Ik stuur een appje naar mijn vriendin. Zij is deze week met vriendinnen vakantie vieren in Italië. Ik beantwoord een lief ‘goedemorgen’ appje van haar die ik binnenkrijg. ‘Heb net de foto’s/ filmpje van Wim bekeken en daarmee ben ik in een wat verdrietige en misschien nog meer weemoedige sfeer beland van datgene wat is en dan opeens voorbij is. Het is ok. Vandaag wat lezen, schrijven en….. oh ja een beetje schoonmaken 😅’ schrijf ik en druk op verzenden.

Afscheidsdag

Mijn oudste broer is onlangs overleden. Mijn leven gaat ondertussen gewoon door en de diepe connectie die we als familie met elkaar voelden op de afscheidsdag van mijn broer, ligt ondertussen opgesloten in mijn herinnering. En gelukkig ook in mijn hart.

En dan is er het einde van deze intense dag; de tranen, de ontroering, de hugs en het voelen van verbinding met elkaar. Ik doe mijn jas aan, leg de rouwkaart voorzichtig (niet vouwen!) op het dashboardkastje en we rijden weg richting huis. Ik kijk nog even in de achteruitkijkspiegel, in een poging om het beeld en de sfeer van deze dag in mij op te nemen, om vast te houden.

Verderop in de tijd

Het is ondertussen enkele maanden later. De rouwkaart heeft een andere plek gekregen en staat niet meer op de piano. Evenals de fles jenever om te toasten op zijn leven staat ook weer in de kast.

Wim is weg…..

Ik kijk naar buiten en het regent. De druppels glijden traag over het raam naar beneden en verdwijnen uiteindelijk. ‘Prima dat het regent’ denk ik, want daarmee blijf ik even langer bij het gevoel, bij Wim. Als een soort eerbetoon.

Wim is weg en toch is hij er ook wel.

In mijn herinneringen, in voorwerpen, in gesprekken over hem, in de foto’s, de filmpjes, in ontmoetingen met mijn schoonzus en gezin, met mijn broers, met mijn zus, met anderen.

Workshop

Ik geef een workshop over positieve gezondheid en mentale fitness. Omdat ik vaak voorbeelden uit mijn eigen ervaringen benoem, vertel ik van mijn weekend op Vlieland met vrienden. Met een mengeling van serieusheid en humor vraag ik op het terras bij de boot aan iedereen om in één woord te duiden hoe ze het weekend tot nu toe ervaren hebben.

De antwoorden gaan van een jolig ‘vermoeiend’, naar ‘vriendschap’, en ‘gezelligheid’ en mijn andere broer (ja, tevens ook vriend) zegt ‘Gemis’ en schiet even vol. Hij mist zijn broer, ook al zou hij sowieso niet bij zo’n weekend uit aanwezig zijn geweest.

Het was even stil daar op ons terras.

Het is even stil hier in de cursuszaal.

Ik heb namelijk hetzelfde, ik schiet ook even vol en veeg een traan weg. ‘Het is en blijft mijn broer’, zeg ik met vaste stem en trots. Want hij is dan misschien wel weg, maar soms op onverwachtse momenten even weer heel dichtbij.

Dankjewel broer Peter voor je openheid.

Dankjewel Wim voor de tijd samen.

Dankjewel familie.

Liefs, Tonie

Luistertip: You’re missing, Bruce Springsteenhttps://www.youtube.com/watch?v=xsrz3mPq7pM

Quote: missen is niet leren loslaten, het is een andere manier van vasthouden.