‘Alweer is het zaterdag’, denk ik anti – berustend. Automatisch moet ik ook weer denken aan de uitleg van schrijver Douwe Draaisma over ‘waarom de tijd sneller gaat als je ouder wordt’.

Ik kan het nooit goed uitleggen en daarom zoek ik het nogmaals op. ‘Je lichaam kent een aantal interne klokken, die met het stijgen der jaren langzamer gaan lopen. Daardoor lijkt de rest van de wereld te versnellen’. Aldus de professor.

Ik lees het en begrijp er geen snars van. ‘Dat de interne klok langzamer gaat, moet toch juist vertragend werken en dus positief zijn’, overpeins ik. Het klinkt als een ‘dubbele binding’, waarbij een individu tegenstrijdige berichten ontvangt en in verwarring achterblijft.

Enigszins koppig doe ik de test die ik allang wilde doen; ik zet de wekker voor mij op tafel, zo eentje met seconde wijzer, inclusief irritant tik geluid. Stel het alarm over zestig minuten en ga aan tafel zitten wachten. Geen afleiding, alleen de wekker en ik gezeten aan de lege tafel. Ik staar naar de secondewijzer die consequent de seconden en minuten wegtikt.

‘Wat ben je aan het doen’, vraagt mijn vriendin, die met een mand vol wasgoed de kamer binnenkomt. ‘Ik probeer me te concentreren’, antwoord ik met lichte irritatie. Eigenlijk voel ik me schuldig omdat zij actief is in onze huishouding en ik alleen maar zittend aan de tafel naar een wekker staar, dus vul ik het aan met ‘ik probeer de tijd te doden’. ‘Ok’, zegt ze zoveel mogelijk neutraal en ik laat het maar los, want mijn aanvulling, die ík letterlijk bedoel, klinkt helemaal niet aardig. Het wordt er alleen maar mistiger van. Door de irritatie is de tijd ondertussen al wel lekker opgeschoten. ‘Wat is de oogst van dit experiment’, hoor ik de betweterige groepstrainer in mijzelf vragen.

‘Dat nietsdoen en alleen staren naar zo’n K.. wekker van de HEMA de tijd langzamer doet gaan. ‘Het wordt er alleen niet leuker van om met leegte  tijdswinst te creëren’, antwoord ik mijzelf retorisch. Ik accepteer dus liever dat alles in het leven toch allemaal in een rap tempo voorbij gaat. Dan maar vooral de focus op het doen wat ik graag wil en ervan genieten en de weemoed van het voorbij gegane accepteren.

Ondertussen is het Zaterdagavond geworden

Nico Dijkshoorn en zijn band (Hank5) speelden hun rock en roll afgewisseld met vlijmscherpe verhalen en andere briljante kleinkunst.

En ik was erbij.

Ik zag een grijze man met baard en zekere leeftijd op een klein knus podium met schemerlicht. Gekleed in een ruim zittend verschoten Tshirt en dito spijkerbroek, die zo uit de kledingbak van de inbrengwinkel van het leger des Heils gehaald kon zijn. En dat boeide hem dus helemaal niet, want ik zag een ‘jonge’ levenslustige enthousiaste man op gympies die de sterren van de hemel speelde en ons in Westeremden meenam in zijn onnavolgbare creatieve eigenzinnige tijdloze gedachten die hij middels korte verhalen ‘voor bij de kachel’ de zaal in slingerde.

Indrukwekkend was ook zijn vertraagde rap vertolking ‘Don’t look back’, van Mick Jagger en Peter Tosh, een Lou Reed song, een song van the Band en een eigen bewerking van een Bob Dylan song. Al mijn favorieten op een rij. Mijn avond kon niet meer stuk.

Pauze

Ik complimenteerde Nico met deze prachtige uitvoering die we eerst niet herkenden vanwege de vertraging. ‘Oorspronkelijk is dit nummer van The Temptations’, legde hij uit en complimenteerde ons met zo’n fijne eet – en concert gelegenheid hier in de Parel van het noorden.

‘Ik ga weer verder spelen, want de avond is altijd te kort zoals jij als geen ander weet’, knipoogde hij naar mij en gaf mij een bierviltje met zijn telefoonnummer erop gekrabbeld. ‘Voor als je er verder over wil praten’. ‘Je kunt me altijd bellen’ , riep hij nog net hoorbaar bovenuit het gezellige kroeggeluid en zette vervolgens met de band het krachtige ‘Rock ‘n’ Roll’ van Lou Reed in.

Eetcafé Roode Haan eten & drinken 

Ik nam het laatste hapje van de te overheerlijke homemade waddenmix sinsappelkwark taart en verwerkte nauwelijks dat het alweer op was. Godzijdank schoof Joke liefdevol haar laatste stukje taart naar mij, wat het afscheid nog even uitstelde.

‘Dit is het laatste nummer’, legde Nico uit. Gelukkig deed hij dat inclusief een uitgebreid verslag over zijn innige vriendschap met Lou. 

Ze speelden onroerend mooi. Lou zou hem feliciteren met deze schitterende vertolking en hem vervolgens uitnodigen om met hem mee te spelen bij een volgend concert in New York. ‘Misschien in de hemel’, dacht ik, want Lou is helaas al sinds 27 oktober 2013 niet meer onder ons.  

Ik bleef aan het einde nog even doorklappen, maar de band was al geheel eigenzinnig z’n eigen ding aan het doen; namelijk onderweg naar morgen, want de wereld draait door.

Luistertip: there is no time, Lou Reedhttps://www.youtube.com/watch?v=_ZuSKJ4Q38w

Uitgaanstip: https://www.roodehaan.com