Ondertussen heb ik aardig wat ervaring met mijn verjaardagen. Binnenkort is het weer zover.Ongeveer een maand voor die tijd peil ik altijd even bij mij zelf hoe het zit met de “ik heb er zin aan “ thermometer bij mijzelf om een feestje te geven.Ik herinner mij de verjaardagen van mijn ouders vroeger thuis nog goed, de opstelling van stoelen veranderde al naar gelang het aantal bezoekers. Een heel handig klein tafeltje werd bij gezet met sigaretten van verschillende merken in een glas en een doos sigaren. Ik kan mij vaag herinneren dat mijn moeder zich wel bewust was van de extra gordijnrook welke werden geproduceerd door sigaren. Verder maakte het allemaal niet zoveel uit qua vergiftigingsdampen in die tijd.

Het bezoek bestond voornamelijk uit familie en enkele kennissen. Vrienden bestonden waarschijnlijk nog niet. Ik heb mij altijd verbaasd over de aanspreekvorm van deze kennissen.

Vragen zoals “Wilt u nog een kopje koffie en “hoe is het met uw dochter” werden beleefd, inclusief achternaam over en weer gesteld. Misschien werd het later op de avond ongedwongener en gezelliger naarmate het tijd was voor de jonge jenever en het advocaatje. Gezellig met blokjes kaas en rolletjes ham gevuld met augurken. Ik lag dan allang op bed en hoorde vanaf mijn zolderkamer ver weg de stemmen van de aanwezigen. Muziek was er tijdens deze verjaardagen nooit, realiseer ik mij nu.

Tijdens de middelbare school periode stond bij mijn verjaardagsfeestjes muziek juist prominent op de voorgrond.Op zolder vierde ik het. Ik kreeg een rantsoen bier, wijn, zakken chips en borrelnootjes van mijn moeder mee, maar smokkelde in de week voorafgaand al extra flessen wijn en bier mee naar zolder. Er werd gedronken en gerookt. We lagen op kussens op de grond en er werd later op de avond geschuifeld. Vooral down let me down en Hey Jude van de Beatles waren fantastische slownummers.

Het is nu ruim veertig jaar later, realiseer ik mij opeens met een schok.

Ik heb net voorzichtig besloten om wel een feestje te geven. Het leven vieren is altijd een mooie en romantische reden spreek ik mijzelf bemoedigend toe en gelijk komen spontaan een reeks tegeltjes wijsheden naar boven, waarbij “het leven is een feest, alleen je moet zelf de slingers ophangen” mij bijna in een verlate midlife milde melancholie doet belanden. Vanuit deze stemming word ik mij weer bewust dat ik dit jaar ook de leeftijd bereik waarop mijn vader zijn leef- tijd abrupt eindigde.

Blijkbaar had ik deze gedachtegang even nodig bedenk ik mij om te voelen waar het ook om gaat; het leven te vieren met of zonder slingers met mijn geliefde, kinderen, vrienden en familie en soms ook al die andere mensen die ik ontmoeten mag. ( zelfs kennissen)