Het is deze week herfst geworden. Het weer houdt opruiming en geeft zijn allerlaatste warmte weg. De dagen worden alweer opvallend korter en de geur van de buitenlucht kondigt een nieuw seizoen aan. De zon straalt nu mildere warmte uit en het zonlicht heeft een aangenaam zachte gloed gekregen.

Het is dinsdag en tussen twee herfstige dagen in ontwaakt een haast surrealistisch warme en heldere nazomerse dag.

Mijn interne klok wint het van de wekker als ik om een paar minuten voor 4 am wakker word en met een glimlach opsta. Want eindelijk is het zover; we gaan weer wadlopen.

Holwerd

Na ons eerste nachtelijke kopje koffie en broodje vertrekken we met het gezelschap verdeeld over twee auto’s op weg naar Holwerd.

Onze poging  om de nachtelijke stilte te respecteren mislukt uiteraard door het dichtslaan van autoportieren, het starten van de auto’s en de vergeten spullen, waardoor dit ritueel zich nogmaals herhaald. Het is nog donker als we bij de boot naar Ameland verzamelen. Alleen, wij gaan lopen.

Gat in de dijk

De eerste kilometers gaan over de dijk richting Ternaard. Plotseling worden we geconfronteerd met vervlogen tijden.

Even verderop gaapt een groot gat van honderd meter en acht meter diep. De dijk is hier tijdelijk weggehaald om de berging van een Engelse bommenwerper Vickers Wellington HE346 mogelijk te maken. Deze werd op 26 juni 1943 door de Duitsers uit de lucht geschoten. De stoffelijke resten van vijf bemanningsleden waren nog aan boord.

We lopen verder en Luppo geeft een korte uitleg over de ‘slik omstandigheden’, de mate van het wegzakken, de mosselbanken en hoe te lopen. We stappen het wad op en lopen de eerste kilometers richting Ameland pal naast de paalhoofden die voor de meesten tot de middel reiken. Ze zijn bedoeld om de eb- en vloedstroom zoveel mogelijk bij de kustlijn weg te houden.

Stokken

Nu maken we dankbaar gebruik van hun aanwezigheid om ons evenwicht te bewaren. Ook de meegebrachte stokken helpen om min of meer verticaal te blijven gaan.

De stok heeft voor mij ook iets magisch; het geeft mij een gevoel van veiligheid en het levert een bijdrage aan ons unieke groepsgevoel. 

Nog even sta ik stil en denk aan de vijf jonge slachtoffers die na tachtig jaar worden geborgen. ‘Hoe kan het dat er eerst een dijk overheen is gelegd’, vraag ik mijzelf met verbazing af. Ik laat de gedachten maar los en loop verder.

Licht 

De zon komt op en het is stil. De lucht kleurt vele tinten en het wad is leeg. Slechts tien mensen lopen in deze uitgestrektheid en mogen genieten van wat de natuur ons vandaag geeft.

Het is dinsdag en we lopen over de bodem van de Waddenzee. Deze omgeving heeft een louterend effect op mijn staat van zijn en tilt mij even op naar een dieper bewustzijn.

Vanuit een spontane impuls van dankbaarheid beweeg ik mijn stok met beide handen omhoog om naar de hemel te reiken.

Het euforie gevoel is maar kort, omdat ik de kuil onder het waterslik even niet kan pijlen en plotseling een ‘luchtzak ervaring’ heb. Oftewel ik zak plotseling naar beneden en even dreigt een totale onderdompeling in het wad.

‘Gaat het goed’, vraagt mijn vriend Dick met een glimlach, want hij heeft mijn ritueel actie  gezien.

Vertraging

Het wad trekt, zuigt, verleidt en nodigt uit tot vertragen. We zien mosselen, veel mini zeesterren, zeegroenten, scharen (schelpen), in de verte een groep zeehonden en grote aantallen zeemeeuwen.

Even meen ik een wolf te zien, maar ik weet dat mijn magisch denken soms met mijzelf op de loop kan gaan en loop snel door achter onze gids Luppo aan, die de pas er stevig in heeft.

Moeder aller geulen

Want vertragen is ook gevaarlijk en er zijn nog meerdere geulen die genomen moeten worden. Het water komt onverbiddelijk op zijn tijd.

Ik voel de kracht van de stroming als we door de eerste geul waden. De stokken komen wederom goed van pas en gezamenlijk komen we veilig aan op de zandplaat.

De laatste en meest imposante geul heeft de bijnaam ‘de moeder van aller geulen’ en Luppo peilt de diepte, wikt en weegt en kijkt even naar Dieneke omdat waden tot de middel voor haar nog net geen zwemmen betekent.

Ameland 

Daar is de hoge duin nu vlak voor ons, de laatste meters waarin wad overgaat in land.

Dankjewel Luppo voor weer een veilige overtocht.

Dankjewel werelderfgoed waddengebied voor weer een unieke ervaring.

Dankjewel lieve vrienden voor deze mooie dag samen.

Luistertip: nothing’s happening by the sea, Chris Reahttps://youtu.be/M2nWTrjfZ3o?si=wsIzpad9XK_oC5Sr

Quote: als je wat gaat wadlopen, heb je wat.