Categorie: 2017

Op de laatste zaterdag van het jaar hadden wij nog eenmaal intensief gesport in de sportschool . We fietsten het jaar uit op een ‘gouweouwe’ van de Golden Earing ‘when de lady smiles’. Ik zag de beelden van de betoverend mooie vrouw uit de clip weer scherp voor mij en kon daardoor ineens nog veel harder fietsen. ‘Een mooi voorbeeld van dat je onbewuste geen onderscheid maakt tussen fantasie of werkelijkheid’, bedacht ik mij. Met deze wijsheid visualiseerde ik alvast prachtige beelden van mijzelf, terwijl ik met een goddelijk strak lichaam ook in 2018 met gemak de Mont Ventoux beklom, glimlachend en ruim binnen de twee uur over de finish van de halve marathon eindigde. Ik had hiermee mijn voornemens ( en hopelijk resultaten) alweer helemaal klaar. Bij de aangeboden oliebollen en koffie ging het over nieuwe ‘laat december aanwas’ van klanten voor de sportschool en ervaringen met sportvoornemens. Tijdens de eerste twee weken van januari wordt de sportschool altijd extreem druk bezocht en daarna neemt het weer af. Er is veel onderzoek gedaan naar goede voornemens en de top vijf is eigenlijk elk jaar hetzelfde; meer tijd doorbrengen met familie en vrienden, sporten, stoppen met roken, ontstressen en stoppen met drinken. De meesten sneuvelen zo rond de derde week van januari. Vanaf die periode neemt het aantal suicidegevallen ook weer toe.

Het is een bijzondere tijd zo tussen kerst en oud en nieuw. De laatste restjes van het kerstdiner worden overvloedig met wijn en bier weggespoeld. Hoeveelheden maakt even niet uit, want de meesten hebben een soort van uitgestelde gezonde leefstijl om het vooral vanaf de eerste januari weer vol goede moed op te gaan pakken. Ik moest denken aan de tijd dat ik als jongetje oudejaarsavond altijd zo spannend vond, want ik mocht heel lang opblijven en als middelbare scholier ontrokken we ons na twaalf uur aan onze ouders en maakten een lange ronde langs alle vrienden tot het weer licht werd. De nieuwjaarsochtend werd traditioneel doorgebracht op de bank, waarbij ik dan naar het TV scherm met skischansspringen staarde. Alleen moesten er dan wel enkele verplichte bezoekjes bij opa’s en oma’s gedaan worden. Nu zij en mijn ouders niet meer leven, kan ik in principe nog veel langer op de bank blijven liggen. Op zich een leuk ritueel om met vrienden, familie op het moment supreme van tien tot nul af te tellen, om elkaar vervolgens in de armen te vallen en elkaar goede gezondheid, liefde en vriendschap toe te wensen. Ook een mooi moment om toch even voor jezelf stil te staan of je zo koers wilt houden, of af wilt slaan naar andere richtingen. Wens je elkaar  ‘s nachts nog lichtelijk eufoor (een handje geholpen door de verdovende middelen) het allerbeste, waarbij omhelzingen, kusjes, ferme handdrukken en liefdevolle blikken volop aanwezig zijn. De volgende dag is de euforie alweer behoorlijk op haar retour en vanaf twee januari is het vooral een plichtmatig mompelen van ‘de beste wensen’ naar je omgeving. De meesten stoppen gelukkig hiermee zo rond de vijfde, een verdwaalde enkeling gaat stug door tot de beruchte derde maandag van de maand januari. Zoals eerder genoemd is deze ‘blue monday’ uitgeroepen tot de meest depressieve dag van het jaar. Dit keer op maandag vijftien januari.

Mijn voornemen: ik zal iedereen die ik in de nacht van oud en nieuw tegenkom opgewekt een gelukkig en voorspoedig nieuwjaar wensen. Op nieuwjaarsdag komt daar alleen mijn schoonmoeder nog bij en dan stop ik ermee.  Wel ben ik er volledig voor jullie allemaal op de deprimerendste dag van het jaar maandag vijftien januari.

)

Mariah Carey – I’ll Be There (Video)

Sinds afgelopen zomer kijk ik bijna geen TV meer. De avonden voelen nu langer, ik heb veel meer tijd en energie en kom toe aan al die boeken welke al die tijd liggen te wachten om gelezen te worden.

Deze week keken we wel samen een keer naar het journaal. Op verzoek van mijn partner, niet om persé samen te kijken. Ik bevond mij namelijk in dezelfde kamer. Samenwonen is ook compromissen sluiten, geven en nemen. Dit voel ik in de herfst en winter meer, omdat in de zomermaanden het buitenleven ook heerlijk is en daarmee de bewegingsvrijheid en mogelijkheden toenemen om ook meer je eigen gang te kunnen gaan in de thuissituatie. Meestal komt er met het journaal een bak met ellende, welke in geluid en beeld over je heen gestort wordt. Ik zette mij dus alvast maar schrap voor wat komen ging. Dit keer viel het mee. Opvallend weinig IS en weinig verdere rampspoed. Totdat het item over de cliniclowns voorbij kwam.

