Categorie: 2017

Het bordje ‘Pas op overstekend duin’, op het fietspad bij Schoorl bracht mij met mijn gedachten bij andere niet alledaagse teksten. ‘Activiteiten hier’, een schreeuwerig neon verlicht non- reclamebord langs de kant van de autoweg ergens tussen Alkmaar en Petten. Ik vroeg mij af, wie daar verheugd op de rem zou trappen om te parkeren naast het witte huis met de geblindeerde ramen. Even later staan we op een kleine rustige camping in de duinen, dichtbij het strand. Het enorme ecologische selfsupporting toilet gebouw, totaal uit verhouding met deze camping zonder verdere voorzieningen, behalve de slagboom en een kleine receptie.

Enkele jaren geleden had ik besloten om in mijn huis het kleine benedentoilet te laten upgraden. Ik vond het een mooie aanleiding voor een groot feest. De uitnodiging voor de “Opening van de vernieuwde toilet-groep”, was een doorslaand succes. Zelfs familieleden die nooit op feestjes kwamen, waren van de partij. Vooral het moment waarbij we met een grote groep samengepakt in de kleine woonkamer naar het openingsfilmpje keken over de upgrading van mijn toilet, was ontroerend. Het ‘doorspoelen’ was het teken om het glas te heffen en elkaar geluk te wensen met dit nieuwe toilet. Symbolisch was de toiletrol welke tijdens de ceremonie heel voorzichtig kriskras door de groep heen werd uitgerold. De bijbehorende film muziek en het saamhorigheidsgevoel completeerde het geheel.

Ik was nogal onder de indruk van het futuristische toiletgebouw op onze camping. Je moest even voorbij het ontmoetingsplein met zitjes ( waar je nog even na bezoek kon napraten) door de glazen toegangsdeuren, naar de grote centrale hoge hal. De rustgevende 24/7 muziek bracht je in een ontspannen stemming. De brede stenen binnenstraten in het gebouw riep in eerste instantie associaties op met het verpleeghuis. Echter de verfijnde muziek, de toilet- en douchedeuren met mannelijke ( machos) en vrouwelijke ( juffers) beeltenissen en de expositie van kunst aan de muren,  verdrong deze ‘rollators steun-grepen’ associaties snel. Al vroeg ik mij af, of de kunstenaar ook zelf PR zou maken voor haar kunstwerken hangend aan de muren van een toiletgroep te Petten. De deur met het opschrift ‘Invaliden’ verontrustte mij wel enigszins, omdat hier geen verdere aanduiding wat daar te doen bijzat. Ik probeerde mijn associaties met de Tweede Wereldoorlog maar snel te verdringen. De doorzichtige glazen ruimten met open zichtbare douches van de ‘Bengels’, gelegen aan de centrale hal vond ik bijna ‘meldpunt kindermishandeling’ waardig. Ik heb er trouwens niemand gebruik van zien maken. In deze futuristische wereld was nog wel heel ouderwets de toiletrol aanwezig. De zeep dispenser was daarentegen dusdanig modern geconstrueerd, dus niet te begrijpen,  dat menig bezoeker na uitgebreide studie uiteindelijk zonder de handen te hebben gewassen het gebouw enigszins ontgoocheld weer verliet.

Nee, dan Tokio waar de toiletgroepen geheel closetrol vrij zijn. Je kunt zelf, zittend op het toilet met de afstandsbediening, de opwaartse spuitstraal naar keuze harder of zachter zetten en warmer of kouder. ‘De sfeer op deze camping is erg relaxed’, zei mijn vriendin. ‘Het komt vooral de combinatie van ambiance en 24/7 uur rustgevende muziek in deze toiletgroep wat positief doorwerkt’, bedacht ik mij. Ik werd mij weer even scherp bewust van de beïnvloedingstechnieken welke ons onbewuste gedrag dagelijks sturen. Vooral toen door een storing plotseling de muziek stopte en de sfeer binnen deze voorziening direct veranderde naar een gewoon saai toiletgebouw waar je snel het hoognodige moet doen.

Hoe zou Tokio elektriciteitsstoringen in toiletgroepen oplossen, zo zonder closetrol?

Vangelis – Chariots Of Fire

We hielden bij de start van ons werkoverleg het bekende rondje, hoe iedereen erbij zat.Het viel mij op hoe vaak het woord ‘druk’ werd genoemd. De tijd is voorbij dat het druk hebben, een soort van status was. Ik heb vaak meegemaakt dat aansluitend op een ‘hoe is het’, als antwoord werd gegeven dat het weliswaar goed ging, echter in verband met een projectje hier en ‘gevraagd voor een opdracht daar’ het momenteel nogal druk was. ( druk druk druk dus) Thuisgekomen werd het gezin ook nog even handig gecoördineerd en de bestuursfunctie werd er ook nog even bijgedaan. De vakantie was vervolgens noodzakelijk om eens even goed ‘bij te tanken’, alvorens er weer op volle kracht tegenaan te gaan. Wel moest je oog blijven houden om ‘aan je relatie te werken’, vriendschappen te onderhouden, cultuur tot je te nemen en om vooral quality time met je kinderen te plannen. Het leek uiteindelijk twee richtingen op te kunnen gaan, met een burn-out thuis komen te zitten, of rigoureus het roer om te gooien. Shocking vond ik het, toen ik laatst in een gesprek met een Zuid-Afrikaanse vriendin hoorde, dat burn-out in dat land helemaal niet voor zou komen.

