Deze week ben ik solo aan het fietsen door Nederland. Basic tentje, handige kliktassen mee en een ‘ongeveer’ route door Nederland en Duitsland. Dit keer geen handige Garmin die mij met piepjes naar de verschillende richtingen dirigeert. Ik volg een combi van eigen inzichten en fietsknooppunten. Hierdoor kom ik soms op de mooiste plekken, maar ook langs snelwegen en af en toe ben ik even helemaal de weg kwijt. Google Maps en contact met behulpzame mensen helpen mij dan weer op weg. ‘Dit avontuur is ontspannen, vermoeiend, prachtig en soms lelijk’, bedenk ik mij. In de AH van Ommen kreeg mijn week een filosofische inslag.

Koffie

Ik ben moe en voel de honderd km fietsen in m’n lijf. Tot mijn vreugde zie ik een koffieautomaat midden in de winkel, inclusief koffietafel en stoelen. Een oudere meneer zit geconcentreerd in zijn notieblokje te schrijven. Na even geïnformeerd hebben naar mijn (fiets) welzijn, gaat hij helemaal los op zijn eigen filosofische beschouwingen over het leven in het nu. ‘Er is geen verleden en geen toekomst’, legt hij mij uit. ‘De kunst is om deze los te laten en in het Nu te leven’.

Ontspannen

Hij geeft mij een rijtje tips om dit te realiseren en deze krijgen een ietwat dwingender karakter, als ik vertel vaak te oefenen met zintuigelijk waarnemen om uit het hoofd en in het moment te komen. ‘Omdat ik wil ontspannen’, voeg ik er behulpzaam toe. ‘U moet helemaal niets willen’, legt hij enigszins belerend uit. Want dan gaat u weer naar uw hoofd’.

‘U bent een filosoof’, zeg ik en benoem dat ik moe ben en dus niets meer van de conversatie kan opnemen. Ik wil namelijk uit ‘deze Nu situatie’ om straks op mijn matje bij mijn tent te kunnen liggen. Daarvoor is nog aardig wat werk te doen. ‘Dan mag u het laatste woord’, zegt hij toegeeflijk. ‘Succes met het schrijven van uw boek’, zeg ik en sta op.

Op de camping

Even later ben ik op een heerlijk rustige camping aan de Vecht. Mijn tentje staat en ik geniet van de ruimte, de stilte en het kunnen rusten van mijn vermoeide lichaam. ‘Wat een bijzondere ontmoeting’, denk ik en neem nog een slok van mijn koffie.

Door het gesprek ben ik even meer de observant van mijn eigen gedachten geworden en besef dat ik vol verhalen zit die of in het verleden zich afgespeeld hebben, of in ‘dat wat eventueel komen gaat’ mij bezighouden. Zijn aanwijzing om alles te accepteren van datgene wat zich aandient is een prachtige oefening. Ik begrijp nu beter zijn ietwat voor mij irritante opmerking ‘U moet niets willen meneer’.

De zadelpijn (last van mijn billen), de hongerklap (te weinig eten bij me), de moeheid. Maar ook de tegenwind, de tegenvallende camping en andere uitdagingen kan ik accepteren zoals het is en daarmee wordt het veel meer ontspannen. ‘Uiteraard is het wel goed om te evalueren’, praat ik tegen mijzelf. Dus er komt een met gel gevulde zadeldek en kijk ik in het vervolg toch van te voren of er leuke campings voor de sportieve fietser in de omgeving voor mijn doel van de dag aanwezig zijn.

Het Nu

‘Het voordeel van mijn heftige vermoeidheid is dat ik even heel makkelijk in het Nu ben’, en val als een blok in slaap.

Luistertip: the living years, Mike & The Mechanicshttps://www.youtube.com/watch?v=P1eG6tGXRxQ

Quote: Als je in het heden leeft, is elk moment een wonder