Mijn vriendin veranderde binnen een split second van een rustige tv consument naar een heftig afreagerende geïrriteerde commentator. Naarmate het item voortschreed met beelden waarin het cliniclown echtpaar de helende werking van het ‘clownen’ binnen de ziekenhuis afdeling uitlegde, nam het ‘muppetachtige’ stekelige commentaar alleen maar toe. Zelfs na de uitleg van de verpleegkundige van de afdeling erg zieke kinderen, dat het allemaal zo fijn en een prachtige afleiding voor de kinderen was, veranderde haar stemming niet. Ik keek haar met lichte verbazing over zoveel heftigheid eens goed aan en deed een poging tot een redelijke conversatie over het gebeuren. Ik was vooral geïnteresseerd naar de mogelijke achterliggende oorzaken van zoveel heftigheid met betrekking tot deze clowns. Nu ben ik zelf ook niet echt een fan van clowns. Ze lachen onecht, zien er dom uit en de grappen liggen vaak op een zeer laag en infantiel niveau. Vroeger keek ik als kind wel eens naar Pipo de Clown en Mammaloe en volgens mij liggen hier een van de oorzaken van mijn achterliggende trauma’s. Het lied ‘hij was maar een clown’ en de horror films met clowns heeft mij enorm geholpen om afscheid te nemen van clowns. De deur ging voor mij helemaal dicht bij het zien van clowns in het circus. Eigenlijk hoopte ik als kind al dat de clown uit de touwladder zou vallen, of door de leeuw met een ferme uithaal van zijn voorpoot uit de circustent werd gemept. Enfin, het doet mij niet meer zoveel, denk ik.  Dus stortte ik mij op een ondervraging met bijbehorende analyse richting mijn vriendin.

Ik nam haar in mijn speurtocht mee langs de mogelijke oorzaken van de te bepalende ouder, verdrongen eenzaamheid of andere diep weggestopte emoties. Even was er een moment dat we beiden erg moesten lachen om dit diepte interview naar aanleiding van deze ‘rode neus’. Ons opgebouwde contact verbrak abrupt, toen het clownsechtpaar nog een keer in beeld kwam en zich al zwaaiend langzaam achterwaarts gebogen lopend en op fluistertoon zingend de ziekenhuis kamer verliet. De irritaties kwamen in volle hevigheid weer terug, met een ‘je kan toch ook als jezelf iets leuks voor deze kinderen doen, waarom via zo’n infantiele act’? Ik probeerde nog de zin ‘perceptie is projectie’ erin te gooien, echter dit kwam al helemaal niet meer over. Met een ‘laat mij, het is gewoon heerlijk om even flink te klagen’, analyseerde zij het gebeuren en sloot daarmee ons gesprek abrupt af.

‘Perceptie is projectie’ mompelde ik nog een keer en dook weg in mijn boek.

Luistertip

Royals – (“Sad Clown With The Golden Voice”) – Postmodern Jukebox Lorde Cover ft. Puddles Pity Party

Marcel Hensema nam ons in de theatervoorstelling ‘mijn vrede’ mee naar zijn betekenis van kerst. Iets met samenzijn met je dierbaren en liefde en zijn voorkeursmenu zoals het voeger thuis was.

Ik was met mijn zoon op weg naar een weekendje bourgondisch Maastricht. Bij afslag Grubbenvorst in Limburg kwam ons gesprek op je eigen identiteit in relatie tot de plaats waar je verblijft. Dat moest niet makkelijk zijn voor de Grubbenvorsters besloten wij nogal vooringenomen. Het item bracht ons in ieder geval al in een sfeer van overdenking. We lieten ons in Maastricht volop meevoeren in het uitgaansleven, dompelden ons iets minder enthousiast onder in de pretparkachtige kerstmarkt op het Vrijthof en scoorden een T-shirt in één van de vele tientallen te druk bezochte kledingwinkels. Om ook iets cultureels te doen kozen we voor een bezichtiging van de statige St. Servaas kerk. De diavoorstelling in het donkere voorportaal met rechte harde houten stoelen ging al na enkele minuten compleet aan mij voorbij. Ik was wel geobsedeerd met betrekking tot de monotone bijna niet te verstane voice-over stem. ‘Zullen we verdergaan’, vroeg mijn zoon die ook al behoorlijk ver van de diavoorstelling was afgedwaald. Zijn stemgeluid vulde de lege grote ruimte en bracht mij weer bij het moment.

