Plotseling dacht ik weer heel sterk aan mijn moeder. Zij is in 2012  op een warme zomerse dag in juli overleden. De aanleiding dat de beelden zo sterk naar voren kwamen was omdat ik een boek las over Paul McCarney en the Beatles. In de lome namiddag met de zon nog aan mijn zijde zittend aan het Zuidfranse voorzichtig stromende  riviertje, las ik een passage over John Lennon’s geschreven song ‘Mother’. Ik werd weer meegenomen in mijn eigen herinneringenstroom aan mijn moeder.

John Lennon, die via de Primal screaming therapie en door het schrijven van deze indringende song, bezig was om het verlies van zijn moeder te verwerken. Vooral de zin: ‘Mother you had me, but I never had you’, raakte mij en bracht mij terug bij mijn eigen relatie met mijn moeder die vooral lief, charmant ,voorkomend en ook vaak angstig en bezorgd was. Haar aandacht voor mij ( en mijn broers en zus) uitte zich vaak vooral door haar zorgen of alles wel goed zou komen. Paniek en zorgen maakten een groot onderdeel uit van haar leven. Als ik dan weer eens bij een bezoek tegenover haar aan tafel zat en zij haar zorgen had kunnen uiten, was het voor haar weer even goed. Ik liet mij meevoeren in de associatieve beeldende woordenstroom van mijn moeder over alle ‘ditjes en datjes’.  Meestal was 1 uur dan wel weer genoeg en had ik na deze hypnotiserende onderdompeling ook geen energie meer om een ‘en hoe gaat het met jou’ te beantwoorden. Ik gaf dan meestal, toch weer licht teleurgesteld over de weinige aandacht voor mij, een korte bondige samenvatting over mijn gemoedstoestand en dagelijkse zaken. Zo hield ik uiteraard ook zelf een patroon in stand.

Muziek speelt altijd een belangrijke rol in mijn dagelijks leven. Bij de voorbereiding van de begrafenis van mijn moeder, kwam ik in een klein aantekenboekje van haar een aantekening tegen die mij nogal intrigeerde. Ergens stond ‘ Mooi! Mahler, Adagios, symphony No.5 Adagietto .‘ Deze aantekening zat verscholen tussen andere aantekeningen over,  ‘hoe maak je nu gemakkelijk een heerlijke groentesoep.’ Ik ben naar de muziek winkel gegaan en heb direct deze cd aangeschaft, met het voornemen om het door haar beschreven muziekstuk op haar begrafenis te laten horen. Gelukkig had ik zowel de componist en muziekstuk paraat en voorkwam daarbij de scène uit een reclamespotje van een begrafenisverzekering, waarbij een man een klassiek deuntje fluit en de verkoper de zoveelste poging doet om het daarbij behorende muziekstuk te vinden. Dit was een prachtig eerbetoon aan mijn moeder, die zoveel op haar manier van ons had gehouden. Gelukkig was ik ooit begonnen met,’ ik hou van je’ tegen haar te zeggen. Het voelde wat onwennig en toch goed, want ik kreeg dan een ontroerd, ‘ik hou ook heel veel van van jou en jullie allemaal’, van haar terug. Ik was met het uitspreken van ‘het houden van’ begonnen in een periode dat ik niet tevreden was met ons contact. Ik was begin twintig toen ik haar op een dag meedeelde dat ik per direct zou stoppen met haar aanspreken in de U vorm. Veel later kwam ik ergens in de studieboeken de volgende zin tegen, die mij erg aansprak:

“Als je altijd denkt wat je altijd gedacht hebt, zal je altijd doen wat je altijd gedaan hebt en zal je ook altijd krijgen wat je altijd gekregen hebt.”

Ik ben wel blij dat ik bepaalde dingen tegen haar gezegd heb, echter mijn moeder bleef uiteraard wel de persoon die ze was. Blijkbaar ontstond er een balans tussen dingen benoemen en uitspreken en een aanvaarden van de relatie zoals die was. Een uur bezoek was vaak wel weer genoeg voor mij en een onderdeel van deze balans.

Naar buiten lopend, vergezeld door de heldere zomerse blauwe luchten, droegen wij als broers de kist met mijn moeder naar buiten. Onder  het statige geluid van de kerk klokken, neuriede ik ‘Ring them bells’, van Bob Dylan, en dan in de indrukwekkende versie van Natasha Bedingfield.

In gedachten maakte ik een diepe buiging voor haar en voor het leven wat zij mij gegeven heeft.

Dag lieve moeder.

Natasha Bedingfield – Ring Them Bells