Dit keer volgen we tijdens onze vakantie vooral de zon. Dat wil zeggen, dat we naast zon het vooral droog willen hebben. We fietsen en wandelen in de bergen van de Elzas in Frankrijk. We willen dit keer niet te ver rijden en alleen daar gaan, waar de zon schijnt en het mooi is.

Op zich zijn we hier nog niet uitgekeken, maar de weersvoorspellingen zijn niet meer gunstig.

We rijden dus na een week een stuk naar het noordwesten en strijken neer in de Champagne streek.

Ook hier zijn genoeg aardige ‘fiets en wandel uitdagingen’ aanwezig.

Het valt mij op dat zowel de dorpen Obey in de Elzas, alsook Dormans in de Champagne ‘het niet hebben’. Oftewel, er is in mijn beleving weinig sfeer door het ontbreken van gezellige straatjes, terrasjes en andere vrolijkheden. De natuur is daarentegen wel prachtig.

Obey analyseren we uiteindelijk als authentiek, zich niets aantrekkend van de wensen van het toerisme, maar blijft toch ongezellig en sfeerloos.

De camping municipal van Epernay bestaat uit fantasieloze campingplaatsen gescheiden door monomane coniferen hagen en doet shabby en armoedig aan. Dit in tegenstelling tot de stad zelf. Vooral de Champagne avenue bestaat uit vele klassieke en imposante herenhuizen met uitbundig veel marmer, pracht en praal. Je kunt hier in de strak aangelegde tuinen champagne proeven.

‘Voor een glas champagne, zou je ook boodschappen kunnen doen’, bedenk ik opeens wat ontnuchterend.

Oftewel, ik wil hier niet aan meewerken en voel dat ik hier zo snel mogelijk weg wil.

We krijgen ondertussen een aardig gesprek over sfeer aanvoelen en vooral je eigen waarden volgen.

De bombastische ambiance staat mij opeens tegen en ik word mij tegelijkertijd pijnlijk bewust van de oneerlijke verdeling van levensstandaard tussen mensen. Ik lees op internet dat de rijkste 1 procent van de wereld meer rijkdom heeft, dan de rest van de wereld bij elkaar. Er is dus nog veel werk te doen.

Ik probeer mijn oordelen uit te stellen, want ook ik ben in de ogen van andere mensen weer ‘die rijke westerling’. Het stemt mij wel verdrietig en tegelijkertijd strijdlustig. ‘Hopelijk binnenkort een links kabinet om mee te beginnen’, denk ik en geniet weer van de prachtige natuur.

‘Wat vertelt een omgeving van een dorp mij’, vraag ik retorisch en probeer aan mijn partner uit te leggen dat een omgeving jou haar sfeer ‘influistert’, als je er voor openstaat.

Wat een vaag en zweverig gedoe’, zegt ze. ‘Als je een paar keer erdoor heen heb gefietst en mensen gesproken, kan het gevoel weer heel anders zijn’, vult ze zakelijk aan.

‘Volgens mij is je eerste indruk altijd het meest zuiver’, zeg ik ietwat verdedigend en realiseer me gelijktijdig dat dit alles ook met verwachtingen te maken heeft.

De aardige campingbaas van de camping uit het authentieke Dormans adviseert mij om toch vooral de prachtige metalen kunst langs het riviertje in Cumieres te gaan bekijken.

Ik bedank hem vriendelijk en realiseer me dat ook deze beelden voor mij nogal ‘authentiek’ kunnen zijn. ‘Laat ik me maar bij de natuur houden’, denk ik en we fietsen de camping af richting nieuwe ontdekkingen.

Luistertip: you are so beautiful, Joe Cocker

Quote: alle perceptie is projectie, dus vooral doorvragen.