Ik had net een appje verstuurd met de tekst dat ik er mentaal nog niet aan toe was om 16 maart mijn zestigste te gaan vieren. Als alternatief slingerde ik mijn gedachten aan een zomertuinfeest de social media in voor mijn vrienden, buren  en familie.
Was het uitstelgedrag, of had ik echt zin in een swingfeest?  Ik was er nog niet helemaal uit, al had ik er ondertussen al wel beelden bij, naar het voorbeeld van de prachtige bruiloft die wij met onze neef en nicht hier in de zomer van 2017 mochten vieren en waarvoor we met veel liefde onze tuin en woonomgeving aan het jonge bruidspaar hadden ‘afgestaan’. Er werd geswingd in het buitenhuisje, er stond een professionele tap buiten onder een alternatief afdak. Er was een grote tarp gespannen in de tuin, welke dienst deed als zonwering en diende als sfeerverhoging. Het was een magnifieke, romantische en liefdevolle dag en avond tm de tijdelijke afsluiting diep in de nacht bij het vuur met lieve mensen, schitterend weer en een stralend bruidspaar. Met deze herinneringen kreeg ik er wel zin in.
Ik keek naar buiten en zag en hoorde de maartse ‘ roert zijn staart ‘ slagregens, gecombineerd met windstoten.
Wat was dat toch met deze drempel om zestig te worden? Ik had nog nooit zo tegen een drempel opgezien. Het werd er al helemaal niet beter op toen mijn vriendin voorstelde om op de verjaardag zelf met de ( volwassen) kinderen naar de dierentuin te gaan. Ik associeerde dierentuinen sowieso al met saaie educatief verantwoorde zondagmiddag uitstapjes, bedoelt om met je jonge gezinnetje en eventueel met een opa en oma rond te lopen. Bovendien associeerde ik dierentuinen met vrijheidsbeperking en gevangenschap, met als gevolg lethargie, moedeloosheid en uitzichtloosheid. Nee, ik huiverde al bij de gedachte en de laatste keer dat wij in een dierentuin waren, was toen we mijn dementerende moeder meenamen naar een dierentuin te Leeuwarden. Dit beeld was ook niet bevorderlijk voor een blij vooruitzicht.

Fantasie en werkelijkheid begonnen teveel door elkaar te lopen. Het was begonnen als een grap, toen ik reclames (en een uitnodiging voor de griepprik!) begon te krijgen bedoeld voor vitale ouderen. Gespeeld boos reageerde ik dan via mijn columns over deze doelgroep. Echter bleek in deze humor wel een serieuze kant aanwezig te zijn, want zestig en verder, is dat nou leuk? Ik weet het oprecht niet en de categorie mensen die volop geniet van het ouder worden, wantrouw ik ook. Misschien overschreeuwen ze hun eigen diepe angsten wel. Misschien hebben ze mij iets te leren…
Ik besloot me op mijzelf te concentreren en nam mij voor om geheel onbevooroordeeld deze laatste week voor de ‘6’ met een ‘Boem Paukeslag’ zou vallen, een experiment te doen. Tijdens ontmoetingen zou ik dan onverwachts noemen dat ik zestig werd. Ik nam mij voor om scherp te observeren hoe ikzelf en de ander ( gedrag is te verklaren vanuit interactie) hierop zou reageren.
Hieronder een greep uit de ( confronterende) reacties;

Tijdens het ontbijt zei ik vanuit de ochtend stilte, ‘ik word zestig’. ‘Heb je het eindelijk geaccepteerd’, reageerde mijn vriendin en las verder in de krant. ‘Ga je het vieren?’, vroeg een collega en een vriendin reageerde met ‘Joh,….waarbij ze mij in de daarop volgende beklemmende stilte op een manier aankeek en ik een niet goed verstopte meewarige glimlach met pijnlijke trekken zag verschijnen.

Het is vrijdagavond en ik stel spontaan voor om in het nu beroemde Hotel Spoorzicht te gaan eten, een authentieke omgeving met geschiedenis, passend bij mijn zestigste. Vanmorgen vroeg ik mijn vriendin om als een soort try- out mij te feliciteren.

‘Gefeliciteerd met je zestigste’, dat klinkt niet zei ik resoluut.

Het is ook niet makkelijk voor mijn vriendin……

Liever geen bezoek, kaarten  en vooral geen bloemen. Een klein berichtje met een bemoedigende tekst van de Dalai Lama, Nelson Mandela, Toniescolumns mag wel. In de zomer ben ik wel zover…….
Luistertip:This old house, Madrugada