Het is zaterdagmiddag en we zijn onderweg naar Rotterdam. Vanavond om 1900 uur is de deadline om de startbewijzen op te halen. Drieënhalf uur om van Groningen naar Rotterdam te komen. ‘Dat moet lukken’, denken we Gronings optimistisch. Wij rijden met een enthousiast tempo en precies op schema. De opzwepende muziek van de Vlaamse rapper Yong Yello maakt het tevreden reizen compleet. De file zagen we, tegen beter weten in, niet aankomen. Even een telefoontje vanuit de auto en voila de startbewijzen worden opgehaald door onze man in Rotterdam.

Voorbereiding

Het is avond. We zijn ingecheckt in ons hotel, het voormalige cruiseschip de SS Rotterdam en wandelen richting pleintje, waar zich enkele eetgelegenheden bevinden. Mijn rol als coach is bescheiden, want Jonatan en Renée weten precies wat ze ter voorbereiding nog wel kunnen eten en drinken. Zelfs een biertje gaat er nog wel in. 

Vooral in het ‘Er zijn’ lever ik mijn bijdrage op het mentale vlak en natuurlijk ben ik er bij start en finish voor de ondersteuning van kleding wisselingen. Na het eten en de rustige wandeling gaan we even chillen in de Captains lounge, waar we volgens  informatie van de website helemaal tot rust kunnen komen in het ‘New York van de fifties’. De wat oudere en grijze toetsenist zingt zijn ‘niets aan de hand muziek’ met hese en rokerige stem, haalt hele orkesten uit zijn apparaat en toch verlangen we intens naar de pauze.  We gaan maar op tijd ‘te kooi’ in onze kamers benedendeks.

Ontbijt 

Ieder heeft zijn eigen gewoonten en rituelen. Opvallend hoeveel bananen er door de gasten na het ontbijt meegenomen worden. Het blijkt dat de ontbijtploeg hier al op ingespeeld is. De sporters weten allemaal dat de catering van deze marathon onderweg niet optimaal is.

‘Ik zal hierover contact opnemen met de organisatie’, besluit ik. Vorig jaar stond ik namelijk op de 30 km met een banaan in de aanslag langs het parcour. Dit bleek gezien de enorme supportersschare nog een enorme uitdaging. Of ik op 15,5 kilometer, ter hoogte van metro de Slinge wil staan met een banaan. ‘De inschatting is dat we op ongeveer 1 uur 18 minuten’ daar arriveren’, zegt Renée verwachtingsvol.

De start

Het is erg druk bij de start. Lee Towers zingt voor de dertigste en allerlaatste keer ‘zijn’ You never walk alone.  Hij neemt hiermee definitief afscheid van dit mooie ritueel bij de start. ‘De enige constante in het leven is verandering’, overdenk ik en loop na het startschot van mijn helden een beetje gehaast richting  een metrostation in het centrum om op tijd mijn bananen ter hoogte bij ‘de Slinge’ aan de jongens af te kunnen geven.

Minuut stilte 

‘Vlak voor aanvang van de marathon wordt er een minuut stilte gehouden naar aanleiding van het overlijden van wereldrecordhouder Kelvin Kiptum op 11 februari. Deze jonge sportheld zou normaal gesproken uiteraard meegedaan hebben aan deze marathon’. 

Met 17000 lopers en de schatting van 950.000 supporters ging de stilte naar mijn mening niet helemaal naar wens, velen waren te druk om de laatste voorbereidingen te treffen voor hun starttijd die in waves vlak na elkaar van start gaan. 

Bananen 

Het oversteken om bij de metro te komen lukt eerst niet. Als slalommend lukt het enige tijd later om alsnog bij de metro aan de overkant te komen. Op het perron strand ik. Teveel, te vol, te weinig capaciteit en dus te laat. De spanning vloeit weg. Voor de zekerheid bewaar ik de bananen en loop nú rustig  richting finish om de mannen op te wachten.

Held

Ik zie op de handige marathon app de tussentijd van Jonatan vlak voor de finish dramatisch dalen. Naderhand hoor ik het verhaal; een man zakt een paar honderd meter voor de finish ineen. Jonatan stopt, ontfermt zich over de man en offert daarmee zijn beoogde eindtijd op. Ik maak een diepe buiging in respect voor deze fantastische sportheld.

Luistertip: Heroes, David Bowie https://www.youtube.com/watch?v=lXgkuM2NhYI