Met de stroom mee

Ik ben een bewonderaar van de singer-songwriter en woordkunstenaar Stef Bos. Dit weekend kwam er weer eens een prachtig nummer van hem voorbij. Samen met Diggy Dex bezingt hij de stroming van het leven en schildert prachtige woorden en muziek ter overdenking over de weg en koers van je leven. Er komen prachtige zinnen voorbij, zoals; ‘Ook al blijf je op de oever staan, omdat je niet meer mee wilt doen, alles gaat mee met de stroom‘ en ‘maar als je water in plaats van lucht hebt gekregen is opeens niets meer vanzelfsprekend’. Het klinkt voor mij als een ‘het komt altijd weer goed’ en ook als ‘het lot’, want soms zijn er ingrijpende gebeurtenissen die je even doen ‘stilstaan’ en doen ‘happen naar lucht’, alvorens weer verder te kunnen gaan. Ons verblijf is eindig en juist daarom is het belangrijk om alles uit het leven te halen in onze beschikbare tijd. Ik gun iedereen om zo vroeg mogelijk de kunst van voluit leven te leren, om uiteindelijk spijtloos te kunnen gaan.

Lessen in geluk

Helaas wordt op school absoluut te weinig aandacht besteed aan hoe je gelukkig kunt leven. ‘Het zou fantastisch zijn als kinderen naast een hopelijk liefdevolle opvoeding thuis, ook standaard lessen in geluk en welbevinden zouden krijgen’, dacht ik. Ik was onder de indruk van de jonge speecher Maddy Kessels. Zij hield haar speech in het programma ‘op weg naar het Lagerhuis’ over mentale weerbaarheid, over hoe de weg naar je eigen geluk te vinden. Zij hield een stevig en overtuigend pleidooi voor standaard ‘lessen in geluk’ op school. Dat is pas preventie, of om een moderner woord te gebruiken ‘amplitie’.

Generaties

Momenteel lees ik het boek ‘de fontein’ van Els van Steyn, waarin ze de metafoor van een verdiepingen fontein gebruikt om je plek in eigen familie systeem te duiden. Je ouders ‘staan’ in de bovenste bak en je kinderen onder je. Mijn ouders zijn al een tijd geleden overleden, waardoor ik naar ‘boven’ (de bovenste bak) was doorgeschoven. Bovenaan, in de rol van ‘de oudsten’ en dus behorend bij de groep die tzt als eerste aan de beurt zullen zijn om het aardse te verlaten. Ik werd mij vorige week nog eens extra bewust van de eindigheid, toen de rouwkaart van mijn tante Betsie in de brievenbus lag. Enkele maanden daarvoor was haar man (oom) Bram overleden en ik nam mij voor om voor deze zomer mijn tante op te zoeken om herinneringen aan vervlogen tijden op te halen. Ook al was er eigenlijk bijna nooit meer contact geweest nadat ik het ouderlijk huis had verlaten. Ik wilde nog graag wat horen over hun contact met mijn ouders. Op deze manier zou er even een verbintenis zijn, een lijntje naar mijn ouders via verhalen uit de eerste hand. Alsof ik ze daarmee weer even terug kon halen. Ik voelde wel urgentie, want zij was de allerlaatste. Alle ooms en tantes van beide families waren ondertussen (allang)‘vertrokken’. Blijkbaar was ik mij niet genoeg bewust geweest van de onvoorspelbaarheid van het leven, want de tijd tikte onverbiddelijk door naar dat wat komen moest.

Ik zat aan de tafel met de rouwkaart in mijn handen en besefte dat hiermee de ‘levende’ verhalen definitief tot het einde behoorden. ‘Tenminste uit die generatie’, dacht ik en besefte dat ik contact met mijn neven en nichten op kon gaan nemen…..

Luistertip: met de stroom mee, Stef Bos, Diggy Dex, Willem Philipsenhttps://www.youtube.com/watch?v=7ssKK_cdt1c

Kijktip: op weg naar het Lagerhuis, 09 mei 2021 (de beste speecher en debaters van Nederland)