Mijn schoonmoeder Agaath las jarenlang trouw mijn wekelijkse columns. Bijna altijd kwam het even ter sprake en vertelde ze dat ze het gelezen had en ‘het niet begreep’. Vooral als ik gebeurtenissen wat bij elkaar fantaseerde, zoals een gezamenlijke autorit met haar, waarbij ik schreef over het samen bij een wegrestaurant nuttigen van een ‘hoogpolig gebakje’ (dat is helemaal niet gebeurd!, zei ze dan met verontwaardiging, of als ik schreef over ‘mijn partner’, want dat was toch mijn vrouw. (ook al is het geen huwelijk) Etc.

Zij ging een discussie niet uit de weg, sprak zich altijd duidelijk uit en bleef wel altijd in contact en dat is heel knap! Zij is en was vaker onderdeel van mijn verhalen en ik wil een klein en relevant stukje voorlezen uit mijn column ‘De laatste appeltaart’

Mijn schoonmoeder had mij enkele dagen eerder al op het filosofische gedachtenspoor van ‘keuzes maken’ gezet. Het nieuws bereikte mij in de zomer van 2019 op een zaterdagmiddag toen ik via het tuinhekje haar zonnig domein aan de Bilderdijklaan binnenkwam en gelijk mee kon genieten van de koffie met eigen gemaakte appeltaart onder het zonnescherm. ‘Dit was haar laatste appeltaart’, vertrouwde zoon Hermen mij schor fluisterend toe. Ik keek mijn schoonmoeder verbaasd aan. ‘Het klopt’, legde zij mij uit. Ze had besloten om geen appeltaart meer te bakken. Ik voelde mij nogal overvallen door deze mededeling; want werd zij niet altijd bejubeld om haar onnavolgbare appeltaart? Door mijn verwarring vergat ik haar te vragen, of dit ook het einde van het boterkoek tijdperk betekende. Dat zou ik namelijk verschrikkelijk vinden. Bezoek bij mijn schoonmoeder betekende namelijk altijd koffie met boterkoek en moet altijd zo blijven, dacht ik koppig tegen beter weten in.

Haar appeltaart was ook subliem. Dit overtrof met gemak de finale van ‘Heel Holland bakt’ en zette de winnaar van ‘the Great British Bake Off’ genadeloos ver naast het erepodium. Hier zat zoveel liefde, passie, kennis, kunde en vakmanschap in. Dit was haar finale. Pas later begreep ik haar briljante ‘stoppen’ keuze, terwijl ik eerst dacht ‘waar gaat dit over’. Meestal verwacht je uitspraken in de trant van ‘dit is onze laatste nieuwe auto’, of onze laatste hond, of onze laatste fietsvakantie. Of ik stop met deze baan, of dit huwelijk, of ik ga wonen in het verpleeghuis.

Kaizen

Nee, dit was een subliem doordachte minuscuul kleine afbouw van handelingen. Een meesterzet. Een soort ‘omgekeerd doelen stellen in kleine stapjes’. Het boek ‘Kaizen’ leert ons om doelen te stellen en te halen in kleine stapjes. Mijn schoonmoeder leerde ons hiermee de kunst van het langzaam afbouwen van handelingen, omdat het niet meer gaat, zodat het leven fijn en overzichtelijk blijft zolang het nog kan, want onze tijd is beperkt. Ik maakte in gedachten een buiging in respect voor haar wijsheid en wijze les.

Dankjewel

Dankjewel Agaath voor je appeltaart, je boterkoek die naast dat het heerlijk was, vooral symbool stond voor de spil zijn van de familie en tegelijkertijd jezelf wegcijferen, voor familie gezelligheid, de gastvrijheid, alle contacten met of zonder discussie, het thuiskomen gevoel en de vele gesprekken bij altijd een kopje koffie met of zonder boterkoek

Dankjewel Agaath, Goede reis, reis met het licht. Ik zal je missen.

Luistertip:Traveling light, Leonard Cohenhttps://www.youtube.com/watch?v=okaqXB6Ns5s

Quote: doe vooral Nu wat te vaak vooruitgeschoven wordt naar Later.