We openden de grote zware middeleeuwse kerkdeur. Misschien was het de immense stilte die mij plotseling volledig meenam. Via het uitgesleten stenen gangpad zwaar van herinneringen stond ik voor een altaar waar tientallen kaarsjes brandden. Vanuit een impuls stak ik drie kaarsen aan. Één voor diegene die het nu zwaar heeft, één voor mijn dierbaren die niet meer hier zijn en één voor mijzelf en mijn eigen worstelingen. Perceptie is projectie mompelde ik, toen ik zag dat het Mariabeeld moest huilen. We namen de stilte en rust mee naar de chaotische buitenwereld. Opnieuw bewust van het nut van deze rituelen. Ik herhaalde mijn wiskundige berekening van Compassie+ Liefde + Respect= Vrede.

Altijd en overal toe te passen, ook met kerst.

Faithless-This is my church (English Subtitle)

Het begon zo veelbelovend. Harry had een nieuwe lease auto van zijn werk gekregen. Een robuuste BMW I. 3. Geheel CO2 neutraal en alles elektrisch. Of ik even een proefritje wilde doen. Harry nam mij mee naar de snelweg en accelereerde binnen luttele seconden van 0 tot 150, terwijl ik achterovergedrukt in de verwarmde stoel mijzelf een ontspannen houding probeerde te geven. Binnen enkele minuten waren we al bij Haren en nam ik het stuur over voor een ervaring elektrisch rijden. Alles leek perfect. Geheel stil suisden we over de snelweg. De board computer met de modernste technische snufjes hield ons ook op de hoogte van de cabine luchtdruk, weersomstandigheden, bandenspanning mogelijke alternatieve routes etc. Ik zag die keer niet de aanduiding van de batterij. Minstens 350 km zou deze kanjer qua afstand aankunnen. Later begreep ik dat dit alleen gold boven de 10 C.

Het was heerlijk op het strand. We hadden ons opgegeven voor de run van Ameland en hier liep ik dan. Weliswaar nog niet weer een halve marathon, echter het was voor mijzelf weer een statement voor gezonder leven en een stimulans om weer meer te gaan joggen. Ik voelde de energie in mijzelf toenemen. Ik was mijn accu aan het opladen. Mijn gedachten gingen op deze associatie weer naar de BMW van Harry. Deze prachtige auto kreeg in mijn beeld een barstje toen bleek dat het qua batterij beter was om in Groningen elkaar te ontmoeten ipv dat de auto even langs Westeremden zou zoeven om mij op te halen. Iets met weinig oplaadpalen onderweg, legde Harry uit. Dus was ik die ochtend in alle vroegte op mijn fiets naar het station van Stedum gegaan en had de trein naar Groningen genomen. Onderweg naar Holwerd legde Harry uit dat we volgens zijn berekeningen op de terugweg het oplaadpunt ter hoogte van Marum aan de snelweg zeker moesten kunnen halen. Hoorde ik aarzeling in zijn stem? Ik liet deze gedachtenreeks los en concentreerde mij weer op mijn ademhaling en tred op weg naar de finish.

Momenteel ben ik blij met mijn diesel auto waarin ik met gemak 1100 km kan afleggen zonder te tanken. Ben ik heel blij met de Arriva dieseltreinen die ongeacht weersomstandigheden het traject altijd zullen rijden. Dit zoals we weten in tegenstelling tot de NS die bij code rood altijd het ‘bijltje erbij neerleggen’. En toch begin ik mij steeds minder gemakkelijk te voelen met mijn eigen vervoer. De terugweg van Holwerd naar Groningen was een uitdaging. Alles was zo anders dan mijn eerste ervaring. De robuuste BMW was nu getransformeerd tot een auto die mij deed denken aan mijn tijd met de Poolse FSO die je weliswaar van A en B reed, echter onder constante barre omstandigheden, zoals een stuur van een tractor, wegligging als een tank, comfort als achter in een laadbak van een pickup truck zonder vering. Harry hield de moed erin door uitspraken als ‘wij hebben het milieu hoog in het vaandel’, terwijl we met een bejaarden snelheid van zestig ons richting oplaadstation begaven. De auto werd uiteraard uit voorzorg in ECO plus gezet. Dit betekende dat het fucking koud in de auto was. Het raam moest ook een stukje open omdat de ramen anders besloegen, de stoelverwarming mocht niet meer aan. Na vele berekeningen van Harry over het aantal kilometers wat we leuk bespaarden om het te halen, kwamen we dan uiteindelijk aan bij het oplaadstation van Marum. Terwijl Harry de bolide aan het stroom hing, strompelde ik totaal verkleumd de shop in voor de hete koffie. Alleen de hoge uitstap was nog een pluspunt om zo snel mogelijk de koffiecorner te kunnen bereiken.

