Afgelopen week dacht ik na over een van de universele wetten van het leven, nl ‘dat wat je aandacht geeft groeit’. Dit klopt helemaal. Helaas wordt het ook vaak verkeerd gebruikt. Door maar 1 kant vooral te benadrukken, ga je ook een kant negeren.

Stel dat je je verdrietig voelt en je krijgt direct de niet handige goedbedoelde adviezen om vooral je te richten op al het positieve waar je dankbaar voor mag zijn.

Omdat tijd relatief is, weet ik nog als de dag van gisteren dat ik als puber van 14 jaar intens verdrietig thuiskwam. Mijn vriendinnetje had het na twee weken uitgemaakt. Mijn ouders reageerden opvallend laconiek met de opmerking dat er nog vele mogelijkheden zich zouden gaan voordoen.

Op zich waar, maar wel op dat moment misplaatst, want juist door ruimte te geven aan de emotie van verdriet, erken je datgene wat er is en eruit mag. Zo kom je uiteindelijk weer bij je kracht.

Negativiteit krijgt standaard meer aandacht

Maar hoe kan het dat iets negatiefs vaak veel meer impact op ons heeft, of veel meer aandacht (van onszelf) krijgt?

Standaard laat ik deelnemers aan het einde van mijn mentale trainingen en cursussen een evaluatieformulier invullen. Ego strelend is dat de reacties bijna altijd goed tot overtreffende lofuitingen bevatten. En dan die ene reactie ‘er niet zoveel aan hebben gehad’. Het heeft mij echt veel tijd en moeite gekost om ten diepste te voelen dat het niet over mij gaat. Oftewel dat het mij niet meer raakt, of van slag brengt.

Wat mij hierbij nog het meest geholpen heeft is een optelsom van de volgende aannames en feiten, namelijk:

Wij mensen zijn vooral met onszelf bezig in plaats met de ander.

Tegenover 1 negatieve opmerking, zet je minimaal 5 positieve opmerkingen, (herkaderen) om het ‘gif’ te neutraliseren.

De mening van de ander gaat vooral over zijn/haar behoefte en niet over jou.

Kwetsbaarheid tonen is juist krachtig en moedig.

En het volgende heeft op mij de meeste positieve impact gehad en gerust gesteld;

Onze hersenen (brein) zijn vooral ingesteld op gevaar en dus overleven. Vroeger bv de leeuw, natuurgeweld, stammen oorlog. Nu nog steeds oorlog, natuurrampen, het verkeer, maar ook deadlines, vervelende collega’s en alle soorten van kritiek. Onze hersenen maken namelijk geen onderscheid tussen echt (overleven) gevaar en irreëel gevaar, zoals die door jou ervaren vervelende opmerking.

Dit beseffen maakt het allemaal een stuk relaxter.

‘De aanleiding van deze overdenking was een stukje van Albert Einstein die op een dag de ‘tafel van 9’ op het schoolbord schreef.

Bijna alles was goed (9,18, 27, 36, 45, 54, 63, 72, 81, 91

Iedereen begon te lachen, vanwege de fout op het einde.

Albert Einstein wachtte tot iedereen stil was en zei:

Ook al heb ik de eerste 9 vragen goed beantwoord, niemand heeft me gefeliciteerd. Maar toen ik een fout maakte, lachten jullie me uit. Dat betekent dat ondanks onze vele successen de maatschappij onze kleinste fout zal noteren en ervan zal genieten.

Laat een simpele kritiek je dromen niet vernietigen. Alleen degenen die niets doen, maken geen fouten’. (Bron internet)

Fouten maken

Dus laten we vooral afrekenen met perfect te moeten zijn en imperfecties omarmen en accepteren dat je mag leren van je fouten.

Luistertip: Where is the love, Black Eyed Peashttps://youtu.be/WpYeekQkAdc?si=Fu9-pyi2bheXMdvq

Quote: ‘Wat is het moedigste wat je ooit hebt gezegd?’ Vroeg de jongen. ‘Help’, antwoordde het paard.(Uit: De jongen, de mol, de vos en het paard)