Enige tijd geleden begon mijn persoonlijk gevecht en missie tegen het druk hebben. Ik begon met het woord ‘druk’, welke ik nu even veelvuldig gebruik, te vervangen door het woord ‘werkvoorraad’. Dit hielp maar ten dele, omdat ik het ene zei en nog steeds het andere voelde. Een cursus snel- en diagonaal lezen hielp ook al niet echt, omdat ik daarmee mij nog steeds onder druk zette om alle informatie tot mij te nemen. Zoals ik eerder had genoemd is de dagelijkse informatiestroom dramatisch toegenomen, niet meer bij te houden. Een artikel over het gegeven dat onze hersenen er gewoon niet op gebouwd zijn om alle dagelijkse informatie tot ons te nemen vond ik weliswaar bemoedigend, echter in de dagelijkse praktijk wordt wel verwacht om ‘al die ballen in de lucht te houden’. Time management was ook al geen succes, omdat ik op een gegeven moment wel met drie verschillende aantekeningenmapjes rondliep om alles zo efficiënt mogelijk te ordenen. Het ‘Eisenhouwer kwadrant’ leerde mij om onderscheid te maken tussen wat prioriteit had en uitgesteld kon worden. De handige bijgeleverde poster is verdwenen en de uitleg zit ergens te diep verborgen in een van mijn talloze handig gemaakte mapjes op mijn computer. Een tijdje ging ik nog efficiënter werken. Dit betekende dat ik al bij het ontbijt e-mails begon weg te werken, in de auto wachtend op mijn partner ging ik gedreven verder met het afhandelen van het vele berichtenverkeer. Tijdens overleggen ging ik ook heel subtiel tijd winnen door nog een paar e-mails weg te werken……. en het bleef te druk. Opeens wist ik het weer, ik was de hele tijd bezig geweest om op gedrag- en vaardigheidsniveau mijzelf allerlei trucs aan te leren om te voldoen aan wat ik mijzelf uiteindelijk oplegde.

Want niet mijn werk, wel mijn overtuigingen stuurden mij elke dag weer opnieuw. Dat was de reden van het (te) druk hebben. Het bleken nogal beperkende overtuigingen te zijn, ooit overgenomen naar het voorbeeld van mijn ouders. Toen nuttig geweest om over te nemen. Ook zij hadden deze waarden en overtuigingen weer onbewust gekopieerd van hun ouders. Hard werken en altijd doorgaan was het motto. Het had hun veel gebracht en ze hadden er ook een prijs voor betaald. Ik was bewust geworden van de keuzes die ik heb.

The Alan Parsons Project – Don’t Let It Show

Eerder ging ik af en toe naar de sauna. Elke keer moest ik dan toch weer een drempel over, want ik bedacht mij altijd op weg ernaar toe, wie ik dan juist niet zou willen tegenkomen. Ik moest terug denken aan een van die bezoeken aan de sauna te Peize. Ik was met de voetbalvrienden van een goede vriend van mij. Dit was op zich al een uitdaging, omdat ik helemaal niets heb met voetbal. Zolang het niet over voetballen ging, was het zeker gezellig. Ik stond op een  gegeven moment onder de grote gemeenschappelijke douche. Tijdens het inzepen keek een vrouw naast mij nogal te lang naar mij  ‘He, je komt mij bekend voor, kennen we elkaar ergens van’? vroeg ze. Toen ik de zeep enigszins uit mijn ogen had weggewerkt, kon ik haar beter zien en al verder inzepend kwamen we erachter dat we elkaar kenden uit een ver verleden, ooit werkzaam bij hetzelfde bedrijf in Drenthe. Het was een bijzonder moment om elkaar, naakt naast elkaar staand, redelijk formeel de hand te schudden. Na een pauze moment met de jongens van de voetbalclub, begaf ik mij wederom naar een van de vele sauna cabines. In deze ruimte pasten met gemak vijftien bezoekers. Ik probeerde een mindful momentje voor mijzelf te pakken, wat nogal irritant belemmerd werd doordat twee mannen luid en indringend hun hypotheek overwegingen met elkaar bespraken. Ik probeerde toen maar noodgedwongen de uitrust kamer, voorzien van stretchers, zand en strand geluiden. Ook dit was geen succes, omdat ik na tien minuten mij realiseerde dat het bandje met ‘ontspannen’ geluidsmomenten zich eindeloos herhaalde. Ik kreeg associaties met dwingende ondervragingstechnieken, waarbij 24 uur lang hetzelfde nummer, bijvoorbeeld ‘ heb je even voor mij ’ van Frans Bauer op de ondervraagde wordt losgelaten om hem te ‘breken’. Vooral het ‘subtiel’ ingebrachte stemgeluid van de ijscoman die vanuit de verte ‘Ice cream’ op het strand aanprees dwars door de zeemeeuwengeluiden heen, begon mij steeds meer te irriteren.

