Een reisverslag

De zon schijnt weldadig en daar maken we vandaag op de eerste herfstzondag optimaal gebruik van. De lange houten tuintafel op het grasveld bij de pizzaoven wordt alvast voor het komend familiebezoek gedekt. De koffie, thee, kopjes, glazen, drankjes en hapjes klaargezet. Onze poes balanceert behendig tussen alle attributen op de tafel en laat daarbij een reeks pootafdrukken achter op het hagelwitte tafelkleed. ‘Een mooie kunstvorm’, besluit ik en kijk naar de steeds subtieler wordende pootafdrukken in het wit.

Agaath 

Vandaag vieren we een bijzondere familiedag met elkaar. Het is de verjaardag van mijn schoonmoeder en is het ondertussen alweer bijna een jaar geleden dat zij is overleden. Door ons samenzijn op deze dag staan we met elkaar stil bij haar leven. 

Ook de maaltijd heeft een ‘Agaath-achtig’ karakter met de groenten en suddervlees. Alleen de traditionele aardappelen zijn vervangen door rijst.

Hond

Het is middag en de hond wil hoognodig z’n beweging. Even later vergezellen acht mensen het baasje en hond op het ommetje door de weilanden langs de sloot voor ons huis. Het is een vredig schouwspel; een groepje mensen wandelt door de uitgestrekte stoppelvelden, ver weg van verkeer en haastig gedoe.

Aan de tafel 

Teruggekomen van deze meditatieve wandeling is nu het ‘koffer overleg’ moment aangebroken. Twee grote zware koffers worden van zolder naar beneden gehaald.

Twee koffers met nog uit te zoeken spullen die uiteindelijk overgebleven zijn en behoren bij het lange leven van mijn schoonmoeder.

Wij, de partners van…doen ons best om ons enigszins afzijdig en neutraal op te stellen bij de besluitvorming over proces en inhoud. Vooral de talloze brieven en fotoalbums geven mitsen en maren; want hou je ze compleet, ga je ze verdelen en haal je er de mooiste uit en/ of of ga je alles digitaliseren? 

Of gaan de koffers bij elke jaarlijkse herdenkingsdag in oktober rouleren van huishouden? 

Ik constateer dat al deze opties nog niet tot concrete besluiten leiden en vertel zo argeloos mogelijk hoe wij met de restspullen (1 doos) van mijn moeder zijn omgegaan,

Namelijk roulerend, totdat vele jaren later de foto’s werden gedigitaliseerd en de doos definitief bij een broer op zolder is blijven staan. Ook de andere partner van.. doet een interessante suggestie.

Er wordt vriendelijk en bemoedigend geknikt, nagedacht en geheel in lijn met de traditie van Agaath nogmaals een rondje koffie geschonken.

Besluiten 

‘Zou het oudste kleinkind regiehouder van de koffers kunnen worden’? Check, zal worden nagevraagd.

Ondertussen kijk ik naar het kleine prullenbakje waarin een handjevol herinneringen hier uiteindelijk tot een definitief einde komen. De koffers blijken trouwens nog net zo zwaar wanneer ik ze even later weer naar boven til.

‘Een lang geleid leven overzichtelijk teruggebracht tot twee koffers’, denk ik tijdens de traptreden omhoog naar de bovenverdieping. 

‘Eigenlijk heel mooi’, mijmer ik verder, twee  koffers als metafoor voor de reis die we allemaal maken. Deze koffers vertellen ons ook dat bezit slechts een middel is waar we van mogen genieten om het vervolgens ergens in de tijd weer los te laten.

Tot volgend jaar oktober blijven de koffers gesloten voor het heden.

Hierbij alvast de notulen.

Luistertip: fotograph, Ringo Starrhttps://youtu.be/nevdSt_2PIM?si=xy7RnKF1qpzVsyhj

Quote: geniet van datgene wat je hebt en laat het ook weer met een glimlach gaan als de tijd daar is.