We zijn een paar dagen met de kinderen op Ameland. We hebben geluk, want het regenfront ligt achter ons en de droge periode houdt het gehele weekend aan. In deze rustige ‘tussenperiode’ kunnen we even lekker ‘uitwaaien’ op het strand en spelen in de duinen en verder samenzijn in ons tijdelijke ‘weekendhuis’ in Ballum. Ook is er ondertussen een generatie bijgekomen, waardoor we zijn opgeschoven naar de (nog) oudere generatie van opa’s en oma’s.

Ons kleinkind van alweer ruim anderhalf jaar ‘steelt de show’, met zijn blijdschap, tomeloze energie en (h) eerlijke verwondering.

Nee zeggen tegen de ander is ‘Ja’ tegen jezelf 

Hij is ook al lekker met ‘nee’ aan het oefenen. Het is een ‘nee’ met overtuigingskracht, zonder lading, excuses, schaamte, knellende emoties of andere beperkingen voor zijn eigen expressie. Het is een speelse oefening met zijn identiteit en om eigen grenzen te leren aangeven. Hij krijgt gelukkig de ruimte om zichzelf te laten zien, binnen de beschermde kaders gegeven door zijn ouders. Ik kijk met liefde, nieuwsgierigheid en vertedering naar het schouwspel van ouders en kind, terwijl hij enthousiast met zijn speelgoed in de weer is en al zoveel meer begrijpt dan zijn vocabulaire doet vermoeden.

Toettoet 

Onwillekeurig denk ik weer even terug aan ooit, toen onze kinderen nog klein waren. Hoe ik met ze speelde en de opvoeding met vallen en opstaan vorm gaf. Hoe ik mijn liefde, waarden en soms beperkende overtuigingen doorgaf en mij tegelijkertijd bewust was van het eigen pad dat ieder mens dient te gaan en dat dit niet perse het pad van de ouders is. Oftewel, elk kind moet zich uiteindelijk weer losmaken van de ouder om zijn eigen weg voluit te kunnen volgen. ‘Waar zouden mijn kinderen extra moeite voor hebben gedaan, of misschien nog ‘midden in zitten’, om zich te bevrijden van mijn bewuste en onbewuste invloed’, bedenk ik mij. 

Ondertussen bevestig ik nogmaals aan mijn kleinkind dat het prachtig is waar hij mee komt aanlopen. ‘Toettoet’ roept hij triomfantelijk en laat het autootje even zien, maar geeft deze niet aan mij. ‘Nee’, zegt hij resoluut en blijmoedig richting mijn uitgestoken handen.

Kerstballen

We zijn uit eten in eetcafé De boerderij en tellen de overdaad aan kerstballen hangend in takken aan het plafond. Het prijsvraag kaartje mag ingevuld worden. Diegene die het raad, of er het dichtste bij is wint een etentje voor twee personen.

‘Heb jij ook dromen’, vraag ik mijn oudste zoon  en zie nu pas bewust de glazen pot op tafel met vragen en statements die mij waarschijnlijk tot deze vraag heeft gebracht. ‘Een miljoen winnen met de Staatsloterij’, zegt hij direct. Bij doorvragen gaat het over reizen en bij nog meer doorvragen gaat het vooral over vrijheid om je dagen naar eigen inzicht te kunnen invullen. Eigen baas over tijd, tijdsbesteding en waar te kunnen en willen verblijven binnen de zelfgekozen tijd om kleine en grote dromen te verwezenlijken.

Blijven dromen 

‘Waar kun je alvast mee beginnen?’, vraag ik en realiseer mij het grote belang om te blijven dromen met als doel om ‘thuis te komen’. Dromen komen dichterbij als je weer teruggaat naar vooral (ook) doen waar je blij van wordt, als je los kunt laten wat je jezelf misschien onbedoeld hebt laten opdringen en wat toch uiteindelijk niet bij je past. Als je je eigen schaduwkanten ook kan accepteren en vooral bewust bent van je eigen onschatbare waarde en vooral mild blijft voor jezelf en de ander.

‘Hé, joehoe pap, ben je er nog’, vraagt mijn zoon en beweegt zijn hand even voor mijn gezicht en ik realiseer me met een schok dat ik aan het wegdromen was. ‘1950 kerstballen schat ik’, zeg ik met een glimlach en toast op ons mooie samenzijn.

Luistertip: En wij vergeten soms te dromen, Stef Boshttps://www.youtube.com/watch?v=EJyLHSqSRQs

Quote: beter 1 droom in de hand, dan 10 in de lucht

Geluk bestaat voor wie het ziet (Stef Bos)