Ook had ik ondertussen associaties met een ‘strandkamer’ voor mensen met Alzheimer. Ik had daar eens een artikel over gelezen. Het maakte voor de ‘alzheimers ’ in het verpleeghuis niet zoveel meer uit of dit strand nu realiteit of fake was. Het bleek heel goed te werken, mensen werden er heel rustig en ontspannen van. Het werkte in de sauna in ieder geval dus niet voor mij. Ik vertrok naar de bar en ging in mijn gehuurde stralend witte badjas ( logo ‘Peizer Sauna’) bij de vele andere ‘witte badjassen’ zitten. Tijdens een vakantie in Finland heb ik vaak de sauna bezocht. Iedereen heeft hier zo’n beetje een sauna aan huis. Ook dit keer had ik weer een drempel te nemen, want toen we met de op reis ontmoette Finse vriendinnen meegingen naar hun zomer huisje in de bossen bij een meer, zaten we na de eerste verdere kennismaking al even later met z’n allen bloot in de hout gestookte sauna. Het volgens Fins gebruik elkaar bemoedigend met het sauna takkenbosje op de rug meppen om de bloedsomloop nog meer te stimuleren, liet ik maar aan mij voorbij gaan.

Ondertussen sprenkel ik nog voorzichtig wat water over de sauna kachel en geef een ‘start schot’ op mijn klankschaal. Ik luister ontspannen naar het langzaam verdwijnende geluid. Wat is het heerlijk om in absolute stilte hier te zijn. Vrienden welkom, kennissen niet.

The Power Station – Some Like It Hot

Ik was hier eerder geweest. Deze omgeving met zijn prachtige bossen en eindeloze fietspaden. Toch sta ik bij elk bezoek aan deze regio er weer wat dubbel tegenover. Het is er namelijk zo keurig. De mensen zijn keurig, de huizen zien erg keurig uit en alle tuintjes zijn te keurig onderhouden. Het zou dit weekend prachtig weer worden en dus viel de keuze op Twente. Het gebied waar je zo heerlijk kan wandelen en fietsen. Mijn fantasie over een weekendje bourgondisch Maastricht met zijn heuvels, lekker fietsen en dan aan het eind van de zaterdagmiddag op het Vrijthof Belgische bieren van de tap op het terras wegwerkend, werd dus verruild voor een B en B in Markelo. Ik googelde even wat er zoal te doen was in Markelo, als we naast het wandelen en fietsen en uit eten nog iets cultureels wilden gaan doen. Er zou op de zaterdag een zwem wedstrijd voor de jeugd in het plaatselijke zwembad gehouden worden. Tot zover de cultuur. We werden verwelkomt door de B en B eigenaren, een echtpaar die het allemaal keurig voor elkaar heeft. Een groot goed onderhouden landgoed, met dertien goed onderhouden slaap gelegenheden. In het halletje stond de gevulde koelkast, het nespresso apparaat met de cupjes en thee voorraad. Ook een handig lijstje waarop je de drankjes kon noteren. De trap naar boven was voorzien van een steriel praktisch tapijt. Dit had tot gevolg dat je onwillekeurig je schoenen extra schoonmaakte op de handige grote mat in de hal, bang om sporen van buiten achter te laten. Daar zaten we dan, met een uitzicht op de rustgevende weilanden. Zelfs de koeien in de wei ( zag ik het nu goed dat de kantjes ook gemaaid waren? ) zagen er hier keurig verzorgd uit. Niets op aan te merken. Een muur scheidde het zitgedeelte van de slaapkamer gedeelte. Aan beide zijden hing een groot TV scherm. Op de beide matrassen waren elk drie grote dikke kussens neergelegd, waarschijnlijk om een relaxte tv houding te kunnen aannemen. Er was toch niets te doen in Markelo. Er waren 25 stopcontacten om onze apparaten te kunnen opladen. Het was allemaal perfect. Waarom kreeg ik dan vlucht neigingen?

