Deze week ben ik aan het fietsen door Nederland. Even los van de vaste patronen en routines. De dagelijkse handelingen, waarbij alles vertrouwd en binnen je eigen comfortzone ligt, ver weg.

Fietsen is ontspannen, mentaal en fysiek goed. ‘Vooral nu met de uitdagingen van afwisselend regen en zon en steeds tegenwind’, en doe voor de zoveelste keer mijn jas weer aan.

ik trap na een dag fietsen, vermoeid Zutphen binnen. Ik trap met de restanten van storm Poly in de rug verregend Oldenzaal binnen. Ik trap door en kom Drenthe weer binnen.

Het begint ook al een patroon te worden; de gehele dag fietsen en aan het einde van de dag een mini camping vinden. Het liefst eentje waar het stil is, midden in de natuur.

Ik ben alleen en dat voelt goed. Ik word op de hoogte gehouden van het langzaam ‘wegglijden’ van mijn schoonmoeder naar steeds meer afhankelijkheid. Ze is er nog en dat is mooi. ‘Ze wil er nog zijn’, weet ik en

Ik denk aan het mooie gedicht van Vasu. Hij droeg het zo prachtig voor tijdens ons podcast gesprek over het accepteren van dood om voluit te kunnen leven.

Dankjewel Vasu voor deze mooie bijdrage om stil te staan bij onze eindigheid hier.

V.O.W. (Vertrokken Onbestemd Waarheen)

We komen hier

Bloeien even

Stoeien met wat iedere dag brengt

Een paar goede maaltijden

een paar fijne vrienden

Enkele plezierige herinneringen

een draagzak op de rug

Met in het middenstuk wat

rusteloosheid

In het achtervak een handvol

frustraties

En In de bovenflap een portie

moeilijk te vervullen hoop

En dan zo ontzettend snel

zijn we weer verdwenen

Verdord als het gras

in de zinderende hitte van

de zomer

Zonder veel ophef of magistrale

orkestratie

Zomaar verdwenen naar ruimtes

waar beelden

gedachten, gevoelens

geen vaste vorm hebben

Geen houvast aan het

Onvatbare raadsel

Van dit zich herhalende bestaan

Ik zie een vrouw met een baby

In haar armen

Op de achtergrond de golvende

glinsteringen

Van een witgele zon door de

ritselende bladeren

Op de voorgrond de schoonheid

van moeder en kind

Rust en tijdloosheid

Een nieuw begin

Hier ‘nu’ is gisteren morsdood

en morgen slaapt nog

(Vertrokken Onbekend Waarheen)

Vasu Macquoy