‘Hoelang het ging duren’, vroeg ik al klappertandend van de kou. Bemoedigend en enthousiast legde Harry uit dat tot 80 % het een half uurtje duurt en daarboven een uurtje of vijf a zes.

‘Respect voor zijn keuze’ dacht ik, onderweg in de warme betrouwbare dieseltrein terug naar huis. Ik pleit voor meer oplaadstations en wel per direct.

Bruce Springsteen – Highway 61 Revisited

Ik was vroeg wakker. Doordeweeks laat ik mijzelf nogal dicteren door allerlei strakke tijdschema’s van afspraken, vergaderingen, berekeningen van de benodigde reistijd om de plek van bestemming te bereiken. Vrijdag is al een soort van coolingdown, omdat er weinig mensen werken en dus het aantal afspraken fors afneemt. Hierdoor is er tijd om de strijd tegen het emailverkeer te gaan winnen. Opeens is er aan het eind van de dag een zee van tijdloosheid, een oase van rust. Het maakt niet meer uit hoe laat het wordt om thuis te komen en er is veel ruimte voor spontane activiteiten. De klok kan even worden losgelaten. Op zaterdagochtend is er toch weer een kleine uitdaging, want om negen uur begint namelijk de spinningles. Belangrijk voor mij, in het kader van een gezonde leefstijl, benodigde conditie voor allerlei doelen om lang te kunnen rennen en om op de fiets de Mont Ventoux te kunnen bedwingen, zonder helemaal stuk te gaan. Daarnaast is het goed om er met mijn bourgondische levensstijl nog een beetje oké uit te zien. Dus maak ik vooral gebruik van mijn interne of anders externe motivatie om daar op zaterdagochtend om negen uur te zijn.

Afgelopen zaterdag was er nog steeds geen sprake van interne motivatie. Oftewel ik had geen zin. Omdat ik vroeg wakker was kon ik het gevoel van tijdloosheid nog even, tegen beter weten in, vasthouden. Ik had mij voor de zekerheid gelijk bij het opstaan alvast in mijn sportkleding gehesen en liep quasi relaxed de oprit af op weg naar de brievenbus voor de zaterdagse ochtendkrant. Heerlijk ontspannen en met ontkenning van de tijdsdruk las ik de columns van de Volkskrant bij het sterke kopje koffie en een croissant. Ondertussen tikte de tijd irritant en genadeloos door. Mijn plichtsbesef en dadendrang won het van mijn lounge gemoedstoestand. Ik had dit keer wel een paar forse herkaderingen nodig om mijzelf op het laatste moment naar de auto te begeven richting sportschool Mind & Motion in Bedum. Vol bewondering aanschouwde ik spinningcoach Marit, terwijl ik al licht ‘ infietsend ’ mijzelf in een vermogende ‘killing’ sport attitude probeerde te krijgen. Marit hielp hierbij. Gedreven, streng doch rechtvaardig en enthousiast als altijd nam zij ons mee naar ongekende hoogten. Vooral haar uitspraak ‘je bent hier om te trainen, om je grenzen te verleggen’. ‘Het onderhouden van je conditie doe je maar elders’, raakte mijn ego en maakte dat de interne motivatie geheel los kwam. Was ik eerst nog door Marit aangesproken dat Anton R te licht fietste, bij het laatste uptempo muzieknummer was er sprake van totale overgave. Ik kende ‘Sandstorm’ en het bijbehorende filmpje goed. Het betrof een achtervolging. Al hardlopend probeert een jonge vrouw te ontsnappen aan haar achtervolgers. Er kwamen beelden van een herinnering aan een terugkerende droom waarin ik heel hard probeerde weg te rennen. Alleen voelde ik door de angst en spanning de kracht in mijn benen langzaam wegtrekken. Ik zou worden ingehaald…

Onder aanmoediging van Marit fietste ik nog wat harder, het werd mistig in mijn hoofd. Even later zweefde ik boven mijn fiets uit. De hartslag in code rood. Ik bevond mij in een tunnel en zag aan het eind een fel licht. Het was goed. Engelen zongen. Ik zag een engel met lang blond golvend haar door het raam, zij was op weg naar de yogaruimte. Ik had het volbracht. Totaal ‘stuk’ gereden en alles en dan ook alles gegeven.

Op weg naar de kleedkamer herinnerde Marit mij nog even fijntjes aan het buikspier kwartiertje, met nadruk op “tje”. Daarna mocht ik volop gaan genieten van het tijdloze weekend…..