Ik had mijzelf ondertussen al betrapt op het oprapen van een klein blaadje op de trap, meegenomen van buiten naar binnen. We besloten de tas onuitgepakt midden in de kamer te laten staan en niet gebruik te maken van de handige grote opberg kast met apart plankje voor de schoenen. De deuren waren voorzien van een handige dranger, waardoor de deur nooit onnodig open zou blijven staan. Langs het akelig goed onderhouden tuinpad met keurig gerangschikte stalen kunstvoorwerpen ( gaat niet roesten!) en gereformeerde buxussen begaven wij ons op onze fietsen richting centrum van Markelo om uit eten te gaan in het plaatselijke Italiaanse restaurant. Het was mij opgevallen dat de meeste mannen hier geblokte blouses droegen en de dames over het algemeen makkelijk kortgeknipte/ gepermanente kapsels hadden. Het echtpaar voldeed ook al aan deze beschrijving. We waren op tijd weer terug. Zittend op het bed, ondersteund door de handige kussens, zapten we ons een weg door de tv zenders. Ik moest denken aan een nummer van Bruce Springsteen, waar hij zingt over ‘57 channels and Nothing on’ en droomde weg naar die B en B ‘s in Frankrijk waar het tuinpad overwoekerd was door onkruid, de inrichting bij elkaar geraapt en er overal hout en as lag voor de doorrookte open haard, ondertussen genietend van de plaatselijke wijnen.

Ik gooide de kussens op de grond en ging maar slapen.

Bruce Springsteen – 57 Channels (And Nothin’ On)

Ik zat in het vliegtuig op weg naar huis. ‘I’am slowly drifting away, wave after wave, wave after wave’, van Mr Protz. Met deze muziek raakte ik nog verder weg in mijn eigen gedachten ergens tussen waak en slaap toestand. Het was nacht en ik vloog zittend in mijn vliegtuigstoel, gedesoriënteerd in plaats en tijd op tien km hoogte. Ik was ontzettend moe, maar te onrustig om de slaap te kunnen vatten. Er waren blijkbaar teveel indrukken. Meestal worden gedachten en belevenissen enigszins via dromen verwerkt en opgeborgen in het geheugen. Dit zat er voor mij momenteel niet in, (aarden lukte mij ook niet op deze hoogte) dus bestelde ik nog maar een whisky bij de aardige nacht stewardess. Ik was eerder in Colombia geweest. Mijn zoon was toen zes weken oud en wij waren in Bogota om hem op te halen. Beelden van toen flitsten door mij heen, als in een ongemonteerde film. Alles had ik op film staan, het land, de mensen en mijn zoon, mijn gezin. Ook het ziekenhuis waar hij was geboren, had ik aan de buitenkant gefilmd omdat dit binnen niet mocht. Het was een verblijf van enkele maanden en een tijd vol tegenstellingen. De heerlijke gelukzaligheid en kneuterigheid van het verzorgen en vertroetelen van ons kindje. Daarnaast de keiharde tijd waarin talloze lijm- en harddrugs verslaafde kinderen in de riolen van Bogota leefden. Later begreep ik dat het leven van deze kinderen voor de politie toen niet veel waard was. Gelukkig bestaat het fenomeen haast niet meer. Tegenwoordig sporen hulpverleners deze kinderen op en brengen ze onder in opvanghuizen, waar ze tot en met hun dertiende kunnen wonen en leren, waarna ze het vervolgens zelf moeten redden. Ons bezoek aan een opvanghuis was voor mijn zoon erg indrukwekkend en indringend. Ik huiverde bij de gedachte dat hij ook in zo’n goedbedoelde opvang terecht had kunnen komen.

Op een middag 24 jaar geleden ging ik met een clubje adoptievrienden wat slenteren door deze imposante miljoenenstad. De vele auto’s op de zes rijbanen brede weg, werden uit het niets in één keer stopgezet toen de ‘Escobarbom’ allesvernietigend afging. Het was net alsof een film op pauze werd gezet; een ‘flight or fight’ moment dat ik voor altijd bij mij zal dragen. Bijna een kwart eeuw later was ik weer terug in Bogota. Dit keer met mijn volwassen zoon voor een heel bijzondere ontmoeting met zijn biologische familie.

De eerste ontmoeting had niet het ‘Spoorloos’ gehalte, waarbij mensen elkaar in slowmotion in de armen vallen. Na beleefde uitwisselingen in de functionele en saaie hotelkamer, was het zelfs met behulp van de opgetrommelde tolk, zoeken naar woorden. Want wat moet je zeggen na al die jaren? En toch, geloof ik in een ‘dieper weten’, want al snel was er bij de verschillende ontmoetingen een bijzondere vertrouwdheid ontstaan. We konden met elkaar spreken met en ook zonder woorden. Ik nam nog een slok van mijn whisky en maakte in gedachten een buiging voor de moeder. Ik keek in de stoel naast mij met liefde en respect naar mijn moedige zoon die dit avontuur was aangegaan.

