‘Ik ben deze week alweer in de Martinikerk’, realiseer ik mij en zoek nieuwsgierig geworden alsnog enkele gegevens op. ‘Dit is de oudste kerk van Groningen en een rijksmonument. Haar verkregen naam is geïnspireerd door Sint Martinus, beschermheilige van de stad Groningen en dus ook van deze deels uit de twaalfde eeuw gebouwde Romano – Gotische kerk. Voornamelijk (verder) gebouwd in de vijftiende eeuw en kortstondig dienst gedaan (1559 – 1594) als kathedraal’.

Bij binnenkomst verdwijnt voor mij direct de hectiek van het het alledaagse en neemt deze omgeving mij mee richting vertragen, richting overdenking en sta ik een moment stil, want er is zoveel wat mij wil laten zien. Ik adem de koelte, stilte en grootsheid van deze eeuwenoude heilige ruimte in en ga zitten.

Afscheid 

Vandaag zit ik hier met vele anderen voor de afscheidsdienst van mijn neef. Een voluit geleefd leven komt in ontroerende toespraken, gezang en in het prachtige orgelspel met zijn magistrale klanken over en door ons heen. Ik ben hier voor mijn neef, ik ben hier voor zijn partner en haar gezin. Uiteindelijk ben ik hier ook voor mijzelf, want we hebben namelijk allemaal met het leven en met de dood te maken. Op een dag wordt er ook afscheid van mij genomen. Het zijn weerspiegelingen over het einde’, zijn enkele gedachten die tijdens deze ceremonie bij mij omhoog komen.

Abide with me

Ik glimlach door mijn ontroering heen, want de reflectieve en zingevende gedachten worden plots onderbroken door een gedachte of ik de groene afvalbak wel buiten heb gezet. Bij het slotlied ‘Abide with me’, herken ik het ‘Blijf bij mij heer’, gezongen tijdens de uitvaartdienst van mijn moeder. ‘All things must pass’, zong George Harrison en deze mantra ontroert en helpt mij vaak door vooral van het moment en het samenzijn met elkaar te genieten, waarbij ik de focus hou op datgene waar het werkelijk om gaat. ‘Want de groene afvalbak kan ook twee weken later’, zeg ik mild tegen mijzelf. 

De werken van barmhartigheid

De voorganger benoemd tijdens zijn overdenking de zeven werken van barmhartigheid en het belang om daarnaar te leven. Hij vertelt van de prachtige schilderijenreeks over barmhartigheid, die in de kooromgang van deze kerk hangen. Een paar dagen eerder was ik hier ook om de feestelijke opening van het laatste werk en daarmee officieel alle acht werken van de kunstschilder Egbert Modderman voor de Martinikerk te vieren.

‘Mooi hoe voltooiing en afscheid nemen hier definitief samenkomen’, denk ik en pak toch maar mijn zakdoek. ‘Dit is ook mijn kerk’, bedenk ik en voel een mengeling van Groningse trots en dankbaarheid.

Stilte

We staan stil bij de speciale uitgang en vormen met elkaar een menselijke haag. Het is binnen doodstil, waardoor het buitengeluid van kerkklokken van de Martinikerk volledig binnen mag komen. De kist wordt door de gezinsleden langzaam, via de natuurstenen vloer met grafzerken, richting de zogenaamde doodsdeur naar buiten gedragen. 

Het regent. De achterklep van de gereedstaande rouwauto gaat dicht, het kleinkind zwaait nog even naar de achtergeblevenen en….. het beeld is voorgoed vertrokken.

Luistertip: Here it is, Leonard Cohen https://www.youtube.com/watch?v=XN2wQFemt4s

Quote:

Rouwen is niet loslaten, rouwen is leren om op een andere manier vast te houden.

Rouw is meer dan verdriet, het is een ontwrichtende kracht die diep ingrijpt in het emotionele, dagelijkse, en professionele leven (Marrit van Exel, rouw en veerkracht coach)