Het is hoog tijd om het vuur te stoken. Er is op dit moment zoveel gaande. De wereld staat in een polariserende ‘brand’. Het is ‘koud’ in de wereld en als ik mij ervoor openstel ook in mijzelf. Het komt op die momenten ruw en hard binnen. Een soort van ‘druppel die de emmer doet overlopen’. Ik voel op die momenten vooral onmacht, boosheid en soms verdoving. Het is stil in mij. Ik huil om de wereld en vraag mij af; wat kan ik doen, wat is passend voor mij, wat is mijn bijdrage? En hoe dan? Ik vraag dat aan mijzelf en dus ook aan jou.

Ik heb het koud. Dwars door alle lagen heen. De verbazing en verbijstering. Ik heb het koud.

Ik heb het koud. De gemakzucht en nonchalance. De vluchtigheid en het eigenbelang. Ik heb het koud.

Ik heb het koud. De natuurrampen, abrupt afgebroken en kapotgeschoten levens. Het overweldigende verdriet. De oerkrachten en onze breekbaarheid hand in hand. Ik heb het koud.

Ik heb het koud. In de vroege ochtendstilte van al dit tekort hoor ik mijn verborgen pure stem. Fluisterend, verlegen, liefdevol. Ik kijk naar de vlammen en voel haar warme gloed. En besef dat het vuur in mij al die tijd geduldig wacht.

Ik had het koud. En huil dit keer met opluchting om de onmacht te laten gaan. Om het vuur in mij te stoken, mijn oerkracht te laten ontwaken. Om nu op te staan. Want het donker wacht op het zuivere licht. Om zich een weg te banen, dwars door alle donkere overtuigingen heen.

Liefde voor allen, Tonie

Luistertip: Riders on the storm, the Doorshttps://www.youtube.com/watch?v=iv8GW1GaoIc