Mr Probz – Waves [Official Music Video]

‘Wel thuis’, zei mijn directeur. Het was ondertussen alweer 1800 uur en ik was bezig mijn werk van deze dag zoveel mogelijk af te ronden. ‘Fijne avond’, zei ik en ging op weg naar een ander leeg gebouw ergens in Noord Holland voor mijn vervolg training persoonlijke groei. Dit keer zou ik echt helemaal alleen zijn en de nacht doorbrengen in dit te grote voormalige schoolcomplex. Mijn bewuste keuze, want de avond van te voren arriveren was wel zo relaxed, zo had ik de vorige keer ook ervaren. Ik had mij goed voorbereid, boeken mee, eten ingeslagen en mentaal ingesteld op wat komen ging. De mevrouw van de klantsupport had bij mijn boeking mij al verontschuldigend toegesproken dat ik dan wel alleen in het trainingscentrum zou zijn. Voorzichtig informeerde ze via een gesloten vraag, of ik dat dan wel prettig zou vinden. Aan de reactie de volgende dag van de groepsgenoten kon ik afmeten, dat ondanks persoonlijke groei, bijna iedereen het niet prettig vindt om alleen in een leeg schoolgebouw de nacht door te brengen. Toch kan ik iedereen aanbevelen om zo’n “lonely trip” te ervaren.

Eenmaal binnen startte mijn experiment. Mijn ‘hallo’ galmde door de lege donkere hal. Had ik de vorige keer nog beelden van enge films in mijn hoofd, dit keer was ik nog geheel blanco en mindful en was benieuwd welke richting mijn onbewuste mij mee zou nemen. Ik zag mijzelf via bar nr 1, toch weer in de richting van de voor mij bekende huiskamer lopen en nam mijn plek in op dezelfde bank in de huiskamer ( ik herkende mijn vaste patronen om altijd zoveel mogelijk op dezelfde plek te gaan zitten). Mjin solo performance met zang en gitaar, ‘Dance me to the end of love’, van Leonard Cohen, galmde een beetje onwerkelijk na en werd resoluut opgeslokt door de nog steeds voor mij neutrale stilte. Ik besloot na mijn eerste wijntje de stap te wagen en liep, nu toch enigszins op mijn hoede, door de donkere lange gangen ( lichtknopje niet te vinden) naar bar nr 2, met bijbehorende zitkamer. Als een geruststellend ‘token’ had ik mijn opnieuw ingeschonken glas witte wijn wel meegenomen in de linker hand en gebruikte mijn rechter vooruitgestoken arm en hand als wegwijzer om mij door de donkere gangen te loodsen. De voetstappen welke ik achter mij hoorde, moest het getik van een CV ketel zijn, zo analyseerde ik om mijzelf ondertussen gerust te stellen. Bar nr 2 met bijbehorende zitkamer was niet mijn plek. Mijn onderbuik gaf mij al snel duidelijke signalen om hier weg te gaan. Na een korte interne dialoog tussen mijn ratio ( stel je niet aan) en intuïtie, volgde ik de raad van de laatste op en liep zo ontspannen en kalm als nog mogelijk was weer terug naar de voor mij vertrouwde plek. Hier was het net zo stil, echter had ik blijkbaar wel al hier mijn eigen sfeer gecreëerd en voelde het meer vertrouwd.

Het was ochtend. We hadden een intensieve dag en avond training gehad om te leren luisteren naar de signalen van je lichaam om bij ons gevoel te komen. Ik nam ik een lang stuk touw mee naar buiten. Ik ging het pad af richting parkje op het terrein van dit gesloten kampement. Ik was door mijn perifere blik mij bewust van de net aangekomen ochtendploeg van de catering, die mij richting park zagen lopen. Met een glimlach realiseerde ik mij dat zij allen getraind waren in het lezen van lichaamstaal. Het was goed, ik ging alleen maar even touwtje springen.

Leonard Cohen – Dance Me to the End of Love

 

De vakantie was nog maar net begonnen en het gevoel van tijdloosheid lag voor mij. We staarden naar de hemel zwaar van sterren. De schipper had ons uitgelegd dat juist vannacht het vallende sterren zou gaan regenen. De wedstrijd was begonnen, want het was 6- 1- 0 vallende sterren tellen tegen mij. ‘Ja, ik zie er weer 1’, zei ze heel irritant, want het ging allemaal geheel langs mij heen. Ik vond het best. We lagen op het houten dek van de platbodem “Jeppe van Schier” en ik genoot volop van de vrijheid en start van mijn boot avontuur. Het voornemen om in de slaapzak de nacht door te brengen op het dek brokkelde af, toen de dames toch maar heel laf kozen voor het bed in de boot. Een beetje recalcitrant bleef ik op het dek liggen en hoorde mijzelf hardop zeggen dat ik hier heerlijk lag (al voelde ik mijn rug door de slaapzak op de harde houten planken ondergrond van het schuine dek) en zeker van plan was om hier op het dek de nacht door te gaan brengen. Met mijn boven middelbare leeftijd voelde ik mij wel een beetje een puber die koppig en tegendraads bleef liggen. Gelukkig had ik nog de prachtige nacht met de schitterende sterren als ultiem excuus om te blijven liggen.