Darude – Sandstorm

‘1800 uur vijf personen Niek’ stond op het bierviltje. Wij kwamen stipt om half zes binnen en ik realiseerde mij aan de hand van deze aanwijzing welke op de aaneengeschoven tafels 12 en 13 lag, dat ik mij in de tijd vergist had. Hierdoor kon ik de omgeving van dit restaurantje eens rustig in mij opnemen. Kleine tafels dicht op elkaar met verschillende soorten stoelen, krukjes en een echte werkbank als tafel om zoveel mogelijk bezoekers een plekje te gunnen. Lekker rommelig en alternatieve verlichting boven ons. De grote steenoven als epi centrum rondom het gezellige knusse en licht chaotische gebeuren. Het personeel, jong, enthousiast, lief voor elkaar, vriendelijk en supersnel qua bediening.

Ik had het gehaald. Ik had mij die dag erg moe en koud gevoeld en de auto in de stad omgeruild voor de fiets om het laatste stuk in de winterse regen naar het restaurant te overbruggen. Verkleumd was ik binnengekomen en warmde mij met beide handen aan een grote kom hete thee. Ik kwam bij met behulp van de intense warmte van de steenoven. De hete thee en lichte koorts namen mij mee naar herinneringen aan een eerder verjaardagsfeestje van mijn jongste zoon bij ons thuis.

Het was in het laatste jaar van de lagere school. Een groepje overwegend meiden en enkele jongens bleven slapen. We keken onder het genot van cola en grote zakken chips naar twee spannende Pirates of the Carirbean films. We zaten opeengepakt op en rondom de bank en op de al uitgerolde slaapzakken, welke verspreid door de kamer lagen. Geen nabespreking van de film ter afsluiting met een kopje thee erbij. Nee, eigenlijk begon het feest toen pas echt. Het was ondertussen al middernacht geworden. Gelukkig was mijn slaapplek boven in ons huis, ver weg van de feestelijke geluidsmuur en ik wenste ze veel plezier. Al snel viel ik in een diepe slaap. Ergens diep in de nacht werd ik even wakker door alle geluiden welke van beneden zich een weg vonden naar de zolder. Ik draaide mij om en sliep tot de ochtend.

Ik stapte voorzichtig over de her en der verspreid liggende kinderen om de eerste rotzooi van het feest alvast een beetje weg te werken. Het al eerste wakkere meisje vertelde mij met lichte bewondering en ontzag dat mijn andere zoon die nacht naar beneden was gekomen en met enige krachttermen duidelijk had gemaakt dat hij nu eindelijk eens rustig wilde kunnen slapen. Hij had een zaterdags Jumbo baantje en moest vroeg op. Zijn uitbarsting inclusief krachttermen had indruk gemaakt. Hij had uit eigenbelang de rol van de ouder van mij die nacht op zich genomen. 14 en 12 waren mijn jongens toen.

Het is tien jaar later en ik zit met mijn volwassenen zoons in een restaurant. De opvoeding allang afgerond en mijn ouderlijke bemoeienissen nog steeds onverstoorbaar volop in werking. Misschien was ik in die tijd te weinig opvoedkundig bezig geweest, had ik ze te vrij gelaten?

Alice Miller had al heel mooi in haar boek ‘het drama van het begaafde kind’ geschreven over de onbedoelde trauma’s die ouders per definitie altijd weer op hun kinderen overbrengen. ‘We hoeven niet te veranderen’ dacht ik vanuit mijn koortsige toestand. Ik mijmerde door op dit verlichte spoor en bedacht mij dat iedereen goed is zoals hij is. Niet veranderen, wel leren loslaten van de ballast die wij allen onbedoeld meegekregen hebben is de weg. De onbewust beperkende overtuigingen vinden en loslaten is onze uitdaging. ‘Wat denk je pap’, vroeg Niek, omdat ik waarschijnlijk nogal voor mij uit zat te staren. ‘Dat ik zoveel van jullie hou’, zei ik spontaan. De bewustzijns- veranderende koorts bracht mij diepe inzichten, over waar het werkelijk om gaat.

Luistertip: Beyoncé – Fever

Ik voelde het al aankomen op weg ernaar toe. Tijdens de oratie ‘overstag en vooruit’ van de hoogleraar over herstel voor mensen met ernstige psychiatrische aandoeningen besefte ik mij opeens dat het feest in het DOT zou zijn. Ik had het steeds een beetje weggestopt. Langzamerhand veranderde mijn onbevangen vrolijke stemming en maakte plaats voor een zekere alertheid. Ik was op mijn fiets onderweg naar de plaats waar afgelopen zomer de herdenkingsdienst van mijn collega Peter en zijn dochter Aminga werd gehouden. De vraag van mijn collega ‘hoe is het om er weer naartoe te gaan’, werd een verstandelijk antwoord dat het goed was om ook andere ervaringen in dit gebouw te gaan beleven. Vreugde en verdriet horen allebei bij het leven. Ik wist dat dit een oprecht tegeltjes wijsheid was. Alleen hoorde ik mijzelf nogal verstandelijk praten. Ik duwde daarbij mijn gevoel eigenlijk een beetje weg, het verstand gaf het gevoel een harde kopstoot. Ik was immers op weg naar een feest!

