Nature knows

Ik zit in het vliegtuig terug naar huis. Onze vakantie in Canada, Vancouver Island zit er na drie weken alweer op. Wat als een lange tijd verblijf voelde, vervliegt als we opstijgen van airport Vancouver op woensdag 10 juli, namiddag 1800 uur. We moeten letterlijk weer de geleende tijd inleveren, we kregen negen uur cadeau in Canada, nu word het ergens onderweg teruggegeven naar negen uur later.

Ook zal mijn Iwatch het op een gegeven moment doorkrijgen en de oude tijd weer aangeven.

‘Knap hoe dit kan’, denk. Net zoals bv de communicatie via de whatsapp. Vanuit Vancouver Island had ik vandaag in een split second contact met onze goede vrienden ergens in Zuid Frankrijk. Bijna 9000 km van elkaar verwijderd en we vinden het eigenlijk allemaal heel gewoon. Maar weinigen kunnen uitleggen hoe het werkt.

Ik zit hier op bijna tien kilometer hoogte en maak via deze whatsapp gedachtengang mijn ‘bruggetje’ naar datgene wat in deze vakantie enorme indruk heeft gemaakt.

Niet alle super technische ontwikkelingen, niet het vliegen op tien kilometer hoogte in een volgeladen vliegtuig, niet het gegeven dat we naar de maan kunnen en straks ook naar mars.

Allemaal heel knap, alleen is er altijd een grote ‘maar’ aanwezig, nl … het is nooit genoeg, we willen alsmaar meer, beter, sneller, mooier, indrukwekkender. Maar dat is het nooit en dat is onze valkuil.

Stil

We arriveren in Tofino beach. Rolf &Linzi nemen ons op de fiets mee naar het strand en daar word ik een moment diep getroffen door de schoonheid van deze omgeving.

Ik voel de zee, het omringende bos en de eeuwenoude rotsen, die haar grootsheid en kracht laat zien en hier met ons deelt. De avondzon kleurt het strand met vertragende pennestreken in een surrealistische beleving. ik voel tranen van ontroering opkomen. Even verblijf ik in mijn eigen heilige stilte tussen een in – en uitademing.

Dan vraagt mijn ‘hoofd’ zich alweer af of ik misschien bij het ouder worden sentimenteler aan het worden ben en gelukkig kan ik deze ‘intern normerende criticus’ herkennen en met een glimlach laten gaan.

Want hier leert de natuur mij waar het om gaat;

Zij is het medicijn om onze ratelende ego’s tot rust te brengen en connectie met de natuur, met jezelf en met elkaar te vinden.

First native

En de man legt ons uit:

Bedank het water, bedank de bomen, bedank het gras onder je voeten, bedank de lucht, de zon, de maan.

Zeg vaker bewust dankjewel.

Luistertip: dinner at the sugar bush, Brent Lewishttps://youtu.be/bHsLivMgRv8?si=0YW_nhhZ7S_ifS6i