Ik lag in het bed benedendeks. Na een uur was het namelijk nogal koud geworden en er trok (gelukkig) een mist gordijn over die schitterende sterrenhemel, waardoor ik met opgeheven hoofd het dek kon verlaten richting bed. Liggend in mijn hut dacht ik terug aan het vrijheidsgevoel, zodra je op de boot stapt. Een bijzondere wereld, want eerst geniet je van de stilte, rust en ruimte en even later komt er een schip compleet strak tegen je aanliggen, ze noemen dit “verhalen”. Hiermee worden in mijn optiek alle regels van gepaste afstand en nabijheid (comfort zone) ernstig overtreden. Alsof er iemand schofferend dichtbij tegenover je staat tegen je aan te praten, waardoor je steeds een stapje terug wilt doen.

Van ‘rust en stilte’ staarden we nu naar (op drie meter afstand) een groep jongelui uit Roemenië, die gewapend met gitaren gezamenlijk liedjes aan het zingen waren. Je hoorde aan de brave klankkleur vibraties en voorzichtig en lief gesproken woorden tussen de liedjes door, dat het een christelijke inhoud had. Gelukkig, want mijn aanname dat het geen orgie met schreeuwerige, brallerige taferelen zou worden, kwam uit toen de groep op een zeer keurige tijd naar hun eigen benedendeks verdween. Ik concentreerde mij maar weer op de nog steeds niet vallende sterren.

We gingen. De diesel pruttelde en bij het verlaten van de haven werd het menens. De motor ging uit en ik werd meegenomen in de wereld van Fok, Grootzeil en Kluiver. Ik had in het geheel geen ervaring met zeilen, behalve dan een keer in een ver verleden, waarbij ik goed onthouden had dat je steeds moest oppassen dat je de horizontale paal niet tegen je hoofd geslingerd kreeg. Ik voelde mij als een danser die net steeds het pasje te laat deed. De juiste knoop leggen werd mij verschillende keren ( uiterst beheerst kalm inclusief bemoedigende glimlach) voorgedaan, waarbij ik na de vijfde uitleg dan maar net deed of ik het wist. Op hoop van zegen dat het touw niet los zou schieten wanneer het erop aankwam. Het hijsen van het grote zeil moest met z’n tweeën in een gelijk ritme. Ik was steeds een kwartmaat te vroeg, of te laat. Alleen het “opschieten”, oftewel het touw in een keurig rondje op het dek neerleggen, ging mij  goed af. Alleen hierbij vroeg ik mij steeds af, wat de zin hiervan nou was.

Er waren twee schippers en ik voelde mij beloond en vereerd toen ik gevraagd werd om het schip veilig naar de overkant te sturen. Op het immense dek stond ik achter het grote stuur ( al mocht ik dat niet zo noemen). Het was een mooie bijkomstigheid dat juist op dat moment de wind behoorlijk in kracht toenam, de regen tegen mij striemde en ik   (‘regenpakloos’) de elementen trotseerde. De lichtmatroos bracht mij mijn koffie en ik voelde mij even 1 met de elementen. Al denk ik dat het wel een vreemd gezicht moet zijn geweest dat het schip zich nogal ‘koers onzeker’ zigzaggend tussen de boeien naar de overkant bewoog. Ik wil hierbij de schippers en verdere bemanning intens bedanken voor hun gastvrijheid en vertrouwen. We gaan graag weer mee naar het ruime sop op weg naar volgende avonturen.

I Am Sailing – Rod Stewart

De avond van te voren arriveerde ik al. Mij was gevraagd om in verband met de ontvangst van de sleutel van de kamer voor 21.30 uur aanwezig te zijn. Na dit tijdstip zou er namelijk niemand meer in het gebouw zijn. Ruim op tijd reed ik het terrein op, ondertussen scherp bewust van mijn overtuiging om mij altijd stipt aan mijn afspraken te houden (wat ben ik braaf) en altijd ruim van te voren te arriveren.

( controle) ‘Waarom ben ik toch overal en altijd ruim op tijd’,  vroeg ik mijzelf af. Alleen al het arriveren op het trainingskamp maakte al dat ik mijn eigen gedrag scherp begon te observeren. Helemaal achteraan op het terrein stond het Trainingscentrum, wat ooit een school gebouw was geweest. Ik draaide de auto de parkeerplaats op en haalde de sleutel uit het contact, waarmee de stilte het resoluut overnam van Arcade Fire, ‘We don’t deserve love’. De vriendelijke gastvrouw met het Noord Hollandse accent, ‘hiero is je kamer’ gaf mij een rondleiding en wees me de weg door het doolhof van dit gebouw. Iedereen zou zo vertrekken. Ik hoorde ‘With or without you’ van U2 ergens in het gebouw, vertolkt door een gedreven vrouwenkoor. Ik installeerde me even op mijn kamer van drie bij vier meter. Het was lang geleden dat ik alleen was geweest. Ik voelde een lichte avontuurlijke sensatie. Ik zou hier de komende drie nachten en dagen gaan doorbrengen met een voor mij onbekende groep om eens flink aan mijn overgenomen beperkende overtuigingen te gaan werken en om onverwerkte onbewuste processen aan het licht te brengen, om ze vervolgens te laten gaan.