Het viel gelukkig mee, binnengekomen werd ik al snel ondergedompeld in de sfeer van een beginnend feest. De aanwezigen, nog gewapend met cadeautjes, iedereen nog helder en sommigen zich mentaal voorbereidend op hun in te brengen aandeel ter verhoging van de feestvreugde. Liedjes werden gemotiveerd gezongen en een heuse polonaise met carnavaleske trekken, mede door de jolig uitgestrooide confetti, zette de toon van het feest. Ik sprak met een collega over de samenwerking met het UCP en zag ondertussen vanuit mijn ooghoek het plekje bij de trap waar ik tijdens de dienst op de grond had gezeten, omdat het overvol was met verdrietige mensen. Ik keek belangstellend naar het kunstig in elkaar gezette animatiefilmpje via de schermen aan de muur en zag daarop mijn flitsen van herinneringen aan Peter en Aminga. In mijn hoofd werd de stevig bassende feestmuziek bij vlagen vervangen door herinneringen aan heftige film- en muziek momenten gezongen door het meisje. Ik kreeg het plotseling koud en bestelde snel nog maar een biertje. Via een gesprekje hier en een onderhoud daar, bewoog ik mij langzamerhand naar de dansvloer. Het dansen was een prettige afleiding. De muziek in deze locatie nam mij steeds onbedoeld mee naar herinneringen van afgelopen zomer aan het overlijden van Peter en Aminga. Ik overdacht al dansend het lot wat hen en hun naasten was overkomen. Het lot van Peter en zijn dochtertje had deze zomer, zoal eerder genoemd iets in mij blijvend veranderd. Het ging ondertussen ook over mijzelf. Naast een heldere bewustwording van de tijdelijkheid en het besef om dus vooral te gaan voor wat je werkelijk wilt, was er een soort van ‘fuck it’ energie voorzichtig in mij losgewoeld.

De volgende ochtend voelde ik een verkramping in mijn nek en schouders. Ik had gedanst en ook weer niet, ik had gedacht en het gevoel niet toegelaten. Ik was met horten en stoten overstag en ook vooruit gegaan. Alleen mijn lichaam wist het allang en hielp mij herinneren aan datgene wat ik had weggeduwd.

Stevie Wonder and Sting – Fragile (Live) with Lyrics – A Message of Peace……

Opeens realiseerde ik het mij. Sluipenderwijs was het dichterbij gekomen, als een schaduw die steeds groter en dichterbij kwam en het zonlicht dwingend op zijn plaats wijst. Vanaf de wisseling van zomertijd naar wintertijd was het ondertussen onvermijdelijk vroeg – en lang donker geworden. Elk jaar levert het bij mij weer een lichte verwarring op met betrekking tot de vraag of ik nu een langer of korter weekend heb. Ik realiseerde mij, terwijl ik het sleutelgat van de deur wou vinden, dat ik bijna mijn gehele leven gewoond had in een omgeving badend in het licht. Een keer fietste ik

s nachts na een gezellig avondje ‘kroegen’ in het centrum van Groningen naar huis. Plotseling gingen alle lichten van de straatlantaarns en andere verlichtingen uit. Ik vond het gelijk wat spooky worden en zette nog een tandje bij om snel thuis te komen. In de omgeving waar ik nu woon is het s nachts altijd aarde donker als er geen volle maan is. Ik moest hier eerst nogal aan wennen. Praktisch gezien ben ik er ondertussen wel aan gewend, ik ken de slingerweggetjes op weg naar huis, kan het sleutelgat nu redelijk snel vinden en weet alle opstapjes en andere obstakels in de tuin. Ik merk dat ik de seizoenswisselingen intenser beleef en mijn stemmingen indringender voel. Dit jaar had ik het sterker als ooit tevoren; een onbestemd gevoel in mijn buik, een mengeling van melancholie en weerstand. De zomer allang voorbij en de winter is nog niet echt begonnen.

