Hoe we elkaar kunnen begrijpen gaat mijn verstand te boven. Ik maak een geluid met een specifiek ritme en nauwkeurig gekozen intonatie en jij begrijpt wat ik bedoel, althans, zo lijkt het. Taal is complex, maar communiceren niet per se. Mijn zoontje van bijna 2 jaar kan een handgebaar maken, een bepaalde blik geven in een bepaalde context en ik weet precies wat hij bedoelt.  Soms heb je geen woorden nodig en andere keren schiet je woorden tekort.

Ik probeer een beetje Japans te leren en dat is geen makkie, werkelijk, het is net chinees! We zijn allemaal mensen, maar zodra je een kleine 100km verder bent versta je niemand meer, apart toch? Wat is taal, wie heeft het in godsnaam verzonnen en waarom heeft Japans ook nog eens drie soorten schrift, drie!!

Grenzen

“De grenzen van mijn taal zijn de grenzen van mijn denken’’ – George Orwell Ik zoek graag de grens op, van taal dan. Dat wil zeggen dat grammaticaregels overboord mogen als je iets goed wil overbrengen. Zoals een poëet een complex gevoel overbrengt door ‘wartaal’ uit te slaan. Alles wat je zegt verwijst naar een idee. Je leest een woord en je brein vertaalt dat vervolgens naar een beeld/sensatie zodat je het kan begrijpen. ‘De boom’ is een totaal ander woord dan ‘de wilg’ en hoewel je technisch gezien hetzelfde bedoelt, kan het gevoel erbij mijlenver uit elkaar liggen.

Een woord roept iets bij je op. Ik zeg ‘slagroomsoes’ en jij krijgt trek, wat een macht! We hebben een beperkt aantal woorden, maar we hebben ontelbare woordencombinaties om uit te kiezen. Best een klus om dan altijd maar op zoek te zijn naar exact de juiste combinaties. Miscommunicatie zou onmogelijk zijn als je de intentie achter de woorden goed kan horen. Want communiceren is een succes als je geluid kan maken, alleen luistert de ontvanger vaak naar wat je zegt en niet naar wat je bedoelt.

Woordenvrijheid?

In Nichiren buddisme gebruiken ze de mantra ‘Nam Myoho Renge Kyo’ (nam-mijo-ho-reng-ge-kio), het is een toewijding aan de lotus soetra die gaat over gelijktijdigheid van oorzaak en gevolg. Pardon? Ze stelden de vraag ‘wat is de beste gedachte die je maar kan hebben?’ en die mantra kwam daar zo’n beetje uit, even heel beknopt gezegd.

En daar vraag je me wat; als je alles kan denken wat je wil, je kan alles zeggen wat je maar wil, wat is dan het beste? Je hebt zo goed leren praten en lezen en schrijven dat je er niet meer over na hoeft te denken. Dat is prettig want het zou anders te veel energie kosten.

Je hebt woordenvrijheid, je kan alles zeggen wat je wil, maar tegelijkertijd ook weer niet. Teveel van die denkprocessen gaat op de automatische piloot. De ‘monkey mind’ willen controleren is hetzelfde als een auto die 200km per uur gaat tot stilstand brengen terwijl je het gaspedaal blijft indrukken, dat gaat meestal niet goed. Die boeddhisten hebben dat goed in de gaten. Maar je kan het ook omdraaien, misschien moet je niet per se reiken naar ‘de beste gedachte die je maar kan hebben’ maar gewoon je slechtste gedachten elimineren, of helemaal liquideren. Of mediteren en de controle terugpakken, of gewoon wat minder rumineren en iets meer contempleren, kan je proberen.

Of gewoon tot 10 tellen voordat je iets zegt, misschien kom je dan op mooiere woorden.

Nog een gedichtje dan maar?

Ik heb geen woorden nodig, taal is een cliché.

Ik kan zijn met wat er is en wat dat is. Geen idee.

Het denken is een luide ruis maar sommige mensen slapen ermee.

Zonder niks ben ik niet nergens, ga je lekker mee?

Welke andere woorden ga jij kiezen vandaag?

Luistertip: language, Tory Kellyhttps://www.youtube.com/watch?v=c_sFecP9cg8

Quote: wees voorzichtig met je gedachten, wat zij bepalen de kleur van je woorden.