Voorlopig had ik het gebouw voor mijzelf. Tenminste dat dacht ik, want toen ik via de lange gangen en een paar rondjes verkeerde richtingen uiteindelijk weer beneden bij de bar aankwam (alles selfsupporting en opschrijven wat je gebruikt) werd ik verwelkomt door een geluidsmuur geproduceerd door het voltallige enthousiaste vrouwenkoor van nogal uiteenlopende leeftijden. Binnen no – time werd ik heel behulpzaam voorzien van het biertje, glas en opener door de behulpzame koorleden. Door een eerdere training ‘bij mijzelf blijven’ koos ik toch voor de lege woonkamer ernaast. Ook geholpen door de meerdere opmerkingen, ‘ha gezellig, een man aan de bar’. Het werd uiteindelijk stiller tot intens stil, iedereen was vertrokken en het alleen zijn was extra duidelijk voelbaar door verblijf in het nu te grote lege gebouw.

Mij bekroop langzaam het gevoel van vervreemding, was er wel een koor geweest? Alleen al de herinnering aan de film ‘the Shining’ gaf mij een huivering. Het appen met vrienden buiten het kampement gaf even de nodige afleiding. Al koos ik er wel voor om niet heb opgestuurde horrorfilmpje van ‘de mooie vrouw’ te openen. Ik besloot, onder lichte externe vrienden druk, om mijn telefoon en daarmee het contact met de buitenwereld voorlopig af te sluiten. Drie dagen lang liet ik mij meevoeren op de golven van mijn eigen naar boven gehaalde emoties, verdrongen herinneringen en flitsen van inzichten. ‘S avonds stortte ik lichamelijk steeds in, mede door totale mentale uitputting. Mijn sport uitrusting voor het hardlopen bleef het gehele weekend onaangeraakt in mijn tas liggen. Ik kreeg een terugval in het roken van meerdere stiekeme sigaretten na enkele heftige sessies. Op de laatste nacht sprak iemand opeens tot mij tijdens mijn periode tussen waak en slaap toestand, tenminste dat dacht ik….

Wat de training mij opleverde, was in ieder geval het besef dat de wolkenpartijen en lucht op het strand zo intens mooi waren. Ik werd namelijk steeds heen en weer geslingerd tussen euforie en naar boven gehaald diep verdrongen verdriet. Enkele dagen erna zweefde ik nog steeds ergens tussen het gevoel van een psychedelische trip en de dagelijkse focus activiteiten van alledag. Langzamerhand raakte de roes uitgewerkt, wat blijft is vooral een dieper besef dat ik mijn intuïtie altijd kan volgen.

Plannen? Ja hoor, op naar het volgende weekend persoonlijke groei.

Arcade Fire – We Don’t Deserve Love (Audio)

Plotseling dacht ik weer heel sterk aan mijn moeder, zij is in 2012  op een warme zomerse dag in juli overleden. De aanleiding dat de beelden zo sterk naar voren kwamen was omdat ik een boek las over Paul McCartney en the Beatles. In de lome namiddag met de zon nog aan mijn zijde zittend aan het Zuidfranse voorzichtig stromende  riviertje, las ik een passage over John Lennon’s geschreven song ‘Mother’. Ik werd weer meegenomen in mijn eigen herinneringenstroom aan mijn moeder. John Lennon, die via de Primal screaming therapie en door het schrijven van deze indringende song, bezig was om het verlies van zijn moeder te verwerken. Vooral de zin: ‘Mother you had me, but I never had you’, raakte mij en bracht mij terug bij mijn eigen relatie met mijn moeder die vooral lief, charmant ,voorkomend en ook vaak angstig en bezorgd was. Haar aandacht voor mij (en mijn broers en zus) uitte zich vooral door haar zorgen of alles wel goed zou komen. Paniek en zorgen maakten een groot onderdeel uit van haar leven. Als ik dan weer eens bij een bezoek tegenover haar aan tafel zat en zij haar zorgen had kunnen uiten, was het voor haar weer even goed. Ik liet mij meevoeren in de associatieve beeldende woordenstroom van mijn moeder over alle ‘ditjes en datjes’.  Meestal was 1 uur dan wel weer genoeg en had ik na deze hypnotiserende onderdompeling ook geen energie meer om een ‘en hoe gaat het met jou’ te bespreken. Ik gaf dan meestal, toch weer licht teleurgesteld over weinig aandacht voor mij, een korte bondige samenvatting over mijn gemoedstoestand en dagelijkse zaken. Zo hield ik uiteraard ook zelf een patroon in stand.