Ik staar in het vuur van de open haard op de veranda, terwijl de november regen en wind rondom mij vrij spel heeft, met mijn veranda als veilige haven. De tuin, kortgeleden nog het domein van vele plezierige momenten van samenzijn, van buiten eten en drinken en lichte vrolijkheid, met kleuren en geuren en wuivende licht ruisende bladertakken, lijkt nu haast vermoeid weg te zakken in een zompig grasveld omringd door bladerloze naakte takken. Voorlopig is de blik en het leven weer meer naar binnen gericht, met als grensgebied mijn veranda. Ik ben buiten en toch beschermd en beschut tegen de harde weersinvloeden. Ik stook het vuur nog wat op en mijmer over het buitenleven in de zomer. Met mijn warme trui en muts is het bij het vuur nog wel lekker warm. Ik voel het november seizoen; de zomer die in mijn hoofd nog wat na ijlt en de winter die nog moet komen. Ik kan het donkere seizoen nog niet helemaal toelaten. Waarschijnlijk daarom tot gevolg dat ik de melancholie zo sterk voel over wat is geweest. Misschien komt het ook door de vele dagen grijs en regenachtig weer welke mijn stemming beïnvloedt, ondanks mijn herkaderingen dat grijs zo’n mooie kleur is en dat regen zo verkwikkend werkt. Ik moet onwillekeurig denken aan de lessen welke ik in mijn trainingen persoonlijke groei mocht leren, ik heb de zin ‘accepteer dat wat je voelt’ een paar keer ervaren en mij gerealiseerd dat ik dat ook nog niet altijd optimaal doe. De gezonde en minder gezonde hulpbronnen van sporten tot roken waren makkelijker tot mij te nemen, dan het volledig kunnen accepteren en voelen dat wat er is.

Het is gewoon kutweer en ik voel mij even kloten en ik weet ( oh paradox) dat bij volledige acceptatie de melancholie als sneeuw voor de zon zal verdwijnen.

Laat de winter dus maar weer komen.

Luistertip

Kanye West – All Of The Lights ft. Rihanna, Kid Cudi

Opeens realiseerde ik het mij. Sluipenderwijs was het dichterbij gekomen, als een schaduw die steeds groter en dichterbij kwam en het zonlicht dwingend op zijn plaats wijst. Vanaf de wisseling van zomertijd naar wintertijd was het ondertussen onvermijdelijk vroeg – en lang donker geworden. Elk jaar levert het bij mij weer een lichte verwarring op met betrekking tot de vraag of ik nu een langer of korter weekend heb. Ik realiseerde mij, terwijl ik het sleutelgat van de deur wou vinden, dat ik bijna mijn gehele leven gewoond had in een omgeving badend in het licht. Een keer fietste ik

s nachts na een gezellig avondje ‘kroegen’ in het centrum van Groningen naar huis. Plotseling gingen alle lichten van de straatlantaarns en andere verlichtingen uit. Ik vond het gelijk wat spooky worden en zette nog een tandje bij om snel thuis te komen. In de omgeving waar ik nu woon is het s nachts altijd aarde donker als er geen volle maan is. Ik moest hier eerst nogal aan wennen. Praktisch gezien ben ik er ondertussen wel aan gewend, ik ken de slingerweggetjes op weg naar huis, kan het sleutelgat nu redelijk snel vinden en weet alle opstapjes en andere obstakels in de tuin. Ik merk dat ik de seizoenswisselingen intenser beleef en mijn stemmingen indringender voel. Dit jaar had ik het sterker als ooit tevoren; een onbestemd gevoel in mijn buik, een mengeling van melancholie en weerstand. De zomer allang voorbij en de winter is nog niet echt begonnen.

Ik staar in het vuur van de open haard op de veranda, terwijl de november regen en wind rondom mij vrij spel heeft, met mijn veranda als veilige haven. De tuin, kortgeleden nog het domein van vele plezierige momenten van samenzijn, van buiten eten en drinken en lichte vrolijkheid, met kleuren en geuren en wuivende licht ruisende bladertakken, lijkt nu haast vermoeid weg te zakken in een zompig grasveld omringd door bladerloze naakte takken.

Voorlopig is de blik en het leven weer meer naar binnen gericht, met als grens gebied mijn veranda. Ik ben buiten en toch beschermd en beschut tegen de harde weersinvloeden. Ik stook het vuur nog wat op en mijmer over het buitenleven in de zomer. Met mijn warme trui en muts is het bij het vuur nog wel lekker warm. Ik voel het november seizoen; de zomer die in mijn hoofd nog wat na ijlt en de winter die nog moet komen. Ik kan het donkere seizoen nog niet helemaal toelaten. Waarschijnlijk daarom tot gevolg dat ik de melancholie zo sterk voel over wat is geweest. Misschien komt het ook door de vele dagen grijs en regenachtig weer welke mijn stemming beïnvloedt, ondanks mijn herkaderingen dat grijs zo’n mooie kleur is en dat regen zo verkwikkend werkt.

