Het is nog donker. Ik sta op en realiseer het mij al in de schemering naar wakker worden; vandaag is de verjaardagsdatum van mijn oudste broer. Alleen is hij er niet meer. 

Ik volg mijn dagelijks ritueel en maak mijn eerste espresso.

De warmte en de intense geur van het kopje koffie voelt vandaag als troost. Voorzichtig neem ik mijn eerste slokje en schrijf op onze familie  groepsapp een berichtje over Wim. Er staan ondertussen al enkele lieve berichtjes.

Ik heb er een foto bij geplaatst, eentje die typerend is voor hem als liefhebber van de geneugten van het leven.

‘Alweer ruim een half jaar geleden’, denk ik gelaten en ben daarmee weer even helemaal terug bij zijn laatste weken, overlijden en de afscheidsceremonie half maart.

Deze week staat voor mij het herinneren en als gevolg daarvan onvermijdelijk het missen centraal.

‘Voor onze schoonzus en gezin heeft het veel meer impact’, gaat mijn interne dialoog door. Onze levens kruisten elkaar later als volwassenen af en toe en toch…

Vandaag voel ik extra de pijn. Het verdriet ligt  groot, log en zwaar om mij heen. ‘Hij is mijn oudste broer en hoort er gewoon te zijn’, hoor ik mijzelf ietwat nog altijd opstandig en tegen beter weten in zeggen.

Verjaardagen 

Ik kijk op de kalender en realiseer me dat er ondertussen al een behoorlijk aantal verjaardagen van familie en vrienden over gegaan zijn in herdenkingsdagen.

Het is een onverbiddelijk duidelijke wetmatigheid; alles heeft zijn tijd.

En uiteraard is hij nog steeds mijn oudste broer; alleen nu anders. In herinneringen, mooie verhalen en gezamenlijke avonturen.

Ook in dromen, waar de tijd niet bestaat en het mysterie van het leven zich soms openbaart.

Daarom is de pijn en het verdriet ook goed. Een dag om extra aan hem te denken en met elkaar vooral even stil te staan.

Automatisch zet ik de muziek weer op waar we allebei onze herinneringen aan hebben en even voel ik hem naast mij op de bank.

‘Wat zeg ik nu vandaag tegen je op jouw verjaardag’, vraag ik mijn broer een beetje ontredderd.

Ik moet lachen om zijn in de familie beroemde  en relativerende licht spottende reactie en weet het antwoord weer:

‘Proost en vier het leven Nu met elkaar’.

Luistertip: Sail Away, Randy Newmanhttps://youtu.be/HCRGrnhdNQE?si=HrTXmw8AuH2-0wuJ

Quote: rouwen is niet loslaten, maar een andere manier van vasthouden