Muziek speelt altijd een belangrijke rol in mijn dagelijks leven. Bij de voorbereiding van de begrafenis van mijn moeder, kwam ik in een klein aantekenboekje van haar een aantekening tegen die mij nogal intrigeerde. Ergens stond ‘ Mooi! Mahler, Adagios, symphony No.5 Adagietto .‘ Deze aantekening zat verscholen tussen andere aantekeningen over,  ‘hoe maak je nu gemakkelijk een heerlijke groentesoep.’ Ik ben naar de muziekwinkel gegaan en heb direct deze cd aangeschaft, met het voornemen om het door haar beschreven muziekstuk op haar begrafenis te laten horen. Gelukkig had ik zowel de componist en muziekstuk paraat en voorkwam daarbij de scène uit een reclamespotje van een begrafenisverzekering, waarbij een man een klassiek deuntje fluit en de verkoper de zoveelste poging doet om het daarbij behorende muziekstuk te vinden. Dit was een prachtig eerbetoon aan mijn moeder, die zoveel op haar manier van ons had gehouden. Gelukkig was ik ooit begonnen met,’ ik hou van je’ tegen haar te zeggen. Het voelde wat onwennig en toch goed, want ik kreeg dan een ontroerd, ‘ik hou ook heel veel van van jou en jullie allemaal’, van haar terug.

Ik was met het uitspreken van ‘het houden van’ begonnen in een periode dat ik niet tevreden was met ons contact. Ik was begin twintig toen ik haar op een dag meedeelde dat ik per direct zou stoppen met haar aanspreken in de U vorm. Veel later kwam ik ergens in de studieboeken de volgende zin tegen, die mij erg aansprak:

“Als je altijd denkt wat je altijd gedacht hebt, zal je altijd doen wat je altijd gedaan hebt en zal je ook altijd krijgen wat je altijd gekregen hebt.”

Ik ben wel blij dat ik bepaalde dingen tegen haar gezegd heb, echter mijn moeder bleef uiteraard wel de persoon die ze was. Blijkbaar ontstond er een balans tussen dingen benoemen en uitspreken en een aanvaarden van de relatie zoals die was. Een uur bezoek was vaak wel weer genoeg voor mij en een onderdeel van deze balans.

Naar buiten lopend, vergezeld door de heldere zomerse blauwe luchten, droegen wij als broers de kist met mijn moeder naar buiten. Onder  het statige geluid van de kerkklokken, neuriede ik zachtjes ‘Ring them bells’, van Bob Dylan, en dan in de indrukwekkende versie van Natasha Bedingfield.

In gedachten maakte ik een diepe buiging voor haar en voor het leven wat zij mij gegeven heeft.

Dag lieve moeder.

Natasha Bedingfield – Ring Them Bells

 

 

 

 

 

 

 

 

Op deze eerste nazomerse maandag in september gingen wij een dagje naar Schier. De dag ervoor spontaan bedacht als een extra bonus op onze geslaagde vakantie. Onvermijdelijk zouden we langs de plek van het ongeluk komen. Met bloemen en een kaarsje stonden we een moment stil bij de vele neergelegde bloemen, kaarsjes, knuffel. Het moment van ‘stilte respect’ in schril contrast met de voorbijkomende ‘korte broeken met zonnebrillen toeristen’, het gelach en de drukte in verband met het vooruitzicht van het vertrek van de half tien boot. In het felle ochtend zonlicht gaven de aangestoken kaarsjes een helder licht, alsof ze met gemak de ochtend zonnestralen hiermee op hun plaats wezen. De Parkeerplaats overstekend naar de boot voelde als een reconstructie, terwijl het ons dagje Schier zou zijn. Het ruime vriendelijk kabbelende water, de geur van de zilte zee en de koffie op het zonovergoten dek, bracht mij weer even in het moment. Ik legde de Canadese meisjes naast ons uit wat wadlopen was en vertelde hun over dit bijzondere werelderfgoed. ( ‘Yes we are living below sealevel‘)

Schiermonnikoog met mijn vele mooie herinneringen. Mijn eerste puber Disco beleving tot in de kleine uurtjes in de Tox bar, het zoenen met het Duitse meisje in de duinen. Ons winter uitstapje met ons eerste kindje in de draagzak. Na de ‘ijzige’ wandeling opwarmen bij het vuur van de open haard in Hotel van der Werff. Genietend van een grote mok warme chocolademelk, mede om de handen weer op ‘zomerse’ temperatuur te krijgen.

Ik kon er niets aan doen, ik kon het niet tegen houden. Ze waren op een of andere manier steeds bij mij. Op het strand zag ik ze spelen met een vlieger en springen in de golven van de zee. Op ons terras bij strandpaviljoen ‘de Marlijn’ zag ik ze zitten en genieten van hun drankjes en snacks. Deze dag, waarbij mijn grondtoon als in een prachtig muziekstuk steeds versprong van majeur naar mineur, alsof het de richting niet goed wist te bepalen. De terugreis in de bus vanuit het dorp bracht mij naar hun heenreis met het vooruitzicht van vakantie.

Schiermonnikoog, het Friese eiland en stiekem van de Groningers, omdat het steeds verder naar ons opschuift. Herinneringen aan het kamperen met Pasen met mijn partner. Op een prachtige zonovergoten dag, alweer jaren geleden bleef de mist juist de hele dag op het eiland hangen. Vandaag voelde ik die mist in het vriendelijke nazomerse zonovergoten dagje Schier.

Schiermonnikoog, je bent veranderd.