Ik moet onwillekeurig denken aan de lessen welke ik in mijn trainingen persoonlijke groei mocht leren, ik heb de zin ‘accepteer dat wat je voelt’ een paar keer ervaren en mij gerealiseerd dat ik dat ook nog niet altijd optimaal doe. De gezonde en minder gezonde hulpbronnen van sporten tot roken waren makkelijker tot mij te nemen, dan het volledig kunnen accepteren en voelen dat wat er is.

Het is gewoon kutweer en ik voel mij even kloten en ik weet ( oh paradox) dat bij volledige acceptatie de melancholie als sneeuw voor de zon zal verdwijnen.

Laat de winter dus maar weer komen.

Luistertip

Kanye West – All Of The Lights ft. Rihanna, Kid Cudi

We waren afgestapt van onze ‘doe het zelf fietsen’ en genoten van een verdiende lunch op het bankje in de duinen met een prachtig uitzicht over de kalme zee. Alles klopte; het zonovergoten windstille weer, het rustmoment na vele kilometers doorfietsen langs de kust en de lekkere meegebrachte broodjes en drankjes. Onderweg had ik wel een kleine dissonant ervaren; de ebikers. Ze rukken op. Al bij het eerste broodje waren er meerdere ‘net alsof fietsers’ ons voorbij gegaan. We besloten tot een kleine steekproef en na de lunch hadden we vastgesteld dat 60% van de fietsers zich met ondersteuning voortbewegen. Of er sprake was van een medische indicatie bij deze controlegroep, konden we niet meenemen. Het doet in ieder geval wel iets met mijn stemming en ik heb mijzelf menigmaal afgevraagd waar mijn afkeer nu mee te maken heeft. Een analyse:

Enkele jaren geleden kocht ik een echte sportieve ‘Stevensfiets’ via Marktplaats. Hiervoor moest ik op een zondag naar de Achterhoek. Aangekomen bij het huis deed een jongeman, ik schat begin twintig, de deur open. Zijn ’Stevens’ moest weg. Aan de staat van de fiets kon ik zien, dat deze fiets amper gebruikt was. Blij met mijn nieuwe sportieve bezit vroeg ik hem, nadat de deal gesloten was, wat hem had doen besluiten deze sportieve fiets te verkopen. Hij vertrouwde mij toe dat hij de fiets ging omruilen voor een mountainbike met ondersteuning. Hij keek hierbij toch enigszins schichtig om zich heen en sprak op gedempte toon. Ik kon mij niets bij zijn besluit voorstellen. Een mountainbike associeer ik met sportiviteit, met avontuur, met ploeteren en hijgen, afzien en helemaal stukgaan op een zwaar parcour. Mijn vreugde met mijn nieuwe aankoop overheerste. Ik was blij en vergat het voorval.

Na onze verhuizing naar het Hoogeland had ik mij voorgesteld om te blijven fietsen naar het werk. De afstand was weliswaar twee keer verder dan onze bedoeling was geweest qua wonen, echter het fietsen werd al snel een mooie routine. Zelfs de herfst en winter fietsten we blij en opgewekt door. Tegenwind, sneeuw, zelfs miezerige regen kon de glimlach niet tegenhouden. We waren omgeven door onze roze wolk van het leven op het land waar het leven goed is. We vielen zelfs kilo’s af en dat was mooi meegenomen. Een kleine kentering kwam toen we niet meer afvielen, zelfs weer aankwamen, waarschijnlijk ten gevolge van de verbeterde conditie, het kostte geen echte inspanning meer. Nog verder weg gaan wonen was ook geen optie. ‘Wacht maar tot je voor de tweede keer de donkere herfst ingaat, je vindt dan dat fietsen steeds minder leuk worden’ verzekerde een vriend met een ietwat cynische kijk op het leven. Dapper fietste ik door, bek op het stuur, echter de uitspraak van deze vriend bleef ergens op een irritant plekje in mijn hoofd hangen. De eerste barstjes in het prille fietsgeluk ontstonden onvermijdelijk. En ja hoor, hij had gelijk. De tegenwind en regen begon mij te irriteren. Windkracht vanaf 5 werd het signaal om de auto te pakken. Als ik dan toch mij aan mijn minimum van twee keer per week hield en s’ ochtends vroeg mijzelf in het aardedonker een weg baande over de kleine herfstige glibberige landweggetjes op weg naar de stad, was ik natuurlijk niet helemaal meer in een opgewekt vermogende stemming. Ploeterend, de elementen tartend met al mijn krachten, kwam er dan plotseling vanuit het niets een opvallend recht opzittende figuur voorbij suizen. Het ritme van de pedalen opvallend uit verhouding met de snelheid. Ook herkenbaar aan die licht verontschuldigende,’ ik kan er ook niets aan doen’ blik.

Ik denk dat daar op dat moment mijn ebike frustratie tot volle bloei is gekomen.

Luistertip

Queen – Bicycle Race