Dit bericht had ik gelezen op Nu.nl en hield mij de gehele week al bezig. Twee jonge vrouwen bezochten Londen. Op een avond namen ze de dubbeldekker. Ze gingen bovenin zitten voor het mooie uitzicht. Het deed mij denken aan die keer dat mijn vriendin en ik met mijn kinderen een weekendje in Londen waren en ons in een lekker vlot tempo met de bus langs alle hoogtepunten lieten rijden. Het verschil was, dat onze busreis mij herinnerde aan een zeer geslaagd, tof weekend en de busreis van deze vrouwen in een nachtmerrie eindigde.
Het was een bloederig en beangstigende ervaring geweest. De slachtoffers hadden achteraf een foto laten maken van hun gehavende uiterlijk en de foto met tekst over wat er was gebeurd op Facebook gezet. Een goed besluit om de zinloosheid en laffe daad publiekelijk te maken en iedereen aan het denken te zetten over tolerantie, respect en geweld ( zinloos laat ik weg, omdat naar mijn mening elk geweld zinloos is.)
Vier aangeschoten ‘mannen’ waren naar de vrouwen toegelopen en hadden provocerende opmerkingen gemaakt. Ze wilden dat de vrouwen elkaar gingen  zoenen en betasten. Ondertussen wierpen ze muntstukken, om hun eis kracht bij te zetten. Toen de vrouwen weigerden, ging de provocerende stemming over in het molesteren van de slachtoffers. Vier mannen schopten en sloegen twee vrouwen.
Bij vertrek pakten ze en passant nog even de eigendommen van de gedupeerden mee. Einde bericht.
Hun keuze tot het niet willen reflecteren over eigen haat en angstgevoelens werd geprojecteerd op een extern doelwit tot het verkrijgen van een intern superioriteitsgevoel. Deze film wordt volgens mij overal in onze samenleving keer op keer afgespeeld en blijft leiden tot agressie, haat en oorlogen.
Dit bericht bleef lang bij mij hangen, ondanks mijn getrainde afschermingsmechanismen in het kunnen omgaan met de constante informatiestroom van geweld en andere ellende.
Ik vroeg mij namelijk af wat nu de beste manier was om met deze laffe agressieve daad om te gaan.
In mijn fantasie zat ik ook op die bewuste avond in de bus en er gingen verschillende scenario’s door mij heen.
Scenario 1: ik zie dat vier mannen de vrouwen beginnen lastig te vallen. Ik sta op en loop langzaam en zelfverzekerd ( zoals in een klassieke western als de good guy ) naar hen toe en zeg op kalme en indringende toon dat ze er mee moeten stoppen. De mannen druipen direct af.
Scenario 2: ik sta op en schreeuw dat ze moeten stoppen. Ondertussen spring ik er tussenin en begin woest om mij heen te slaan om de vrouwen te beschermen.
Scenario 3: ik sta op, ren naar de buschauffeur en zeg hem direct te stoppen en de politie te bellen. Ik vraag hem om samen eropaf te gaan in afwachting van de politie.
Tot zover de scenario’s waar ik er zelf goed uitkom.
Maar wat als ik zou behoren tot scenario 4, nl wegduiken, wegkijken en mij laten dicteren door angst, of nog erger, onverschilligheid, omdat het mij niet betreft?
Mijn hoopvolle aanname is dat ik ergens tussen scenario 1 tm 3 zou zitten.

In een artikel van Margriet Sitskoorn (hoogleraar klinische neuropsychologie) las ik dat onze hersenen er op ingesteld zijn om steeds het eigen gelijk te willen bevestigen.
Een uitdaging dus in een wereld van verschillende ( en extreme) overtuigingen over het eigen gelijk. In dit geval dat respect voor lesbische vrouwen niet zou hoeven.
Wat te doen? Er is geen instant oplossing. In ieder geval durven en blijven geloven in een liefdevolle wereld, reflecteren op ook je eigen duistere kant en vooral gaan voor verbondenheid met elkaar en positieve dromen hebben.

Luistertip: No more violence, Alysha Brilla

Boekentip: Strijders van het licht, Paulo Coelho