Watermanagement en klimaatverandering

‘Hoe dichtbij zou het water hier op de dijk geweest zijn met storm Poly enkele weken terug’, vraag ik aan de fietser naast mij. De zee ligt er nu een beetje gezapig bij, enkele kilometers ver weg van de dijk. Ik sta op de Waddendijk bij het Dijktempel monument Marrum bovenin Friesland. Het is erg warm met een brandende zon en ik smeer mijzelf nogmaals in met zonnebrand crème. ‘Dom dat ik mijn  petje ben vergeten’, denk ik berustend.

Leegte

Het is leeg aan beide kanten van de dijk. Tenminste zo voelt dat. Nu de pedalen van mijn fiets even pauzeren, hoor ik pas hoe stil het hier is. Mijn inschatting is dat de dorpjes aan de horizon op zo’n vijf km afstand liggen. Er tussenin akkerbouw. Boeren verbouwen hier op de vruchtbare zavelgronden hun pootaardappelen, uien, suikerbieten en tulpen, lees ik op internet. Maar nu is het op een enkele boer met tractor na, helemaal stil. Ik voel mij hier samen met de schapen op de dijk als een toeschouwer van het leven.

Monument de Dijktempel

De ‘Dijktempel’ met een gewicht van vierhonderd ton van beeldend kunstenaar Ids Willemsma, ‘draagt’ een stukje oude dijk op een groot stalen platform, ondersteund door meters hoge stalen peilers. Ik lees op het monument dat tussen 1963 en 1993 er 66 kilometer dijk op deltahoogte is gebracht. In 1993 feestelijk onthuld door de toenmalige commissaris van de koningin, Hans Wiegel. 

De fietser woont vlakbij de dijk. Hij vertelt mij dat in 1993 hij vlak na de feestelijke afsluiting een keer bij stormachtig weer ‘s nachts ging kijken. Het water stond tot bovenaan de dijk. ‘Ik had al natte voeten’, zei hij verontwaardigd. ‘Lang werd er weggekeken’, vertelt hij en pas sinds enkele jaren  worden de dijken in heel Nederland, inclusief Afsluitdijk, nogmaals verhoogd. ‘Hoe hoog kun je gaan’, zeg ik hardop. ‘Hoe snel zal het gaan met de opwarming’, antwoord de meneer. Hij stapt weer op zijn fiets en we wensen elkaar een prettige dag verder.

Op een of andere manier voel ik mij wat gedesillusioneerd. De zon is opeens een potentiële bedreiging. Het onschuldige water ver weg is niet meer zo gezapig en onschuldig.

Thuis

Thuis zoek ik verder op ‘watermanagement’. Niets te vinden over ‘1993’ en dat al bekend zou zijn dat de verhoging van de dijken toen al niet hoog genoeg was. Ik kom informatie tegen over de hbo bachelorstudie Watermanagement. Naast informatie over het organiseren van een duurzaam en veilig watersysteem lees ik dat je ook algemene vaardigheden leert als onderzoek verrichten en communicatieve vaardigheden. Beide essentieel voor de veiligheid en opvang van ons land met zijn bewoners. ‘Ook handig om op een juiste manier slecht nieuws gesprekken in combinatie met opvang te kunnen voeren’, denk ik een beetje cynisch.

Nieuwsgierig klik ik op de informatieve site ‘overstroom ik.nl’.

Waar ik woon zal het water bij een dijkdoorbraak zo’n anderhalve meter hoog komen te staan. Er zijn ook informatieve filmpjes bij met een keuzemenu voor ‘Blijf ik thuis?’ en ‘Vertrek ik?’ In beide gevallen wordt aangeraden om naast water, voedsel, medicijnen ook de transistorradio mee te nemen. En passant wordt vermeld dat geen enkele voorziening dan nog werkt…

Niets aan de hand (?)

Het ergste vind ik nog het bemoedigende (niets aan de hand) muziekje bij de beide tekenfilmpjes. ‘Zal ik toch maar weer een transistorradio kopen’, vraag ik mijzelf af. Ik had er verscheidene, waarschijnlijk ooit opgeruimd in het kader van de ‘vooruitgang’. ‘Ik zal eens checken of kinderen het woord ‘transistorradio’ kennen’, bedenk ik en ik vraag mij af, waar je veilig een voorraadje drinkwater kan bewaren? Of, zal ik toch liever blijven geloven dat we het ‘klimaat verandering tij met z’n allen kunnen keren’? Het hoogwater beschermingsprogramma tengevolge van klimaatverandering loopt in ieder geval tot 2050.

Luistertip: despite repeated warnings, Paul McCartneyhttps://www.youtube.com/watch?v=5vDVZNOFMEM