeds weer om extra eten, ondanks mijn liefdevolle aandacht tijdens zijn pieploze tijden.

‘Het is natuurlijk ook een soort van troost eten’, denk ik te weten. Hij vindt het momenteel buiten ook helemaal niet leuk. Niets om te dartelen in het grijze koude en natte buitengebied.

Dan maar bij mij veilig op schoot, in de buurt van de kachel, terwijl het baasje zich verheugt op alles wat met de top 2000 op tv te maken heeft. Want dat is zeker een baken van licht en vreugde in deze donkere decembermaand.

Verbinding

En dan besef ik het weer, ‘kleur de grijze dagen in verbinding en liefdevol contact met elkaar, daar gaat het om’ en voel me weer wat beter.

Luistertip: Grijs (Niels littmooij)  uitvoering door Jaap Reesema.https://youtu.be/nTd4ODXfvSE?si=vKOzspPygZbjbJ39