Welkom in berenland

We lopen achterelkaar op het steile smalle kronkelige pad in het grote donkere oerbos ergens in Canada, Vancouver Island.

Op advies heb ik een waarschuwingsbelletje aan mijn rugzak vastgebonden.

‘Welcome in bearland’, staat er bij het begin van de wandeling. Ik lees een lange lijst van wat je allemaal moet doen voor het geval een beer je pad kruist. ‘Stay on the trail’, staat er ook met extra grote letters bijgeschreven.

Ik had me al eerder laten voorlichten en weet dat er 440.000 zwarte beren en zo’n 25000 grizzlyberen vrij rondlopen in Canada, waarvan zo’n 7000 hier op het eiland rondlopen, waar ik momenteel verblijf. ‘Berenteller lijkt mij een avontuurlijk beroep’, denk ik en vraag mij af of er ook gegevens zijn van omgekomen berentellers.

900 jaar oud

We lopen in een adembenemend prachtig bos, waar bomen tot aan de hemel groeien waarvan sommige stammen en takken oranje kleuren. Ook zien we in een oerbos ceder en douglas bomen van meer dan 900 jaar oud. Hun afmetingen in hoogte en breedte geven mij een nietig gevoel en even leg ik mijn hand tegen een eeuwenoude stam om iets van hun wijsheid en grootsheid te mogen voelen en probeer in dit ritueel een pact te sluiten dat ze ons mogen beschermen, want wij komen alleen maar in vrede en hebben respect voor flora en fauna.

Op de top aangekomen krijgen we fantastische uitzichten voorgeschoteld over ‘een van de vele grootse baaien van dit magnifieke eiland.

Mijn schoonzus vertelt ons iets meer over het gedrag van zwarte beren die hier vrij rondlopen. Ze had twee weken geleden nog eentje tijdens een solo wandeling met haar hond op de trail ontmoet. ‘Er lopen hier ook grote katachtige wezens rond’, legt ze uit en ik constateer dat ze bij deze mededeling zo neutraal mogelijk probeert te kijken.

Poema’s

Cougars (of vertaald poema’s) zijn dieren waarvoor je ook terdege moet oppassen en waar ook op bepaalde plekken uitgebreide waarschuwingsborden staan. ‘Ze verblijven hoog in de bomen en vallen je van achteren aan, lees ik en krijg het plotseling afwisselend koud en warm, voel mijn maag krimpen en merk dat ik een droge mond heb.

Ik constateer nu aan den lijve dat het onbewuste geen verschil kent tussen fantasie en werkelijkheid, want ik heb nu al alle Fight, Flight en Freeze kenmerken, terwijl er geen zwarte beren, poema’s, grizzlyberen (hiervoor gelden extra waarschuwingen) ons pad kruisen en ook nergens te bekennen zijn.

Maar ons uitzicht is vaak beperkt tot enkele meters voor ons tot aan een donkergroene waas van overweldigende natuur.

kamperen in de wildernis

Ik merk bij mijzelf dat ik mij niet aldoor prettig voel, bij al dat Wildlife en de goedbedoelde borden met uitleg.

Don’t worry’, zegt Linzi bemoedigend. ‘It will be fine’.

Ik kan alleen maar denken aan het gegeven dat ‘stay on the trail’ dus ook niet altijd bearproof werkt en rammel extra hard met het belletje, wat moet werken als een soort bezwerende waarschuwing voor beren dat we eraan komen en dat ze dus moeten wegblijven.

Rolf legt uit dat ‘stay on the trails mede bedoeld is om niet hopeloos te verdwalen. ‘Er zijn vaker mensen gaan wandelen buiten de gebaande paden en nooit meer teruggevonden’ zegt hij waarschuwend. Ik ben extra alert en zelfs het onderweg plassen doe ik net naast de trail, maar niet ontspannen, want er zou maar juist op dat moment een beer uit de bosjes komen.

Vancouver Island

Dit eiland heeft een oppervlakte van ruim driekwart van Nederland (454 km lang, 100 km breed) en er wonen maximaal 800.00 mensen. Dit betekent dat er hier bossen zijn, groter dan meerdere Nederlandse provincies bij elkaar, waar nooit iemand komt en geen ‘Veluwse’ knusse fietspaden kronkelen waar mensen zich op hun fiets met of zonder hulpmiddelen van knooppunt tot knooppunt begeven om ergens halverwege een koffie met appeltaart te doen, tijdens de welverdiende pauze met of zonder oplaadtijd van hún vervoersmiddel.

Beregezellig

Ik heb respect voor de natuur en focus mij op al het moois en de gezelligheid met onze familie die hier op het eiland wonen en ons zoveel mogelijk mooie plekken willen laten ervaren.

Ik loop naar de vergrendelde container waar álle afval dient te worden gedeponeerd. Ook mag niets van voedsel in of bij de tent worden bewaard om beren niet aan te trekken.

Ook hiervoor bestaat weer een waarschuwings bord ‘a fed bear is a dead bear’, oftewel dan moeten de beren afgeschoten worden als ze te brutaal de camping gaan bezoeken.

‘Op een of andere kronkelige wijze vind ik dit ook nog geruststellend’, denk ik en op hetzelfde moment kronkelt een geelzwart gestreepte slang de zandweg over.

Donker

Als ik even later in onze gehuurde vouwwagen in m’n mummy slaapzak lig ben ik blij dat dat we in ieder geval een meter boven de grond liggen.

‘Zou een beer de rits van de tent kunnen openritsen?’ vraag ik mn partner, quasi jolig en probeer beren in een ander perspectief te gaan zien door positieve semantiek mbt beren toe te passen. Om in slaap te kunnen vallen begin ik ze op te noemen;,

‘Beregezellig, beregoed, zing het liedje van ‘zag twee beren broodjes smeren’ en probeer ik mij zo sterk als een beer te voelen. Deze laatste houdt mij toch weer uit m’n slaap. Voor het eerst in 55 jaar mis ik mijn teddybeertje.

‘Of zie ik nou beren op de weg’, vraag ik mijzelf af en val uiteindelijk in een droomrijke slaap.

Luistertip: Wildlife, Wingshttps://youtu.be/mANTaSTDGv4?si=UERSOdYWek_9CZ-d

Quote: a fed bear is a dead bear